Αγάπη από Πέτρα (Κεφάλαιο 11)

Οταν ανοιξα τα ματια ειχε ηδη απογεματιασει και εξω ηταν σκοτεινα. Ακουγοταν φασαρια πραγμα που σημαινε πως οι αλλοι ηταν ακομα κατω. Σηκωθηκα και κοιταξα την ωρα στο κινητο μου. Επρεπε να παω στο συνεργειο να παρω την μηχανη αλλα δεν ειχα τοσο ορεξη. Περπατησα με βαρια βηματα προς το παραθυρο μου και το ανοιξα για να μπει αερας. Εγυρα το σωμα μου εξω και κοιταξα τα αναμμενα φωτα της πολης. Η ψυχρα ηταν εντονη και με εκανε να τυλιξω τα χερια γυρω απο το σωμα μου. Επρεπε να ζητησω συγγνωμη απο την Ρω αλλα και εκεινη δεν ειπε τα καλυτερα για μενα. Δεν μπορουσα απλα να γυρισω και να την συγχωρησω. Ειδικα εκεινη θα επρεπε να με καταλαβαινει. Οχι, οχι δεν ειναι ετσι. Τα ειπε πανω στα νευρα της και δεν τα εννοουσε. Οχι οτι δεν ηταν αληθεια. αλλα ηταν ασχημο. Θα περιμενα να ζητησει εκεινη πρωτα συγγνωμη και μετα εγω. Πφφφ, απλα δεν ξερω τι να κανω. Ας φυγω για την ωρα και ισως ο παγωμενος αερας να με βοηθησει. Πλησιαζε και το Χαλλοουιν και τα μαγαζια θα ηταν γεματα με διακοσμητικα και στολες για αυτη την υπεροχη γιορτη. Δεν νομιζω να ντυνομουν κατι ξεχωριστο εκτος και αν το ζητουσαν απο το μαγαζι. Καθως ντυνομουν για να βγω ενα ξαφνικο χτυπημα στην πορτα με εβγαλε απο τις σκεψεις μου. Ξεκλειδωσα και ανοιξα.
"Μπορω να περασω?" ειπε ο Μαριος και με ενα νευμα του εδειξα να μπει. Περασε και με παρατηρησε που ετοιμαζομουν.
"Πας καπου?"
"Θελω να παω απο το συνεργειο να παρω την μηχανη μου. Με ηθελες κατι?" τον ρωτησα και τον ειδα που διστασε. Κοιταξε καπως νευρικα τριγυρω και αργησε λιγο να απαντησει.
"Ελεγα εαν ηθελες να βγουμε σημερα οι δυο μαςεξω για ενα ποτο η για φαγητο. Τι λες?" ειπε διχως να παρει ανασα. Ενιωσα λιγο αμηχανα.
"Κατι σαν ραντεβου?" τον πειραξα και γελασε.
"Δες το οπως θες. Εγω μια προταση εκανα."
"Δεν ειμαι για πολλα εξω, Μαριε. Ελεγα να περασω το ρεπο μου ησυχα."
"Τοτε μπορουμε να καθισουμε μεσα παρεα και να δουμε ταινια, να φαμε και πολλα αλλα! Οπως καναμε και πιο παλια."
Το καλοσκεφτηκα. Ηξερα οτι θα ηταν κατα καποιο τροπο αμηχανο τωρα που μου ειχε εξομολογηθει τα συναισθηματα του μα ισως θα ηταν καλυτερα να τον γνωρισω καλα και απο αυτη την αποψη. Ο Αλεξ ειχε χαθει με το χαραμα και μαζι του και τα συναισθηματα που ειχα. Ακομα τον σκεφτομουν αλλα πως γινεται να νιωθω πραγματα για καποιον που με το ζορι εμαθα το ονομα του ενω υπαρχει καποιος που ειμαι σχεδον σιγουρη οτι μπορει να με κανει χαρουμενη και δεν νιωθω τιποτα? Ειναι σκετη ειρωνια για το πως βλεπουμε αυτα που εχουμε ηδη και κυνηγαμε αυτα που μας απωθουν.
