Εμεινα στο σπιτι του Τζει τουλαχιστον εδω και μια εβδομαδα. Μου ειχε σταθει σαν τον αδερφο που δεν ειχα ποτε. Καθε βραδυ με εβαζε για υπνο στο κρεβατι του και κοιμοταν διπλα μου σε περιπτωση που ξυπνησω κατα τη διαρκεια της νυχτας. Οπως και εκανα. Τιναζομουν πολλες φορες επειδη ειχα εφιαλτες και ουρλιαζα. Εκεινος ηταν παντα εκει να με περνει αγκαλια και να με παρηγορει μεχρι να ηρεμισω. Ειχαμε παρει και οι δυο αδεια απο την εταιρια για μερικες μερες και παρολο που δεν ηθελα να τον απομακρυνω απο την δουλεια του εκεινος επεμενε να μεινει μαζι μου. Μπορει να μη το παραδεχοταν αλλα ημουν σιγουρη οτι φοβοταν μην κανω κακο στον εαυτο μου. Αρκετα πρωινα με εβρισκε να καθομαι μπροστα απο την τζαμαρια και να κοιταζω τον ωκεανο αλλα δεν μου ελεγε τιποτα. Με καλημεριζε γλυκα και υστερα εφτιαχνε πρωινο και για τους δυο μας. Βεβαια κατελειγε να τρωει μονος του και δεν διαφωνουσε ιδιαιτερα μαζι μου. Ηξερε οτι δεν εχει νοημα. Επισης δεν με ρωτησε ουτε για το τι εγινε. Μου ειπε απλα οτι οταν ειμαι ετοιμη να του πω οτι ηξερα για να τον βαλουν τον αλλον μεσα. Φοβομουν ομως πολυ. Με ειχε προειδοποιησει οτι θα με εβρισκε και θα μου εκανε χειροτερα και δεν ηθελα ουτε να το σκεφτομαι.
Σημερα ηταν Κυριακη και ο καιρος ηταν χαλια για μια ακομα μερα. Ειχα ξυπνησει απο τις εξι το πρωι - οχι οτι ειχα κοιμηθει και πολυ το προηγουμενο βραδυ - και καθομουν στον καναπε αγναντευοντας την αυγη. Κρατουσα στα χερια μου μια κουπα με τσαι και σκεπαστει με μια κουβερτα. Δεν ξερω ουτε ποσες ωρες ειχαν περασει ουτε τι εκανα. Ειχα χασει πλεον την αισθηση του χρονου, των συναισθηματων και της ηρεμιας.
"Καλημερα." ειπε ο Τζει ξαφνικα καθως εβγαινε απο το δωματιο και ηρθε κοντα μου για να με παρει μια αγκαλια.
"Καλημερα." ειπα ανεκφραστα και με κοιταξε με ενα θλιμμενο βλεμμα.
"Μικρη μου πρεπει κατι να κανουμε. Δεν μπορω να σε βλεπω αλλο ετσι."
"Μπορω να φυγω. Ηδη σου εχω γινει πολυ βαρος."
"Ξερεις οτι δεν το λεω για αυτο! Απλα δεν κανεις τιποτα για να το διωξεις. Δεν λεω οτι ειναι ευκολο αλλα ασε με να σε βοηθησω. Δεν τρως, δεν μιλας, εχεις χασει αυτο το υπεροχο χαμογελο που ειχες καποτε και δεν αντεχω να σε βλεπω ετσι. Μου λειπει η παλια αγγουρο." ειπε και στο τελευταιο μου ξεφυγε ενα χαμογελακι. Τυλιξε τα χερια του γυρω μου και με εσφιξε επανω του.
"Απλα θελω να σε δω να χαμογελας ξανα."
"Ενταξει, θα προσπαθησω." ειπα χαμηλοφωνα και με κοιταξε στα ματια.
"Αληθεια μου λες?" ρωτησε εκπληκτος και κουνησα καταφατικα το κεφαλι. Μου εσκασε ενα φιλι στο μαγουλο και τιναχτηκε ορθιος. Πηγε προς την κουζινα χοροπηδηχτα και ανοιξε το ψυγειο.
