Καρολαιν POV Οι αρθρωσεις μου πονανε πολυ και δεν μπορω να βγαλω μιλια. Νομιζα οτι το μαρτυριο μου δεν θα τελειωνε ποτε. Εκεινος συνεχιζε να με αγγιζει με τα βρωμικα χερια του και δεν σταματουσε. Καταφερε να με ακινητοποιησει και απο εκεινη την στιγμη δεν εχει σταματησει αυτο για το οποιο ειχε ερθει να με βρει μετα απο τοσα χρονια.
Εαν υπηρχε κατι καλο αυτο ηταν οτι ειχε ερθει μονος του και δεν ηταν με τον αλλον. Δεν θα αντεχα αν ηταν και οι δυο μαζι. Καθε φορα που σταματουσε για να κανει καποιο διαλειμμα με κοιτουσε με ενα κακιασμενο χαμογελο λεγοντας μου οτι χειροτερο για να με μειωσει. Ετσι ηταν ο Μαικ. Υστερα με επιανε δυνατα και ξεκινουσε παλι απο την αρχη. Αυτο γινοταν για ολο το βραδυ και μεχρι που μας βρηκε το πρωι. Οι κραυγες μου δεν μπορουσαν να ακουστουν μεχρι εξω γιατι μου ειχε δεσει το στομα και στο τελος απο την πολυ επιμονη βραχνιασα και σταματησα να προσπαθω. Ευχομουν η καρδια μου να σταματουσε εκεινη την στιγμη και να τελειωναν τα βασανα μου.
Ο ηλιος ηταν αρκετα ψηλα οταν ηταν η τελευταια φορα που με αγγιξε. Ελυσε τα χερια και το στομα μου και με αφησε να πεσω σαν νεκρη κουκλα επανω στο κρεβατι. Τυλιξα το γυμνο και πληγωμενο σωμα μου με τα χερια μου και κουλουριαστηκα. Τον ακουσα που κουμπωνε το παντελονι του και υστερα αρχισε να διαβαζει κατι.
". . .Σε παρακαλω αν το δεις παρε με ενα τηλεφωνο να μου πεις οτι εισαι καλα. Ειμαι ηλιθιος και ξερω οτι εκανα λαθος αλλα πρεπει να σου εξηγησω. Σε αγαπαω μικρη μου και οτι και να γινει παντα θα το κανω. Ελπιζω να εισαι καλα. Συγγνωμη. . . Χαχαχα! Να δω τωρα πως θα συνεχισει να σε αγαπαει αυτος ο μαλακας. Ποιος αλλωστε θα θελει μια βιασμενη, αυτοκαταστροφικη γκομενα! Χαχαχα. Δεν ξερω για σε παντως εγω το διασκεδασα. Θα το εκανα αλλη μια φορα αλλα ειμαι λιγακι κουρασμενος. Εισαι αχορταγη δεν μπορω να πω." ειπε κακιασμενα και κουλουριαστικα ακομα πιο πολυ.
"Σε παρακαλω, σταματα." ειπα βραχνιασμενα και ακουσα τα βηματα του να με πλησιαζουν. Με αρπαξε δυνατα απο τα μαλλια και σηκωσε το κεφαλι μου ψηλα.
"Θα σταματησω οταν θα σε κανω να δωσεις την ζωη σου στον Χαρο! Με ακους μωρη πουτανα? Και μην διαννοηθεις να πεις τιποτα στους μπατσους γιατι ξερεις οτι θα σε βρω και θα κανω πολλα χειροτερα!" ειπε αγρια και υστερα με αφησε με δυναμη να πεσω. Γελουσε δυνατα καθως εβγαινε απο το δωματιο αλλα δεν ακουσα ποτε την πορτα να κλεινει. Ηξερα ομως οτι ειχε φυγει. Ειχα στερεψει απο δακρυα και ημουν σε μια κατασταση σοκ. Δεν μπορουσα να αντιδρασω. Εμεινα εκει για αρκετη ωρα να κοιταζω το κενο και μονο οταν βρηκα ελαχιστη δυναμη ανασηκωθηκα και επεσα απο το κρεβατι. Πονουσα ολοκληρη. Συρθηκα μεχρι τα κουρελια που πριν ηταν τα ρουχα μου και εψαξα για το κινητο μου. Το ανοιξα και ακομα ειχα αρκετες κλησεις και μηνυματα. Εψαξα εναν συγκεκριμενο αριθμο και οταν τον βρηκα πατησα το κουμπι της κλησης και το εβαλα στο αυτι μου. Περιμενα και υστερα απο αρκετα χτυπηματα επιτελους απαντησε.
"Παρακαλω?" ειπε νυσταγμενα και αμεσως καταλαβα οτι ηταν κουρασμενος.
"Τζει, η Καρολαιν ειμαι." ειπα με εναν βραχνιασμενο ψιθυρο και ακουσα εναν θορυβο απο την αλλη γραμμη.
"Γλυκια μου, τι εγινε? Γιατι ακουγεσαι ετσι?" ειπε πανικοβλημενος και δακρυα αρχισαν να τρεχουν απο τα ματια μου.
"Σε παρακαλω, ελα να με παρεις. Μην πεις σε κανεναν που βρισκομαι. Σε παρακαλω . . ." ειπα με λυγμους και περιμενα υπομονετικα την απαντηση του.
