"ΕΙΣΑΙ ΕΝΑ ΚΑΘΑΡΜΑ!" τσιριξα και εκεινος ειχε μεινει να με κοιταζει. Βασικα ολο το μαγαζι μας κοιτουσε. Μολις ειχα ριξει εναν κουβα με παγακια πανω στον πιο πολυσυζητημενο τραγουδιστη της περιοχης και ειδικα οι κοπελες που τον γνωριζαν με κοιτουσαν με μισος σαν να ημουν τρελη. Ομως εγω δεν υπολογιζα τιποτα. Μου ειχε πει ψεματα, με κοροιδευε και απλα ηθελα να του σπασω το κεφαλι. Ο Τζειμς μας κοιτουσε με εκπληξη και ειμαι σιγουρη πως δεν περιμενε κατι τετοιο, η Ρω ηταν σοκαρισμενη αν και φαινοταν σα να το περιμενε και ο Μαριος ειχε το βλεμμα της ευχαριστησης και δεν εκρυβε και παρα πολυ το χαμογελο του. Αυτη ηταν σιγουρα η τελευταια μου μερα σε αυτο το μαγαζι. "Καρολαιν περ-"
"ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!" του φωναξα και αφου πηρα τα πραγματα μου εφυγα κατευθειαν. Διχως δευτερη ευκαιρια καβαλησα την μηχανη μου και ξεκινησα αλλα οχι για να παω σπιτι.
"ΚΑΡΟΛΑΙΝ!" τον ακουσα να με φωναζει αλλα δεν εκανα καν τον κοπο να γυρισω να κοιταξω πισω μου. Ηθελα απλα να φυγω μακρια. Οδηγησα για αρκετη ωρα και στο τελος εφτασα στην παραλια ωπου ειχαμε ερθει εκεινο το πρωινο. Δεν το καταλαβα καν οτι ερχομουν προς αυτο το μερος και ισως ηταν λαθος. Ειχα ομορφες αναμνησεις απο τοτε. Αφου παρκαρα κατεβηκα προς την ακτη και καθισα λιγο πιο περα απο κει που σκαει το κυμα. Εβαλα το κεφαλι μεσα στα χερια μου και δακρυα χαιδεψαν τα μαγουλα μου. Γιατι επρεπε να ειναι αυτος? Γιατι δεν μου το ειπε απο την αρχη? Γιατι να μου κρυβει τοσα πραγματα και γιατι πρεπει εγω να τον ερωτευτω? Τοσα πολλα "γιατι" κυριευουν το μυαλο μου. Καλα ημουν μονη μου. Δεν επρεπε να μπλεχτω καθολου σε ολο αυτο.
Ξαφνικα το τηλεφωνο μου αρχισε να χτυπαει και ηταν η Ρω. Καθαρισα τον λαιμο μου και το σηκωσα. Δεν ηθελα να την στεναχωρισω αλλο.
"Εισαι καλα?" ηταν το μονο που με ρωτησε και η φωνη της ηταν σιγανη και σταθερη.
"Δεν ξερω."
"Θες να ερθεις σπιτι να μιλησουμε? Ειμαι μονη μου. Δεν θελω να εισαι μονη σου εξω." ειπε και χαμογελασα λιγακι. Μιλουσε σαν την μαμα μου ωρες ωρες. Σηκωθηκα με το κινητο στο αυτι και περπατησα προς την μηχανη μου.
"Ερχομαι. Εχουμε κανενα ποτο στο σπιτι η να φερω απ' εξω?"