"Λοιπον, σημερα θα σου μαγειρεψω το πιο νοστιμο φαγητο που εχεις φαει ποτε! Πηγαινε να ξαπλωσεις για λιγο και θα ερθω να σε φωναξω." ειπε χαρωπα και σηκωθηκα.
"Ελπιζω να μην παθω καμια τροφικη δηλητηριαση." τον κοροιδεψα και μου πεταξε μια πετσετα.
"Τραβα κοιμησου, μωρη! Που μου εισαι ολο ειρωνια!" γελασε και του χαμογελασα. Φυσικα δεν ενιωθα τιποτα. Απλα δεν ηθελα να του χαλασω χατιρι. Χωθηκα μεσα στο δωματιο και ξαπλωσα κατευθειαν μα δεν κοιμηθηκα. Ημουν γυρισμενη προς την πορτα και κοιτουσα το κενο ενω ακουγα τον Τζει που μαγειρευε και μουρμουρουσε διαφορα τραγουδια. Καποια στιγμη αρχισε να τραγουδαει και το δικο μας και τοτε θυμηθηκα μερικα πραγματα. Την Ρω, τα παιδια, το βιντεοκλιπ, το στοιχημα....τον Αλεξ. Αραγε τους ειδε ειδοποιησει ο Τζει? Δεν ειχα μιλησει με κανενα απο εκεινο το βραδυ. Ειχα κλεισει το κινητο μου και απλως ζουσα στην μιζερια μου. Εαν αυτο λεγεται ζωη. Το ειχα αφησει επανω στο κομοδινο και το πηρα στα χερια μου. Το ανοιξα και αμεσως μου ηρθαν αμετρητες ειδοποιησεις. Οι κλησεις ηταν ολες απο τα παιδια και μαλιστα ειχα και αρκετες απο τον Μαριο και την σχολη. Τις εσβησα ολες και πηγα στα μηνυματα. Δεν ηταν πολλα αλλα ειχα μονο απο την Ρω και τον Αλεξ. Η Ρω μου εγραφε πως ηθελε να ξερει αν ειμαι καλα και σε ενα-δυο ακομα μου ελεγε πως της ειχε εξηγησει ο Τζει τι ειχε γινει και οταν ημουν ετοιμη θελει να με δει. Ειχε καποια νεα που επρεπε να μου τα πει απο κοντα. Υστερα απο τα δικα της μηνυματα πηραν σειρα του Αλεξ. Σκεφτομουν πολυ το να τα ανοιξω αλλα τελικα το εκανα. Υστερα απο ολα οσα εγραφε στο χαρτι ειχα αρχισει να πιστευω πως ειχα παρεξηγησει την ολη εικονα που ειδα. Ηξερα πως αμα ηταν νευριασμενος θα τον επιανε ο εγωισμος του. Αρχισα να τα διαβαζω ενα ενα και μου ελεγε πως ειχα κερδισει το στοιχημα, οτι του ελειπα πολυ, οτι με αγαπουσε και μετα γινοταν λιγο πιο επιθετικος αλλα υστερα τα αναιρουσε ολα. Μου ελεγε οτι κανεις δε του λεει που βρισκομαι, οτι θα ψαξει παντου να με βρει αλλα ολα αυτα τα εκανε απο αγαπη και οτι ανησυχουσε για μενα. Φαινοταν τρελαμενος μα δεν μπορουσα να κανω κατι.
Βγηκα απο τις σκεψεις μου αποτομα οταν ακουσα τον Τζει να λεει το ονομα μου. Στην αρχη νομιζα οτι μιλουσε σε μενα αλλα οταν σηκωθηκα και πηγα προς την πορτα καταλαβα οτι μιλουσε στο κινητο. Δεν βγηκα εξω και σταθηκα εκει για να ακουσω τι λεει. Κατινια, αλλα εφοσον μιλουσε για μενα ηθελα να μαθω τι ελεγε.
"Ρω, δεν ξερω τι αλλο να κανω. Σημερα χαμογελασε λιγο αλλα επρεπε να δεις τα ματια της. Ηταν . . . κενα. Φοβαμαι για εκεινη.....Οχι! Ουτε να διαννοηθεις να του πεις κατι...Το ξερω οτι εχει τρελαθει γιατι και εμενα με περνει συνεχεια τηλεφωνο. Παλι καλα που δεν ξερει την διευθυνση μου.... Σου ειπα μη του πεις τιποτα...Ωπα, περιμενε με περνει παλι τηλεφωνο. Μην κλεισεις." ειπε και καταλαβα οτι αλλαξε γραμμη.
