Δεν ηθελα να παω κατευθειαν στο σπιτι. Οπως ημουν μασκαρεμενη με τα φτερα στην πλατη μου εκανα μια μικρη παρακαμψη και πηγα στην τελειως αντιθετη πλευρα απο το σπιτι. Οδηγουσα τωρα σε εναν δρομο μεσα στα δεντρα και απο τα λιγα που θυμομουν καπου εδω κοντα ηταν το μερος ωπου ειχαμε γυρισει το βιντεοκλιπ. Ηταν θεοσκοτεινα φυσικα και δεν εβλεπα σχεδον τιποτα παρα μονο τον δρομο. Οδηγησα για λιγη ωρα ακομα και εν τελη εφτασα κοντα σε ενα μικρο ξεφωτο. Αφησα την μηχανη στην ακρη του δρομου και απο κει πηγα με τα ποδια. Οταν εφτασα στην μεση του ξεφωτου αφησα την τσαντα να πεσει διπλα μου και τα γονατα μου δεν με κρατησαν αλλο. Επεσα κατω στο υγρο γρασιδι και κοιταξα τον ουρανο. Ηταν θεοσκοτεινα και εμοιαζε οτι θα βρεξει. Το φεγγαρι ηταν ολογιομο και τα αστερια ετοιμα να κρυφτουν πισω απο τα συννεφα. Επιτελους τα δακρυα μου αρχισαν να ξεχειλιζουν απο τα ματια μου και μπορουσα να βγαλω οτι εκρυβα μεσα μου. Γιατι δεν μπορουσα για μια φορα να ειμαι ευτυχισμενη? Γιατι επρεπε ολα να πηγαινουν στραβα? Πηρα μια βαθια ανασα και εβγαλα μια δυνατη κραυγη που εσπασε ολη την νεκρικη σιγη που εκρυβε το δασος. Την κρατησα οσο ενιωθα οτι χρειαζοταν και οταν ξεμεινα απο αερα σταματησα και διπλωθηκα στα δυο. Κοιταξα το χερι με τις πληγες μου και θυμηθηκα οτι ειχε συμβει μεταξυ μας. Εκεινο το βραδυ που κρατησε και εκεινος την ιδια λεπιδα. Γαμωτο. Γιατι ειμαι τοσο ηλιθια και αφηνω τον εαυτο μου στους αλλους? Δεν επρεπε ποτε να τον εμπιστευτω. Δεν επρεπε ποτε να επιστευτω κανεναν! Το μονο που θελω ειναι να μεινω μονη μου και να βρω την ησυχια μου. Τελος! Δεν αντεχω αλλο!
Ξαφνικα το κινητο μου αρχισε παλι να χτυπαει. Χτυπουσε και οταν ημουν πανω στην μηχανη αλλα δεν υπηρχε περιπτωση να το σηκωσω. Κοιταξα την οθονη και τωρα με καλουσε η Αριαννα. Της το εκλεισα και κοιταξα τις ειδοποιησεις που ειχα. Τα μηνυματα ηταν 25 και οι κλησεις 33. Με εψαχναν ολοι. Αρχισε παλι να χτυπαει και αυτη τη φορα ηταν ο Τζει. Το σηκωσα αλλα δεν μιλησα. Ισως να ηταν ο μοναδικος που μπορουσα να πω κατι.
"ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ? ΚΟΝΤΕΥΟΥΜΕ ΝΑ ΣΚΑΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΜΑΣ!" φωναξε και ακουσα απο πισω φωνες και μουσικη. Πρεπει να ηταν ακομα στο μαγαζι.
"Θελω να μεινω μονη μου." ηταν το μονο που ειπα και υστερα αναστεναξε.
"Γλυκια μου τι εγινε? Μη με κανεις και ανησυχω. Ο αλλος σε ψαχνει παντου και τωρα φευγουμε απο το μαγαζι και οι υπολοιποι. Σε παρακαλω πες μου που εισαι να ερθω να σε βρω. Στο υποσχομαι πως δεν προκειται να φερω κανεναν μαζι μου." ειπε παρακλητικα και κοιταξα παλι τον ουρανο.
"Αφηστε με ησυχη." ειπα παλι ατονα και αυτη τη φορα το εκλεισα. Εκεινη την στιγμη μου ηρθε ακομα ενα μηνυμα και ηταν απο εκεινον. Το ανοιξα μονο και μονο για να δω τις δικαιολογιες του.