"Εχουμε τα παντα. Τελειωνε, ελα και προσεχε στον δρομο!" ειπε και το κλεισαμε. Αν και Παρασκευη οι δρομοι ηταν αδειοι. Αυτη την φορα οδηγουσα πιο σιγα απο πριν μιας και το μυαλο μου βρισκοταν σε καλυτερη κατασταση απο πριν. Εφοσον θα δεχομουν την δουλεια στην εταιρια το μονο σιγουρο ηταν πως θα τον πετυχαινα συχνα πυκνα εκει. Ειδικα αμα ηθελαν να συνεργαστω και με αυτους ηταν αναποφευκτο. Η θα τον σκοτωνα με τον που πηγαινε να μου μιλησει και θα περνουσα την υπολοιπη ζωη μου στην φυλακη η θα τον αγνοουσα οσο μπορουσα και θα συνεχιζα να βασανιζομαι μεσα μου μεχρι να ξεχαστει το θεμα. Την δεδομενη στιγμη δεν μπορουσα να σκεφτω κατι καλυτερο. Εφτασα σπιτι και αφου εβαλα την μηχανη στο παρκινγκ εψαχνα τα κλειδια στην τσαντα μου για να μπω μεσα. Καθως τα εψαχνα ακουσα την πορτα της αυλης να κλεινει με δυναμη και γυρισα για να κοιταξω ποιος ηταν.
"Μου κανεις πλακα τωρα?" μουρμουρισα και ευτυχως εκεινη την στιγμη ακριβως επιασα τα κλειδια. Ανοιξα την πορτα και εκεινος με επιασε απο το μπρατσο για να με σταματησει. Σιγουρα θα τον σκοτωνα!
"Θελω να σου μιλησω!" ειπε εντονα και τον αγριοκοιταξα.
"Μην με ακουμπας!" ειπα με σφιγμενα τα δοντια και τον εσπρωξα μακρια μου. Εκεινος επεσε κατω και βρηκα την ευκαιρα να μπω μεσα. Του εκλεισα την πορτα στα μουτρα και μετα απο μερα δευτερα αρχισε να χτυπαει δυνατα και να με φωναζει. Η Ρω κατεβηκε κατω και με κοιταξε σοκαρισμενη. Η αναπνοη μου πηγαινε σαν τρελη και ηθελα απεγνωσμενα να κλαψω. Με ειχε πιασει κριση παλι και δεν επρεπε.
"Τι εγινε?" ειπε και με τραβηξε στην αγκαλια της.
"Πες του...να φυγει." ψελλισα και με εβαλε να καθισω στον καναπε. Εκεινος συνεχισε να χτυπαει και να φωναζει.
"ΚΑΡ! Δεν προκειται να φυγω αν δεν με ακουσεις!"
"ΦΥΓΕ!" τσιριξα και εκλεισα το προσωπο μεσα στα χερια μου. Η Ρω ειχε πανικοβληθει και δεν ηξερε τι να κανει.
"Πηγαινε πανω. Θα προσπαθησω να τον διωξω και αμα δεν το καταλαβει θα παρω τον Ελιοτ." μου ειπε και ανεβηκα τρεχωντας στο δωματιο μου κοπανωντας την πορτα με δυναμη. Η φωνη του ακουγοταν μεχρι εδω πανω. ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ! Εριξα δυο δυνατες κλωτσιες στην πορτα και επεσα πανω της. Μπορουσα να ακουσω ακομα και την Ρω να τον βριζει.
"Της φερθηκες τελειως μαλακισμενα και τωρα περιμενεις να σε ακουσει? Γιατι δεν λες πως απλα ηθελες να πηδηξεις σαν ολα τα ψωνισμενα σα και του λογου σου?" τον εκραξε και απο την μια πονεσα απο τα λογια της γιατι κατα βαθος και εγω αυτο πιστευα αλλα απο την αλλη του ειπε πραγματα που εγω δεν ημουν σε θεση να πω. Μπραβο το κοριτσι μου!
"Θελω απλα να της μιλησω. Να της εξηγησω."
"Μην την ξαναπλησιασεις ΠΟΤΕ! Εγω η ιδια θα σου βαλω την πατεριτσα....αντε μην σου πω που!" ειπε και μου ξεφυγε ενα χαμογελο. Αυτη και αν ηταν απειλη. Υστερα την ακουσα που του εκλεισε την πορτα στα μουτρα και προσπαθουσε να ανεβει τις σκαλες. Μετα απο λιγο ακουσα ενα δειλο χτυπημα στην πορτα μου.