"Αν ειναι θα παω να παρω την μηχανη και θα ερθω απο κει. Θες να φερω τιποτα απ' εξω?" δεχθηκα με ενα χαμογελο και τον ειδα να φωτιζεται ολοκληρος.
"Οχι, οχι! Δεν χρειαζεται να φερεις τιποτα. Θα σε περιμενω!" ειπε και μου εσκασε ενα ζουληχτο φιλι στο μαγουλο. Γελασα και εκεινος εφυγε για να παει σπιτι. Ντυθηκα και εγω και κατεβηκα για να βρω τα κλειδια μου. Ο Ελιοτ ηταν στην κουζινα αλλα η Ρω πουθενα.
"Ει, εχεις δει τα κλειδια μου?" τον ρωτησα καθως εψαχνα και δεν τα εβρισκα.
"Μεσα στο καλαθι, διπλα απο την πορτα ειναι. Θα βγεις?"
"Θα παω να παρω την μηχανη και μετα θα παω στον Μαριο. Η Ρω που ειναι?"
"Επανω. Δεν εχει βγει ολη μερα." ειπε καπως θλιμμενα και κοιταξα για λιγο το κενο. Υστερα αρπαξα τα κλειδια και ανοιξα την πορτα για να φυγω.
"Δεν τα εννοουσε αυτα που ειπε. Το εχει μετανιωσει." ειπε πριν προλαβω να κλεισω πισω μου και παγωσα.
Του εριξα ενα τελευταιο βλεμμα πανω απο τον ωμο μου και εκλεισα. Αρχισα να περπαταω γρηγορα καθως το κρυο ηταν πιο εντονο απο τις αλλες μερες και τρυπουσε στα κοκαλα μου. Περπατησα μερικα στενα και το βημα μου εγινε πιο αργο καθως κοιτουσα τις βιτρινες. Κατα καποιο τροπο ολα ηταν κλασικα αλλα περεμεναν ομορφα. Η διαδρομη μεχρι το συνεργειο ηταν ηρεμη και οτα εφτασα και ειδα το καμαρι μου ενιωσα πολυ καλυτερα. Ο μηχανικος μου ειπε πως η ζημια δεν ηταν μεγαλη και απλα το πλαστικο ηθελε και ενα μικρο σερβις οποτε τα εκανε ολα μαζι. Την κοιταξα περιφανη για αυτο που ηταν αλλα κατι κρατησε το μυαλο μου τελειως απασχολημενο. Μου ειπαν οτι ηταν ηδη πληρωμενη και πως απλα μπορουσα να την παρω και να φυγω. Φυσικα και ρωτησα ποιος ηταν αυτος που το εκανε αλλα του ειχε ζητηθει να παραμεινει κρυφο. Αυτο και αν ηταν περιεργο! Προσπαθησα να πεισω το αφεντικο να μου πει αλλα ηταν αμετακλητος. Τουςευχαριστησα για την εργασια τους και ετσι βγηκα στο δρομο. Μολις ξεκινησα και ενιωσα την ασφαλτο να τρεχει απο κατω μου αμεσως σχεδον ξεχασα τα παντα. Ποσο μου ειχε λειψει! Η ταχυτητα μου ηταν λιγο πιο ανεβασμενη απ'οτι επρεπε και ετσι εφτασα στο σπιτι του Μαριου πιο γρηγορα ενω πρωτα εκανα μια σταση σε μια καβα. Αφου κλειδωσα την μηχανη απ' εξω, μπηκα κατευθειαν στον χωρο της πολυκατοικιας και προσπαθησα να θυμηθω ποιο ηταν το σωστο κουδουνι. Εκεινος μου ανοιξε και ετσι ανεβηκα στον τριτο. Με περιμενε στην πορτα και μου χαμογελουσε γλυκα. Μου φαινοταν πως ηταν λιγακι πιο ομορφος απο τις αλλες φορες. Ειχε φορεσει τα καλα του και οταν τον πλησιασα αμεσως μου μυρισε η κολονια του.
"Τι κανεις ομορφη? Ξαναμμενη σε βλεπω." ειπε και γελασα.