- Σε παρακαλω, γυρνα πισω. Πρεπει να σου εξηγησω τι εγινε. Ψαχνω να σε βρω παντου μα δεν εισαι πουθενα. Φοβαμαι, Καρολαιν. Ειναι πολυ αργα. Ελα στο σπιτι μας. Κοντευω να τρελαθω. Γλυκια μου, αγαπη μου γυρνα.
Αγαπη μου. Πως μπορει να με αποκαλει ετσι υστερα απο ολα αυτα? Φυσικα και θα ειχε προλαβει να σκεφτει μια δικαιολογια. Πατησα το πληκτρο της διαγραφης και διεγραψα ολα τα μηνυματα. Εστειλα στην Ρω οτι ειμαι καλα και οτι απλα θελω να μεινω λιγο μονη μου για να μην ανησυχει και υστερα το εβαλα στο αθορυβο. Φυσικα και συνεχισε να χτυπαει αλλα τουλαχιστον δεν το ακουγα. Το αφησα διπλα μου και ξαπλωσα πισω. Κοιτουσα τον ουρανο και εκεινος δεν ελεγε να φυγει απο το μυαλο μου. Μικρες σταλες τις βροχης αρχισαν να πεφτουν επανω στο προσωπο μου και να με δροσιζουν. Επρεπε να γυρισω πισω μα το σωμα μου δεν με υπακουγε. Ανακαθισα αγκαλιαζοντας τα γονατα μου και κοιταξα για λιγο το κενο. Αρχισα να γινομαι περισσοτερο μουσκεμα καθως η βροχη ολο και δυναμωνε. Καταφερα να σηκωθω, πηρα την τσαντα μου και πηγα προς την μηχανη. Την καβαλησα και εφυγα για να γυρισω σπιτι. Στο παλιο μου σπιτι. Ηθελα απλα να χωθω στο δωματιο μου, να ξαπλωσω στο δωματιο μου και να πεσω για υπνο. Καθως οδηγουσα αναγκαστηκα περασα μπροστα απο το σπιτι που εμενα με την Ρω και ειδα ολα τα φωτα αναμμενα. Απ' εξω ηταν παρκαρισμενα τα αυτοκινητα του Ελιοτ και του Μαρσελ. Μαλλον περιμεναν μηπως παω απο κει. Δεν εκανα καν τον κοπο να σταματησω και απλα συνεχισα τον δρομο μου. Οταν εφτασα κλειδωσα την μηχανη εξω απο το σπιτι και πηγα προς την εισοδο. Ειχα ενα πολυ ασχημο συναισθημα αλλα παρολαυτα δεν εδωσα σημασια. Ανοιξα την πορτα και χωθηκα στο σκοταδι. Κατω υπηρχε ενα χαρτι. Εσκυψα να το μαζεψω αλλα δεν το ανοιξα αμεσως. Περπατησα στα σκοτεινα και πηγα προς το δωματιο μου. Την ωρα που μπηκα μεσα και ανοιξα την πορτα βρεθηκα προ εκπληξεως. Τα παντα ηταν ανω κατω. Πηγα να φυγω τρεχωντας για φωναξω την αστυνομια μα κατι με σταματησε. Επεσα πανω σε καποιον και οταν ειδα ποιος ηταν ενιωσα την καρδια μου να σταματαει. Γαμωτο.
Merian
Ξαφνικα το κινητο μου αρχισε παλι να χτυπαει. Χτυπουσε και οταν ημουν πανω στην μηχανη αλλα δεν υπηρχε περιπτωση να το σηκωσω. Κοιταξα την οθονη και τωρα με καλουσε η Αριαννα. Της το εκλεισα και κοιταξα τις ειδοποιησεις που ειχα. Τα μηνυματα ηταν 25 και οι κλησεις 33. Με εψαχναν ολοι. Αρχισε παλι να χτυπαει και αυτη τη φορα ηταν ο Τζει. Το σηκωσα αλλα δεν μιλησα. Ισως να ηταν ο μοναδικος που μπορουσα να πω κατι.
"ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ? ΚΟΝΤΕΥΟΥΜΕ ΝΑ ΣΚΑΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΜΑΣ!" φωναξε και ακουσα απο πισω φωνες και μουσικη. Πρεπει να ηταν ακομα στο μαγαζι.