"Θα με αφησεις να μπω?" ειπε ηρεμα και σηκωθηκα ορθια. Της ανοιξα και υστερα καθισα στο κρεβατι. Εκεινη με πλησιασε και χωθηκα στην αγκαλια της. Τελικα ξεσπασα σε λυγμους και δεν μιλησαμε για αρκετη ωρα. Απλως με χαιδευε στο κεφαλι και εγω ξεσπουσα. Ηθελα τοσο πολυ να κατεβω κατω και να του σπασω τα μουτρα.
"Εχεις δικιο σε οτι και να πεις. Φερθηκε τελειως μαλακισμενα! Δηλαδη ποιος νομιζει οτι ειναι επειδη εχει μια μπαντα! Οριστε βρηκε το καθε μαλακιστηρι το ταμπελακι ειμαι σε μπαντα και μπορω να κανω οτι θελω! Αααααα επρεπε να του εφερνα την πατεριτσα στο κεφαλι!" ειπε και με καπως κωμικο τροπο για να μου φτιαξει την διαθεση.
"Βεβαια απο την αλλη...αν ηταν κατι τελειως στο φλου δεν θα εμπαινε σε τοσο κοπο να ερθει απο το σπιτι ξερωντας τι τον περιμενει...Και οχι μην βιαστεις δεν τον υποστιριζω!" ειπε και την αγριοκοιταξα. Ανασηκωθηκα λιγο και κοιταξα το κενο. Επρεπε σιγα σιγα να τελειωνει ολο αυτο.
"Τελος. Δεν θελω να συζητησουμε ξανα γι' αυτον. Το θεμα εχει ληξει." ειπα ηρεμα και με κοιταξε. Κουνησε καταφατικα το κεφαλι και αφου καθισαμε λιγο μαζι εκεινη πηγε στο δωματιο της για να μιλησει με τον Ελιοτ και εγω αφου αλλαξα μαζεψα καποια απο τα πραγματα που ειχα ριξει κατα την διαρκεια της κρισης μου και πηγα να κλεισω τα πατζουρια. Την ωρα που ανοιξα το παραθυρο ηρθα αντιμετωπη με μια ακομα εκπληξη. Εκεινος στεκοταν απο κατω και περιμενε. Μολις με ειδε τιναχτηκε και με κοιταξε με ελπιδα. Του εριξα ενα κενο βλεμμα σαν να ηταν καποιος αγνωστος και τεντωσα το μεσαιο μου δαχτυλο ψηλα. Υστερα αφου εκανα οτι ηταν να κανω επεσα κατω απο τα σκεπασματα μου και τυλιχτηκα σε ενα κουβαρι. Ο υπνος δεν αργησε να με παρει και φυσικα ηταν ασχημος.
Το επομενο πρωι βεβαια ηταν ακομα χειροτερο. Οταν ξυπνησα και πηγα να ανοιξω το παραθυρο μου οπως καθε πρωι εκεινος ηταν ακομα εκει και με περιμενε. Φαινοταν ξενυχτισμενος και απλως καθοταν κατω στο πεζοδρομιο και με κοιτουσε. Μπηκα κατευθειαν μεσα και αφησα εναν αναστεναγμο. Μα γιατι δεν μπορουσε να καταλαβει οτι ολο αυτο με πονουσε? Βγηκα απο το δωματιο και κατεβηκα κατω. Η Ρω ηταν στην κουζινα και ετρωγε πρωινο με δημητριακα και γαλα.
"Καλημερα." ειπα ατονα και εβαλα να φτιαξω εναν καφε. Εκεινη την στιγμη ανοιξε και η πορτα και μπηκε μεσα ο Ελιοτ με τρια κυπελα απο καφε και μια εκφραση εκπληξης.
