Παιχνίδια Εξουσίας (Κεφάλαιο 21)

Γουίλλιαμ.

Ο Κάιν είχε περικυκλώσει τη περιοχή με άντρες του. Θα ήταν αδύνατο να μεταφέρω τη Νάιλα στην έπαυλη μας χωρίς να γίνουμε αντιληπτοί. Ήταν λες και οι δρόμοι είχαν γεμίσει με λαγωνικά. Είχα ακούσει τουλάχιστον τρεις φορές ότι αναζητούνταν δύο γυναίκες ή μια τραυματισμένη. Μερικοί από αυτούς είχαν μαζί τους και σκίτσα της Νάιλας, ενώ παρουσίαζαν το Κάιν σαν τον ανήσυχο πατέρα και σύζυγο. Παρέλειπαν φυσικά να αναφέρουν ότι χωρίς αυτόν τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Πιο κοντά στο σπίτι μας ήταν λες και είχαμε πόλεμο μαζί του. Εντόπισα είκοσι άντρες με άλογα. Με λίγα λόγια η Νάιλα θα έμενε λίγο παραπάνω μαζί μου
Δεν ήξερα πως έπρεπε να νιώσω για αυτά, η αλήθεια ήταν ότι το χθεσινό φιλί με είχε αποσυντονίσει τόσο πολύ που είχε την ανάγκη να επικεντρωθώ σε κάτι άλλο.
Τώρα όμως που τελείωσα τη περιπολία μου θα γυρίσω πίσω. Η ιδέα με τρομοκρατούσε και με ενθουσίαζε ταυτόχρονα. Θα μπορούσα να τη πλησιάσω, να σκύψω και να τη φιλήσω.
Να διατρέξω ένα μονοπάτι από τα χείλη της στο λαιμό της και στη κλείδα της. Να λύσω τις κορδέλες του κορσέ της.
Όμως δεν θα έκανα τίποτα από όλα αυτά, πρώτον γιατί η Νάιλα με απόφευγε και δεύτερον γιατί η ίδια ήταν η σύζυγος κάποιου άλλου, δεν ήταν δικιά μου.
Η ερημωμένη έπαυλη, έλαμπε κάτω από το φως της πανσελήνου. Η πύλη περιβαλλόταν από αγκαθωτές περικοκλάδες. Ένα άλογο ήταν κοντά στη πύλη, τσιτώθηκα και τέντωσα τα αυτιά μου. Απόλυτη ησυχία, δε θα έπρεπε να φωνάζει η Νάιλα; Να αντιστέκεται σε οποιοδήποτε ήταν αυτός που είχε μπει στο σπίτι; Όταν όμως κοίταξα καλύτερα το άλογο κατάλαβα.
Εκεί μέσα ήταν ο αδερφός μου. Αναστέναξα από ανακούφιση και μπήκα μέσα, τους βρήκα να συζητάνε στη τραπεζαρία. Η Νάιλα κρατούσε ένα ποτήρι με ουίσκι στο χέρι της.
Ο Τζόναθαν στράφηκε προς το μέρος μου και χαμογέλασε. Τον αγκάλιασα.
«Η Αναλύζα;»
«Κοιμάται, την έχω αφήσει με το γιατρό» 
«Είναι καλά;»
«Αναρρώνει, η πληγή της δεν έχε μολυνθεί και ο γιατρός είπε πως έχει αρχίσει ήδη η επούλωση της που είναι πολύ καλό σημάδι»
Έριξα ένα λοξό βλέμμα και την είδα να χαμογελάει, έδειχνε πραγματικά χαρούμενη.
«Πως ήρθες; Οι άντρες του Κάιν είναι παντού» κατάφερα να σβήσω το χαμόγελο της αλλά έπρεπε να επικεντρωθούμε στα σημαντικά γεγονότα και με το να της κρύψω την αλήθεια δεν θα κατάφερνα κάτι.  Το πρόσωπο του Τζόναθαν σκλήρυνε.