"Καλημερα, Αλεξ." ειπε πιο ψυχρα αυτη τη φορα.
"Δεν ειχα νεα της αλλα και να ειχα δεν θα σου ελεγα που ηταν...Μη μου φωναζεις εμενα! Αρκετο κακο της εχεις κανει δεν χρειαζεται να την κανεις χειροτερα!" ειπε πιο εντονα και εκεινη την στιγμη βγηκα εξω. Με κοιταξε στην αρχη εκπληκτος και υστερα μου εκανε νοημα να μην μιλησω.
"Και τι σε νοιαζει εσενα γιατι εγω πηρα την αδεια μου? Ειχα κανει την συμφωνια να την παρω απο οταν ξεκινησατε το τραγουδι....Αλεξ, ξεφευγεις και αυτο δεν ειναι καλο. Κοιτα τι θα κανεις με την δουλεια σου και αφησε την ησυχη. Θα σου μιλησει εκεινη οποτε θελει!" του αντιμιλησε καθως μου εριχνε κλεφτες ματιες για να δει τις αντιδρασεις μου. Εγω απο την αλλη απλα στεκομουν εκει και δεν εκανα τιποτα. Για καποιο περιεργο λογο δεν με αγγιζαν τα λογια του.
"Ενταξει, Αλεξ. Αμα μαθω κατι θα σε ενημερωσω." αναστεναξε και αλλαξε παλι την γραμμη με την Ρω.
"Ελα..Ναι, ο αλλος ηταν....Ε, τι περιμενεις να ηθελε. Προσπαθουσε να με ψαρεψει για την Καρ...Οχι, εδω ειναι, μολις σηκωθηκε και με κοιταζει."
"Πες της αν θελει να ερθει για φαγητο." πεταξα και με κοιταξε εκπληκτος. Υστερα χαμογελασε και μετεφερε τα λογια μου σε εκεινη. Την ακουσα που ενθουσιαστηκε μεχρι και εγω και υστερα το κλεισανε. Πλησιασα την κουζινα και ειδα ολα αυτα που ειχε ετοιμασει.
"Θες βοηθεια?"
"Οχι, γλυκια μου. Οτι τελειωνα αλλα αφου θα εχουμε αλλα δυο ατομα θα ετοιμασω και κατι ακομα. Θες να με βοηθησεις με το τραπεζι?" ειπε χαμογελοντας και κουνησα ανεκφραστα το κεφαλι μου. Μου ειπε που ειχε τα απαραιτητα και αρχισα να το φτιαχνω. Καποια στιγμη οπως εβαζα τα ποτηρια που μου ειχε δωσει, μου επεσε ενα κατω και οπως μαζευα τα γυαλια κοπηκα. Εκεινος πηρε μια πετσετα και ηρθε κοντα μου. Την πιεσε επανω στην πληγη αλλα για κακη μου τυχη το ματι του επεσε πιο πανω στο χερι μου. Ηταν γεματο με χαρακιες, παλιες και καινουριες. Αμεσως σκυθρωπιασε αλλα κρατησε την ψυχραιμια του. Φαινοταν οπως οτι ηθελε να ξεσπασει.
"Πονας?" με ρωτησε και κουνησα αρνητικα το κεφαλι. Περιμενα οτι θα με κραξει αλλα δεν εκανε τιποτα. Σηκωθηκαμε μαζι και με εβαλε να καθισω στον καναπε. Υστερα εφερε το βαλιτσακι των πρωτων βοηθειων και περιποιηθηκε την νεα μου πληγη.
"Ποσο καιρο το κανεις?" ειπε διχως να με κοιταει. Δεν του απαντησα.
"Δεν σε κρινω αλλα δεν θελω και να σε χασω. Ελπιζω μεσα στην υποσχεση που μου εδωσες οτι θα προσπαθησεις να ειναι και το να σταματησεις να πληγωνεις τον εαυτο σου." ειπε ηρεμα και με κοιταξε μεσα στα ματια. Κουνησα καταφατικα το κεφαλι και με φιλησε στο μετωπο. Χωρις να το περιμενει χωθηκα στην αγκαλια του και τυλιξα σφιχτα τα χερια μου γυρω του.