"Καλημερα!" ειπε και εδωσε ενα φιλι στην Ρω. Εσβησα την μηχανη του καφε και πηγα να παρω το κυπελο μου.
"Εμ, γιατι ειναι ο Αλεξ ακομα απ' εξω?" ειπε και τοτε απλα παγωσα και κοιταξα το κενο. Η Ρω του εριξε μια προειδοποιητικη ματια και αμεσως εκεινος το μετανιωσε.
"Θελεις να καλεσουμε την αστυνομια?" ειπε εκεινη χαμηλοφωνα και κουνησα αρνητικα το κεφαλι.
"Θα γινει μεγαλο μπλεξιμο και με την εταιρια και αυτο θα ειναι κακο και για μενα."
"Θες να βγω, να τον αρπαξω απο τον σβερκο και να τον σειρω μακρια απο το σπιτι." ειπε ο Ελιοτ και χαμογελασα λιγακι.
"Οχι, ενταξει. Δεν ειναι αναγκη. Σε λιγο θα παω στην εταιρια ετσι και αλλιως οποτε θα αναγκαστει να φυγει. Εξαλλου εχει τις υποχρεωσεις του σαν σταρ."
Το τελευταιο το τονισα λιγακι παραπανω και ειδα την Ρω που εκανε μια γκριματσα. Αφου τελειωσαμε με το φαγητο εγω πηγα επανω για να αλλαξω και εκεινοι καθισαν κατω. Θα εβγαιναν για να πανε να κανουν καποιες εξετασεις της Ρω και δεν ηθελα να τους καθυστερισω αλλο. Φορεσα ενα παλιο σκισμενο τζιν, μια μακο μπλουζα απο συγκροτημα και τα μποτακια μου. Μαζεψα τα μαλλια μου σε μια κοτσιδα και ενω προσπαθουσα να καλυψω τους μαυρους κυκλους απο την αυπνια τα ματια μου προδιδαν οτι ημουν ταλαιπωρημενη. Δεν κοιμηθηκα και παρα πολυ. Εβαλα μαυρο μολυβι και κοκκινο κραγιον και αφου πηρα το τζακετ μου και την τσαντα μου κατεβηκα κατω. Μολις ειχαν ετοιμαστει και οι αλλοι.
"Δεν ξερω τι ωρα θα γυρισω οποτε μην με περιμενετε για φαγητο. Να με παρεις να μου πεις τι εγινε με τον γιατρο!" ειπα στην Ρω και τους χαιρετησα. Βγηκα εξω και διχως να τον κοιταξω εβγαλα την μηχανη μου εξω και ανεβηκα επανω. Την ωρα που πηγα να βαλω το κρανο μου με πλησιασε και εβαλε το χερι του απαλα πανω στο δικο μου για να με σταματησει. Τον κοιταξα στραβα και αμεσως το τραβηξε πισω. Τουλαχιστον δεν ηταν αποτομος.
"Αφησε με να σου μιλησω." ειπε ηρεμα και κοιταξα το κενο.
"Δεν εχουμε κατι να πουμε. Ο λογος που δεν εχω φωναξει ακομα την αστυνομια ειναι επειδη δεν θελω να εχω μπλεξιματα με την εταιρια ακομα δε ξεκινησα." ειπα ψυχρα.
"Πρεπει να σου εξηγησω. Δεν τα εκανα ολα αυτα επειδη ηθελα να σε ριξω στο κρεβατι μου. Σε ηθελα επειδη -"
"Δεν με νοιαζει!" τον διεκοψα εντονα και αφου φορεσα το κρανος μου ξεκινησα αμεσως και εφυγα. Δεν ηθελα να ακουσω τιποτα αλλο απο εκεινον. Σε ολη την διαρκεια της διαδρομης προσπαθησα να τον σκεφτομαι ολο και λιγοτερο. Ηθελα να ημουν συγκεντρωμενη με την δουλεια αν και σιγουρα παλι θα τον εβλεπα εκει.