"Απο την μηχανη ειναι. Εσυ πως και ετσι στις ομορφιες σου? Ραντεβου εχεις?"
"Εισα χαζη." γελασε και τυλιξε τα μπρατσα του γυρω μου σε μια αγκαλια. Ανταπεδωσα και εγω τυλιγοντας τα χερια μου στην μεση του και μου φανηκε πως τσιτωθηκε λιγο. Χαμογελασα και οταν με αφησε καθισαμε στο σαλονι.
Η ωρα περασε πολυ ευχαριστα μαζι του. Ειδαμε μια ταινια, εκεινος ειχε μαγειρεψει να φαμε και στο τελος παραδεχτηκα πως οντως μαγειρευε πολυ ωραια, ηπιαμε περιπου δυο μπουκαλια κρασι με αποτελεσμα να καταληξουμε ξαπλωμενοι ο καθενας σε μια γωνια του καναπε να γελαμε σαν τρελοι. Καποια στιγμη κοιταξα το ρολοι και ηταν περασμενα μεσανυχτα.
"Πρεπει να φυγω." του ειπα και ειδα στα ματια του οτι δεν ηθελε. Με πλησιασε και εβαλε το χερι του στο μαγουλο μου.
"Μην φευγεις." ειπε σχεδον ψιθυριστα και ενιωσα κατι μου μεσα να με σφιγγει. Πλησιασε κι αλλο και τα χειλη του ηταν μια ανασα μακρια απο τα δικα μου.
"Μην φευγεις." ειπε ξανα αλλα ψιθυριστα και τοτε αγγιξε απαλα τα χειλη μου σε ενα φιλι. Δεν τραβηχτηκα ουτε ημουν παγωμενη. Τυλιξα τα χερια μου γυρω απο τον λαιμο του και ενω φανηκε πως ηταν εκπληκτος μετα τυλιξε και τα δικα του γυρω απο την μεση μου. Το φιλι του ηταν γλυκο και παρολο που ηταν προσεκτικος φαινοταν οτι ανυπομονουσε για κατι τετοιο. Οταν με αφησε χαμογελουσαμε και οι δυο,εγω απο αμηχανια και εκεινος απο ευχαριστηση. Ειχα πει πως θα προσπαθησω και αυτο εκανα. Ακομα ομως τον εβλεπα σαν φιλο. Ο Αλεξ δεν ελεγε να φυγει απο το μυαλο μου οσο και αν αυτο ηταν λαθος. Σκατα θα τα κανω.
Ειχαμε κουλουριαστει και οι δυο στον καναπε και ειχε τυλιξει σφιχτα τα χερια του γυρω μου. Η αγκαλια του ηταν τοσο ζεστη και με ηρεμουσε. Εκεινος την μια με χαιδευε στα χερια, στην κοιλια, στο προσωπο και που και που φιλουσε τα μαλλια μου η το μετωπο μου.
"Γιατι με αφησες να σε φιλησω?" ρωτησε λες και ειχε διαβασει καθε λεξη απο τις σκεψεις μου.
"Επειδη θελω να δωσω μια ευκαιρια σε ολο αυτο. Θελω να προσπαθησω απλα δεν θελω να γινει βιαστικα." παραδεχτηκα σαν απαντηση μου εδωσε αλλο ενα φιλι στο κεφαλι.
"Και αν δεν λειτουργησει? Αν γυρισει εκεινος?"
Παγωσα. Ηξερε οντως τι σκεφτομουν! Ηταν τοσο προφανες? Φυσικα και ηταν προφανες! Αφου ειμαι ηλιθια και τα ερωτικα μου παντα τα κανω χαλια προφανως και θα ηξερε οτι δεν ξεκολλησα. Ανασηκωθηκα λιγο και κοιταξα το κενο.
"Καλυτερα να φυγω. Εχουμε σχολη αυριο και θα πρεπει να ξυπνησουμε νωρις." ειπα λιγο πιο ξερα απ' οσο σκοπευα. Εκεινος ανασηκωθηκε και τυλιξε τα χερια του γυρω μου. Εχωσε το προσωπο του στον λαιμο μου και με φιλησε απαλα.