"Ποναω ακομα μεσα μου." ειπα και μου χαιδεψε τα μαλλια. Δεν του ειχα μιλησει για τιποτα ολες αυτες τις μερες. Με το ζορι του απαντουσα σε οτι με ρωτουσε.
"Το ξερω, μικρη μου, αλλα σου ειπα οτι θα σε βοηθησω. Το μονο που μενει ειναι να με αφησεις να το κανω."
"Φοβαμαι. Ακομα νιωθω την βρωμια επανω μου."
"Μονο εσυ μπορεις να την διωξεις. Ελα, να προσπαθησουμε μαζι και σου υποσχομαι οτι θα τα καταφερουμε στο τελος." ειπε με ενα χαμογελο και για πρωτη φορα ενιωσα κατι μεσα μου. Ενιωσα ενα αμυδρο ιχνος ελπιδας αλλα χωρις να ειναι αρκετο. Χαμογελασα λιγακι και ενευσα καταφατικα αλλα αυτη τη φορα το εννοουσα. Δεν θα αφηνα τιποτα αλλο να με ριξει κατω.
Merian Shadows
"Καλημερα." ειπε ο Τζει ξαφνικα καθως εβγαινε απο το δωματιο και ηρθε κοντα μου για να με παρει μια αγκαλια.
"Καλημερα." ειπα ανεκφραστα και με κοιταξε με ενα θλιμμενο βλεμμα.
"Μικρη μου πρεπει κατι να κανουμε. Δεν μπορω να σε βλεπω αλλο ετσι."
"Μπορω να φυγω. Ηδη σου εχω γινει πολυ βαρος."
"Ξερεις οτι δεν το λεω για αυτο! Απλα δεν κανεις τιποτα για να το διωξεις. Δεν λεω οτι ειναι ευκολο αλλα ασε με να σε βοηθησω. Δεν τρως, δεν μιλας, εχεις χασει αυτο το υπεροχο χαμογελο που ειχες καποτε και δεν αντεχω να σε βλεπω ετσι. Μου λειπει η παλια αγγουρο." ειπε και στο τελευταιο μου ξεφυγε ενα χαμογελακι. Τυλιξε τα χερια του γυρω μου και με εσφιξε επανω του.
"Απλα θελω να σε δω να χαμογελας ξανα."
"Ενταξει, θα προσπαθησω." ειπα χαμηλοφωνα και με κοιταξε στα ματια.
"Αληθεια μου λες?" ρωτησε εκπληκτος και κουνησα καταφατικα το κεφαλι. Μου εσκασε ενα φιλι στο μαγουλο και τιναχτηκε ορθιος. Πηγε προς την κουζινα χοροπηδηχτα και ανοιξε το ψυγειο.
"Λοιπον, σημερα θα σου μαγειρεψω το πιο νοστιμο φαγητο που εχεις φαει ποτε! Πηγαινε να ξαπλωσεις για λιγο και θα ερθω να σε φωναξω." ειπε χαρωπα και σηκωθηκα.
"Ελπιζω να μην παθω καμια τροφικη δηλητηριαση." τον κοροιδεψα και μου πεταξε μια πετσετα.