Εφτασα σχεδον στην μιση ωρα απο οσο εκανα την πρωτη φορα που ηρθα και μου ειπαν να παω την μηχανη μου στο γκαραζ. Απο'τι φαινεται θα κατσω αρκετη ωρα εδω μεσα. Ανεβηκα επανω στα γραφεια και το πρωτο μερος που πηγα ηταν στον Τζει. Χτυπησα την πορτα και περιμενα μεχρι να μου απαντησει. Μολις το εκανε μπηκα μεσα και με καλωσορισε με ενα ζεστο χαμογελο.
"Καλημερα, δεσποινις μου! Ετοιμη για την πρωτη μερα?" ειπε και κουνησα καταφατικα το κεφαλι με ενα χαμογελο. Σηκωθηκε απο την καρεκλα του και με οδηγησε εξω απο το γραφειο. Περπατησαμε σιωπηλοι στον διαδρομο και ξαφνικα σταματησε μπροστα απο μια πορτα.
"Περιμενε εδω." ειπε και μπηκε μεσα. Πανω της υπηρχε μια ταμπελιτσα με γραμματα που εγραφε "Μαρκ Κοουλ". Τελικα και να ηθελα να ξεχαστω δεν γινοταν! Ευτυχως βγηκε μετα απο μερικα λεπτα και κρατουσα στα χερια του εναν φακελο και μερικα χαρτα. Συνεχισαμε τον δρομο μας μεχρι που πηγαμε στον χωρο των στουντιο. Απο παντου ακουγες καποιους να τραγουδανε η οργανα να παιζουν και ετσι απλα με επιασε ενα σφιξιμο στο στομαχι. Ανοιξε μια απο τις πορτες και μπηκε μεσα. Παντου υπηρχαν μηχανηματα και μια τεραστια τζαμαρια. Ηταν στουντιο ηχογραφισης. Μια μπαντα ηταν πανω απο τον ηχοληπτη και συζητουσαν για καποια θεματα. Μολις μας ειδαν σταματησαν και κοιταξαν προς το μερος μας. Τον εναν τον αναγνωρισα αμεσως. Ηταν ο τυπας που με ειχε χουφτωσει στο The Call. Μη μου πεις οτι αυτοι ειναι οι Narcissus? Οχι ρε γαμωτο! Οχι απο την πρωτη μερα! Κοιταξα παραπαρα μηπως ειναι και ο αλλος εδω αλλα δεν ηταν πουθενα.
"Τι εγινε? Γιατι δεν ηχογραφειτε?" ρωτησε ο Τζει και ο ηλιθιος εγειρε το κεφαλι του στο πλαι και μου εριξε μια εξεταστικη ματια.
"Δεν ειμαστε ολοι.Τηλεφωνησε ο Αλεξ και ειπε οτι ειναι αρρωστος. Κανουμε τα οργανα μονο." ειπε και συνεχισε να με κοιταζει με ενα περιεργο βλεμμα.
"Μαλιστα. Συνεχιστε τοτε!" ειπε αυστηρα και γυρισε για να φυγουμε. Λιγο πριν κλεισω την πορτα πισω μου ακουσα κατι το οποιο με εκανε να κοκαλωσω.
"Φιλε, εγω αυτον τον κωλο καπου τον ξερω!" ειπε ο βλακας και εμεινα. Μαλλον δεν με θυμοταν. Τι βλαμμενος!
Η επομενη σταση μας ηταν και η τελικη. Συναντησαμε την Αριαννα και με ενημερωσαν πως μαζι της θα εκανα τα μαθηματα μου. Ο Τζει της εδωσε καποια χαρτα και μερικες παρτιτουρες και αφου τα μελετησε λιγο, ξεκινησαμε. Πρωτα μου εκανε ζεσταμα οπως ειπε και υστερα προσπαθησε να βγαλει την φωνη μου προς τα εξω. Ενας θεος ξερει τι εννοουσε με αυτο! Και η μερα μολις ειχε αρχισει!
Merian