"Πες μου που εισαι και σε πεντε λεπτα ειμαι εκει."
Του εδωσα την διευθυνση μου και υστερα το κλεισαμε. Τυλιξα το σωμα μου με ενα σεντονι και καθισα κουλουριασμενη επανω στο κρεβατι να τον περιμενω. Πραγματι μετα απο μερικα λεπτα τον ακουσα να με φωναζει απο την εισοδο. Δεν μπορουσα να απαντησω και δεν αργησα να τον δω να στεκεται στην πορτα του δωματιου. Με κοιταξε εντρομος και ηρθε τρεχοντας να πεσει στο πλαι μου. Εβαλε το χερι του στο κεφαλι μου μα δεν αντεξα να τον κοιταζω και εκρυψα το προσωπο στα χερια μου. Το σωμα μου τρανταζοταν απο τους λυγμους μου και αμεσως με τυλιξε στα χερια του.
"Ηρεμισε μικρο μου. Ελα, παμε να φυγουμε απο αυτο το μερος." ειπε γλυκα και με βοηθησε να σηκωθω. Μολις αντικρισε το σωμα μου αμεσως τα χαρακτηριστηκα του σκληρυναν αλλα δεν ειπε τιποτα. Με εντυσε με καινουρια ρουχα και φροντισε να πεταχτουν τα παλια. Μαζι τους πεταξε και τα φτερα τα οποια ειχαν παψει να ειναι ομορφα. Πλεον ηταν τσαλακωμενα και ξεπουπουλιασμενα. Βγηκαμε εξω απο το σπιτι ενω εκεινος ειχε περασμενο το χερι του γυρω μου και με οδηγησε προς το αμαξι του. Σταματησα αποτομα και με κοιταξε εκπληκτος.
"Με την μηχανη μου τι θα γινει?" ειπα κοιτοντας το κενο και κοιταξε περα δωθε σκεπτικος.
"Θες να μου δωσεις τα κλειδια να την φερω μετα εγω? Δεν εισαι σε θεση να οδηγησεις." ειπε ανησυχα και κουνησα αρνητικα το κεφαλι.
"Μπορω να την φερω εγω." ειπα ψυχρα.
"Εισαι σιγουρη?"
Κουνησα το κεφαλι θετικα και αναστεναξε. Μου εδωσε μια απαλη αγκαλια και υστερα εφυγε για να μπει στο αμαξι ενω μου ειπε να τον ακολουθησω. Καβαλησα την μηχανη μου και περιμενα να ξεκινησει εκεινος πρωτος για να φυγω και εγω. Πηγαινα ακριβως απο πισω του και με οδηγουσε προς την πλευρα της παραλιας. Υστερα απο μερικα λεπτα σταματησαμε εξω απο μια πολυκατοικια που ηταν ακριβως απεναντι απο την παραλια. Περιμενα μεχρι να βαλουμε τα οχηματα μας μεσα στο γκαραζ και αφου εκρυψα την μηχανη, τον ακολουθησα μεχρι την εισοδο. Δεν ηθελα κανεις να δει οτι ημουν εδω. Μπηκαμε μεσα και με το ασανσερ ανεβηκαμε στον πεμπτο. Βρισκομουν απο πισω του σιωπηλη και με οδηγησε σε μια πορτα στο τελος του διαδρομου. Την ξεκλειδωσε και μπηκαμε μεσα. Ηταν ενα παρα πολυ ομορφο και ανοιχτο σπιτι. Φαινοταν οτι ειχε ριξει πολλα λεφτα καθοτι τα επιπλα και τα μηχανηματα του ηταν ακριβα. Αφησα το σακουβαγιαζ μου σε μια ακρη και τον κοιταξα.
"Εχεις πολυ ομορφο σπιτι." ειπα ψυχρα και μου χαμογελασε.
"Σε ευχαριστω. Μπορεις να νιωθεις σαν το σπιτι σου. Δεν ειναι τεραστιο αλλα θα ειμαστε μια χαρα οι δυο μας. Απο δω ειναι το δωματιο μου." ειπε και ανοιξε μια πορτα που οδηγουσε σε μια μεγαλη κρεβατοκαμαρα.
"Και απο δω το μπανιο." ειπε και μου εδειξε αλλη μια πορτα.
"Μπορω να μπω για ενα μπανιο?"
"Ναι, φυσικα! Εκει εχει πετσετες και μπορεις να χρησιμοποιησεις οτιδηποτε χρειαζεσαι. Θες κατι αλλο?" με ρωτησε γλυκα και κουνησα αρνητικα το κεφαλι.
"Οχι, σ'ευχαριστω." ειπα ψυχρα και κλειστηκα μεσα. Εβγαλα τα ρουχα μου και εριξα μια ματια στον καθρεφτη. Ημουν γεματη με μωλωπες, γρατσουνιες, πιπιλιες και το θεαμα ηταν απλα μιζερο. Χωθηκα κατω απο το καυτο νερο και αρχισα να τριβω το σωμα μου δυνατα με το σφουγγαρι. Ενιωθα τοσο βρωμικη. Ηθελα να φυγει ολη η βρωμια απο πανω μου. Τυλιξα το σωμα μου και αρχισα παλι να κλαιω. Γιατι επρεπε να συμβουν ολα σε εμενα? Γιατι?
Merian Shadows