"Τραβα κοιμησου, μωρη! Που μου εισαι ολο ειρωνια!" γελασε και του χαμογελασα. Φυσικα δεν ενιωθα τιποτα. Απλα δεν ηθελα να του χαλασω χατιρι. Χωθηκα μεσα στο δωματιο και ξαπλωσα κατευθειαν μα δεν κοιμηθηκα. Ημουν γυρισμενη προς την πορτα και κοιτουσα το κενο ενω ακουγα τον Τζει που μαγειρευε και μουρμουρουσε διαφορα τραγουδια. Καποια στιγμη αρχισε να τραγουδαει και το δικο μας και τοτε θυμηθηκα μερικα πραγματα. Την Ρω, τα παιδια, το βιντεοκλιπ, το στοιχημα....τον Αλεξ. Αραγε τους ειδε ειδοποιησει ο Τζει? Δεν ειχα μιλησει με κανενα απο εκεινο το βραδυ. Ειχα κλεισει το κινητο μου και απλως ζουσα στην μιζερια μου. Εαν αυτο λεγεται ζωη. Το ειχα αφησει επανω στο κομοδινο και το πηρα στα χερια μου. Το ανοιξα και αμεσως μου ηρθαν αμετρητες ειδοποιησεις. Οι κλησεις ηταν ολες απο τα παιδια και μαλιστα ειχα και αρκετες απο τον Μαριο και την σχολη. Τις εσβησα ολες και πηγα στα μηνυματα. Δεν ηταν πολλα αλλα ειχα μονο απο την Ρω και τον Αλεξ. Η Ρω μου εγραφε πως ηθελε να ξερει αν ειμαι καλα και σε ενα-δυο ακομα μου ελεγε πως της ειχε εξηγησει ο Τζει τι ειχε γινει και οταν ημουν ετοιμη θελει να με δει. Ειχε καποια νεα που επρεπε να μου τα πει απο κοντα. Υστερα απο τα δικα της μηνυματα πηραν σειρα του Αλεξ. Σκεφτομουν πολυ το να τα ανοιξω αλλα τελικα το εκανα. Υστερα απο ολα οσα εγραφε στο χαρτι ειχα αρχισει να πιστευω πως ειχα παρεξηγησει την ολη εικονα που ειδα. Ηξερα πως αμα ηταν νευριασμενος θα τον επιανε ο εγωισμος του. Αρχισα να τα διαβαζω ενα ενα και μου ελεγε πως ειχα κερδισει το στοιχημα, οτι του ελειπα πολυ, οτι με αγαπουσε και μετα γινοταν λιγο πιο επιθετικος αλλα υστερα τα αναιρουσε ολα. Μου ελεγε οτι κανεις δε του λεει που βρισκομαι, οτι θα ψαξει παντου να με βρει αλλα ολα αυτα τα εκανε απο αγαπη και οτι ανησυχουσε για μενα. Φαινοταν τρελαμενος μα δεν μπορουσα να κανω κατι.
Βγηκα απο τις σκεψεις μου αποτομα οταν ακουσα τον Τζει να λεει το ονομα μου. Στην αρχη νομιζα οτι μιλουσε σε μενα αλλα οταν σηκωθηκα και πηγα προς την πορτα καταλαβα οτι μιλουσε στο κινητο. Δεν βγηκα εξω και σταθηκα εκει για να ακουσω τι λεει. Κατινια, αλλα εφοσον μιλουσε για μενα ηθελα να μαθω τι ελεγε.
"Ρω, δεν ξερω τι αλλο να κανω. Σημερα χαμογελασε λιγο αλλα επρεπε να δεις τα ματια της. Ηταν . . . κενα. Φοβαμαι για εκεινη.....Οχι! Ουτε να διαννοηθεις να του πεις κατι...Το ξερω οτι εχει τρελαθει γιατι και εμενα με περνει συνεχεια τηλεφωνο. Παλι καλα που δεν ξερει την διευθυνση μου.... Σου ειπα μη του πεις τιποτα...Ωπα, περιμενε με περνει παλι τηλεφωνο. Μην κλεισεις." ειπε και καταλαβα οτι αλλαξε γραμμη.
"Καλημερα, Αλεξ." ειπε πιο ψυχρα αυτη τη φορα.
"Δεν ειχα νεα της αλλα και να ειχα δεν θα σου ελεγα που ηταν...Μη μου φωναζεις εμενα! Αρκετο κακο της εχεις κανει δεν χρειαζεται να την κανεις χειροτερα!" ειπε πιο εντονα και εκεινη την στιγμη βγηκα εξω. Με κοιταξε στην αρχη εκπληκτος και υστερα μου εκανε νοημα να μην μιλησω.
"Και τι σε νοιαζει εσενα γιατι εγω πηρα την αδεια μου? Ειχα κανει την συμφωνια να την παρω απο οταν ξεκινησατε το τραγουδι....Αλεξ, ξεφευγεις και αυτο δεν ειναι καλο. Κοιτα τι θα κανεις με την δουλεια σου και αφησε την ησυχη. Θα σου μιλησει εκεινη οποτε θελει!" του αντιμιλησε καθως μου εριχνε κλεφτες ματιες για να δει τις αντιδρασεις μου. Εγω απο την αλλη απλα στεκομουν εκει και δεν εκανα τιποτα. Για καποιο περιεργο λογο δεν με αγγιζαν τα λογια του.