«Ναι» αναστέναξε. «Με σταμάτησαν το πρωί όταν πήγα σε ένα από τους πελάτες μας. Απείλησαν ότι θα έβρισκα το αδερφό μου με ένα λιγότερο χέρι αν δεν επέστρεφα τις  γυναίκες του Κάιν»
Αυτομάτως κοίταξα τη παλάμη μου και την έσφιξα σε γροθιά. «Δεν φοβάμαι»
«Το ξέρω αυτό Γουίλ» κούνησε το κεφάλι και έβγαλε έναν ήχο λες και αυτό ήταν αυτονόητο. Έπιασε το σβέρκο του, έδειχνε κουρασμένος. «Παρόλα αυτά δεν μπορώ να το ρισκάρω , όσο είναι εδώ τόσο κοντά στο Κάιν η Νάιλα και η Αναλύζα κινδυνεύουν»
«Και τι προτείνεις» επενεβη η Νάιλα που προφανώς δεν της άρεσε να την αφήνουν έξω από τη συζήτηση, τη καταλάβαινα ούτε εμένα θα μου άρεσε.
«Το σκέφτηκα πολύ και νομίζω ότι βρήκα τη λύση αν μπορεί κάποιος να την αποκαλέσει έτσι.  Νάιλα» στράφηκε προς το μέρος της. 
«Πως θα σου φαινόταν να ταξιδέψεις στη Κίνα;»


Νάιλα

Είχα μείνει άφωνη. Ειλικρινά αυτή η πρόταση ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα να βγει από το στόμα του.
«Τώρα;» ψέλισα.
«Όχι αμέσως τώρα, σε μερικές μέρες όσο χρόνο σας πάρει δηλαδή να μαζέψετε τις κατάλληλες προμήθειες» έχωσε το χέρι του μέσα από το πανωφόρι το, έβγαλε ένα βαρύ πουγκί από σκούρο δέρμα που κροτάλιζε και το άφησε στο τραπέζι. «Είναι πολύ περισσότερος  χρυσός από τι θα χρειαστείτε»
«Ξέρεις πόσο μεγάλο είναι το ταξίδι;» ρώτησα καθώς ακόμα το μυαλό μου δεν έδινε εντολή να επεξεργαστεί πλήρως τη πληροφορία.
«Ένας μήνας» απάντησε σοβαρά.  «Νόμιζα ότι η πρόταση μου θα σας άρεσε. Εγώ και η Αναλύζα θα έρθουμε μόλις αναρρώσει πλήρως. Δεν της έχω μιλήσει ακόμα για το σχέδιο μου αλλά πιστεύω ότι θα χαρεί με την απόφαση μου. Όταν μου είχε μιλήσει για τη Κίνα κατάλαβα ότι την αγαπούσε πολύ, το ίδιο νόμιζα ότι θα ίσχυε και για εσάς.»
Αν την αγαπούσα.... Την λάτρευα εκεί είχα ζήσει τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής μου. Εκεί ένιωθα ασφαλής. Εκεί ήταν η Μέι και ο Λι. Ξεροκατάπια, ο Λι....
«Ο Κάιν...» έκοψα τη πρόταση μου, δεν ήξερα τι ήθελα να πω. Ένιωθα το φόβο να με ταράζει, η προοπτική της ελευθερίας με τρόμαζε.

«Το ξέρω ότι θα μας ψάξει  αλλά η Κίνα είναι αχανής , δεν θα μπορέσει να μας βρει.»
«Θα κρυφτούμε λοιπόν;» ρώτησε ο Γουίλλιαμ, είχε γείρει το κεφάλι του και παρακολουθούσε με ενδιαφέρον;
«Εμείς;» ο Τζόναθαν μου γύρισε τη πλάτη.
«Είσαι ο μόνος που μπορώ να εμπιστευθώ να το κάνει αυτό Γουίλ» τον έπιασε από τους ώμους.  Είδα το πρόσωπο του να αλλάζει με ένα είδος αποφασιστικότητας  που είχα δει μονάχα λίγες φορές. Ότι και να γινόταν θα έκανε αυτό που είχε αποφασίσει, κανένας δεν α σταματούσε τώρα τον Γουίλλιαμ.
«Θα μου εξηγήσει κανείς;» είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Τα αδέρφια στράφηκαν προς το μέρος μου.
«Ο Γουίλ θα έρθει μαζί σου για προστασία» τον χτύπησε στη πλάτη. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα, το στόμα του ίδιο. Εγώ και ο Γουίλλιαμ, μόνοι για ένα μήνα

Αγγελίνα Παντελή