"Θελω να μεινω μονη μου." ηταν το μονο που ειπα και υστερα αναστεναξε.
"Γλυκια μου τι εγινε? Μη με κανεις και ανησυχω. Ο αλλος σε ψαχνει παντου και τωρα φευγουμε απο το μαγαζι και οι υπολοιποι. Σε παρακαλω πες μου που εισαι να ερθω να σε βρω. Στο υποσχομαι πως δεν προκειται να φερω κανεναν μαζι μου." ειπε παρακλητικα και κοιταξα παλι τον ουρανο.
"Αφηστε με ησυχη." ειπα παλι ατονα και αυτη τη φορα το εκλεισα. Εκεινη την στιγμη μου ηρθε ακομα ενα μηνυμα και ηταν απο εκεινον. Το ανοιξα μονο και μονο για να δω τις δικαιολογιες του.
- Σε παρακαλω, γυρνα πισω. Πρεπει να σου εξηγησω τι εγινε. Ψαχνω να σε βρω παντου μα δεν εισαι πουθενα. Φοβαμαι, Καρολαιν. Ειναι πολυ αργα. Ελα στο σπιτι μας. Κοντευω να τρελαθω. Γλυκια μου, αγαπη μου γυρνα.
Αγαπη μου. Πως μπορει να με αποκαλει ετσι υστερα απο ολα αυτα? Φυσικα και θα ειχε προλαβει να σκεφτει μια δικαιολογια. Πατησα το πληκτρο της διαγραφης και διεγραψα ολα τα μηνυματα. Εστειλα στην Ρω οτι ειμαι καλα και οτι απλα θελω να μεινω λιγο μονη μου για να μην ανησυχει και υστερα το εβαλα στο αθορυβο. Φυσικα και συνεχισε να χτυπαει αλλα τουλαχιστον δεν το ακουγα. Το αφησα διπλα μου και ξαπλωσα πισω. Κοιτουσα τον ουρανο και εκεινος δεν ελεγε να φυγει απο το μυαλο μου. Μικρες σταλες τις βροχης αρχισαν να πεφτουν επανω στο προσωπο μου και να με δροσιζουν. Επρεπε να γυρισω πισω μα το σωμα μου δεν με υπακουγε. Ανακαθισα αγκαλιαζοντας τα γονατα μου και κοιταξα για λιγο το κενο. Αρχισα να γινομαι περισσοτερο μουσκεμα καθως η βροχη ολο και δυναμωνε. Καταφερα να σηκωθω, πηρα την τσαντα μου και πηγα προς την μηχανη. Την καβαλησα και εφυγα για να γυρισω σπιτι. Στο παλιο μου σπιτι. Ηθελα απλα να χωθω στο δωματιο μου, να ξαπλωσω στο δωματιο μου και να πεσω για υπνο. Καθως οδηγουσα αναγκαστηκα περασα μπροστα απο το σπιτι που εμενα με την Ρω και ειδα ολα τα φωτα αναμμενα. Απ' εξω ηταν παρκαρισμενα τα αυτοκινητα του Ελιοτ και του Μαρσελ. Μαλλον περιμεναν μηπως παω απο κει. Δεν εκανα καν τον κοπο να σταματησω και απλα συνεχισα τον δρομο μου. Οταν εφτασα κλειδωσα την μηχανη εξω απο το σπιτι και πηγα προς την εισοδο. Ειχα ενα πολυ ασχημο συναισθημα αλλα παρολαυτα δεν εδωσα σημασια. Ανοιξα την πορτα και χωθηκα στο σκοταδι. Κατω υπηρχε ενα χαρτι. Εσκυψα να το μαζεψω αλλα δεν το ανοιξα αμεσως. Περπατησα στα σκοτεινα και πηγα προς το δωματιο μου. Την ωρα που μπηκα μεσα και ανοιξα την πορτα βρεθηκα προ εκπληξεως. Τα παντα ηταν ανω κατω. Πηγα να φυγω τρεχωντας για φωναξω την αστυνομια μα κατι με σταματησε. Επεσα πανω σε καποιον και οταν ειδα ποιος ηταν ενιωσα την καρδια μου να σταματαει. Γαμωτο.
Merian