"Μεινε. Μπορουμε να ξυπνησουμε το πρωι και να παμε μαζι." ειπε ηρεμα και χαμογελασα.
"Δεν ειπαμε να το παμε σιγα σιγα?" τον κοροιδεψα και γελασε.
"Το υποσχομαι πως θα ειμαι κυριος και δεν θα απλωσω χερι επανω σου. Στον λογο της προσκοπικης μου τιμης! Ελα! Εξαλλου το ειπαμε και τις προαλλες. Αμα δεν γινει τιποτα παντα θα ειμαστε φιλοι." ειπε και σηκωσε το χερι σαν να ορκιζεται. Γελασα και κοιταξα για μια στιγμη το κενο.
"Πφφ, καλα! Ασε που αμα με σταματησουν για αλκοτεστ θα με πανε μεσα. Δωσε μου πιτζαμες." ειπα και μου εδωσε ενα ζουληχτο φιλι στα χειλη.
"Ελα στο δωματιο!" ειπε και σηκωθηκε αποτομα. Τον ακολουθησα και ενω εκεινος εψαχνε τα συρταρια του εγω καθισα στο κρεβατι και χαζευα τον χωρο. Ειχα ξαναρθει στο παρελθον αλλα το ειχε αλλαξει. Ειχε βαψει τους τοιχους ενα σκουρο κοκκινο και ειχε κρεμασει μερικα απο τα σχεδια του. Απο κει που δεν το περιμενα μου πεταξε ενα φουτερ στο κεφαλι και τον ακουγα να γελαει.
"Ει!"
"Φορεσε αυτο. Παρε και μια φορμα." ειπε και μου πεταξε αλλο ενα κουβαρι και ευτυχως το επιασα στον αερα. Του εκανα νοημα να γυρισει και να βγει απο το δωματιο και αφου με κεραυνοβολησε με ενα πονηρο βλεμμα βγηκε εξω και εκλεισε και την πορτα. Αμεσως γδυθηκα και φορεσα τις πιτζαμες που μου ειχε δωσει. Μολις αγγιξαν το δερμα μου αμεσως με τυλιξε μια γλυκια θαλπωρη και το αρωμα του Μαριου. Υπηρχε η αισθηση της ασφαλειας, της ζεστασιας αλλα και παλι κατι ελειπε. Βγηκα απο το δωματιο και εκεινος με περιμενε καθιστος στον καναπε ενω χαζευε τηλεοραση. Φορουσε και αυτος μια ξεφτισμενη φορμα και απο την μεση και πανω ηταν γυμνος. Δεν το ειχα παρατηρησει ποτε αλλα το σωμα του ηταν απιστευτο. Οταν με ειδε εκανε λιγο πιο περα και ξαπλωσα διπλα του βαζωντας στο κεφαλι μου στα ποδια του. Βλεπαμε τηλεοραση και τον ειδα που μου εριξε ενα στιγμαιο βλεμμα και υστερα χαχανισε χαμηλοφωνα.
"Γιατι γελας?" τον ρωτησα και γυρισα ετσι ωστε να τον κοιταζω.
"Εισαι αστεια με τα ρουχα μου." γελασε και του εσκασα μια τσιμπια στα πλευρα. Τραβηχτηκε και αρχισαμε να πειραζουμε ο ενας τον αλλον. Περασαμε την ωρα μας καπως ετσι. Γελουσαμε και μετα καθομασταν ησυχα. Οταν ξαπλωσαμε στο κρεβατι για υπνο εκεινος το πρωτο πραγμα που εκανε ειναι να ερθει απο πισω μου και να με αγκαλιασει. Εβαλε το προσωπο του στον λαιμο μου και μου αφησε ενα τελευταιο φιλι.
"Καληνυχτα." ειπε και εμπλεξε τα δαχτυλα του με τα δικα μου.
"Καληνυχτα" ψιθυρισα και σφραγισα τα ματια μου. Δεν αργησα να πεσω σε εναν γλυκο και βαθυ υπνο. . . . . .




Merian