"Ενταξει, Αλεξ. Αμα μαθω κατι θα σε ενημερωσω." αναστεναξε και αλλαξε παλι την γραμμη με την Ρω.
"Ελα..Ναι, ο αλλος ηταν....Ε, τι περιμενεις να ηθελε. Προσπαθουσε να με ψαρεψει για την Καρ...Οχι, εδω ειναι, μολις σηκωθηκε και με κοιταζει."
"Πες της αν θελει να ερθει για φαγητο." πεταξα και με κοιταξε εκπληκτος. Υστερα χαμογελασε και μετεφερε τα λογια μου σε εκεινη. Την ακουσα που ενθουσιαστηκε μεχρι και εγω και υστερα το κλεισανε. Πλησιασα την κουζινα και ειδα ολα αυτα που ειχε ετοιμασει.
"Θες βοηθεια?"
"Οχι, γλυκια μου. Οτι τελειωνα αλλα αφου θα εχουμε αλλα δυο ατομα θα ετοιμασω και κατι ακομα. Θες να με βοηθησεις με το τραπεζι?" ειπε χαμογελοντας και κουνησα ανεκφραστα το κεφαλι μου. Μου ειπε που ειχε τα απαραιτητα και αρχισα να το φτιαχνω. Καποια στιγμη οπως εβαζα τα ποτηρια που μου ειχε δωσει, μου επεσε ενα κατω και οπως μαζευα τα γυαλια κοπηκα. Εκεινος πηρε μια πετσετα και ηρθε κοντα μου. Την πιεσε επανω στην πληγη αλλα για κακη μου τυχη το ματι του επεσε πιο πανω στο χερι μου. Ηταν γεματο με χαρακιες, παλιες και καινουριες. Αμεσως σκυθρωπιασε αλλα κρατησε την ψυχραιμια του. Φαινοταν οπως οτι ηθελε να ξεσπασει.
"Πονας?" με ρωτησε και κουνησα αρνητικα το κεφαλι. Περιμενα οτι θα με κραξει αλλα δεν εκανε τιποτα. Σηκωθηκαμε μαζι και με εβαλε να καθισω στον καναπε. Υστερα εφερε το βαλιτσακι των πρωτων βοηθειων και περιποιηθηκε την νεα μου πληγη.
"Ποσο καιρο το κανεις?" ειπε διχως να με κοιταει. Δεν του απαντησα.
"Δεν σε κρινω αλλα δεν θελω και να σε χασω. Ελπιζω μεσα στην υποσχεση που μου εδωσες οτι θα προσπαθησεις να ειναι και το να σταματησεις να πληγωνεις τον εαυτο σου." ειπε ηρεμα και με κοιταξε μεσα στα ματια. Κουνησα καταφατικα το κεφαλι και με φιλησε στο μετωπο. Χωρις να το περιμενει χωθηκα στην αγκαλια του και τυλιξα σφιχτα τα χερια μου γυρω του.
"Ποναω ακομα μεσα μου." ειπα και μου χαιδεψε τα μαλλια. Δεν του ειχα μιλησει για τιποτα ολες αυτες τις μερες. Με το ζορι του απαντουσα σε οτι με ρωτουσε.
"Το ξερω, μικρη μου, αλλα σου ειπα οτι θα σε βοηθησω. Το μονο που μενει ειναι να με αφησεις να το κανω."
"Φοβαμαι. Ακομα νιωθω την βρωμια επανω μου."
"Μονο εσυ μπορεις να την διωξεις. Ελα, να προσπαθησουμε μαζι και σου υποσχομαι οτι θα τα καταφερουμε στο τελος." ειπε με ενα χαμογελο και για πρωτη φορα ενιωσα κατι μεσα μου. Ενιωσα ενα αμυδρο ιχνος ελπιδας αλλα χωρις να ειναι αρκετο. Χαμογελασα λιγακι και ενευσα καταφατικα αλλα αυτη τη φορα το εννοουσα. Δεν θα αφηνα τιποτα αλλο να με ριξει κατω.
Merian Shadows