Το πρωινο με βρηκε τυλιγμενη στο σεντονι του να κοιμαμαι του καλου καιρου.
Μεσα μου ενιωθα μια ευθυμια που εβγαινε μεχρι και στα ονειρα μου. Οταν αρχισα να καταλαβαινω οτι ξυπναω ξαφνικα με επιασε ενας φοβος. Δεν ηξερα αν θα ανοιξω τα ματια μου και ολα θα ηταν αληθινα. Ενιωσα ενα απαλο χαδι στην σπονδυλικη μου στηλη και δεν μπορεσα παρα να μην χαμογελασω.
"Ξυπνα μικρη μου. Ξερω οτι δεν κοιμασαι." ειπε ψιθυριστα και ενιωσα την ανασα του επανω στο μαγουλο μου. Κουνηθηκα λιγο και μουγκρισα αλλα δεν ανοιξα τα ματια. Εκεινος τυλιξε τα χερια του γυρω μου και με ακουμπουσε ολοκληρος. Το σωμα του εκαιγε επανω στο δικο μου και μπορουσα να καταλαβω οτι ξυπνησε...ορεξατος. Ανοιξα τα ματια και τον κοιταξα πονηρα.
"Καλημερα."
"Μην κανεις τετοιες φατσες ειδαλως δεν θα σηκωθουμε ποτε απο το κρεβατι." με απειλησε και τεντωθηκα γουργουριζοντας. Τοσο πολυ τον επερνα στα σοβαρα. Τριφτηκα επανω του καθως κουνιομουν και διχως να το περιμενει ανασηκωθηκα και κατεβασα τα ποδια μου απο το κρεβατι. Κρατησα το σεντονι σφιχτα επανω μου και γυρισα λιγακι για να δω την εκφραση του. Ωω, ειχε νευριασει παρα πολυ!
"Πού νομίζεις οτι πας;"
Χαχα, κρατιοταν με το ζορι! Ειχα λιγη ορεξη να τον πειραξω.
"Παω για μπανιο." ειπα πεταριζοντας τα ματια μου και σηκωθηκα ορθια. Ξεκινησα να περπαταω και δεν καταλαβα καν ποτε προλαβε να με αρπαξει και να με βαλει να καθισω επανω στον παγκο της κουζινας. Περασε το ενα του χερι μεσα απο τα μαλλια μου ενω με φιλουσε με παθος και το αλλο το ειχε στην μεση μου. Περασα τα ποδια μου γυρω απο την μεση του και τωρα ηταν τελειως κολλημενος επανω μου. Με αναβε και μονο που με αγγιζε. Το σεντονι δεν αργησε να πεσει και ετσι καθυστερησα λιγο παρα πανω το πρωινο μου ντουζ.
Οταν τελειωσαμε με κρατουσε στην αγκαλια του και μου εδινε καθε τοσο φιλια σε ολο το προσωπο μου. Δεν μπορουσα να παρω το βλεμμα μου απο το προσωπο του. Εδειχνε τοσο ηρεμος και χαρουμενος. Μου αρεσε πολυ να τον βλεπω ετσι. Του εδωσα ενα γλυκο φιλι και υστερα σηκωθηκα. Αυτη τη φορα με αφησε να φυγω και ετσι μπηκα κατευθειαν μεσα στο μπανιο. Αφησα το σεντονι να πεσει κατω και ανοιξα το ζεστο νερο. Μπηκα μεσα και αφου εκλεισα την κουρτινα χωθηκα ξεκινησα κατευθειαν να πλενομαι. Οσο ειχα κλειστα τα ματια οι μονες εικονες που μου ερχονταν στο μυαλο ηταν εκεινες που περασα μαζι του. Ξαφνικα ακουσα την κουρτινα να ανοιγει και γυρισα να κοιταξω προς το μερος του. Ηταν και εκεινος γυμνος και μπηκε μαζι μου.
"Δωσε μου το σφουγγαρι." ειπε ηρεμα και εκανα οπως μου ειπε. Με γυρισε ωστε να κοιταζει την πλατη μου και αρχισε να με σαπουνιζει. Οι κινησεις του ηταν αργες και προσεγμενες. Υστερα επειδη ηθελα και εγω να κανω το ιδιο τον γυρισα και αρχισα και εγω να τον σαπουνιζω στην πλατη. Παρατηρησα πως σε μερικα σημεια εχει καποιες φρεσκιες γρατζουνιες και αμεσως καταλαβα απο ποιον ηταν. Χαμογελασα και τον φιλησα σε αυτα τα σημεια. Εγυρε το κεφαλι πισω και εδειχνε να το απολαμβανει. Γυρισε μπροστα και τυλιξε τα χερια του σφιχτα γυρω απο το κορμι μου. Ακουμπησε το προσωπο του αναμεσα απο την καμπυλη του λαιμου μου και αναστεναξε.
"Τι εχεις?" τον ρωτησα ηρεμα και δεν μου απαντησε με την πρωτη.
"Δεν θελω να σε χασω ξανα. Εισαι το φως στο σκοταδι μου." ειπε ηρεμα και μπορουσα να ακουσω την αγωνια στη φωνη του. Ουτε και εγω ηθελα να τον χασω ξανα. Ισως τελικα αυτη να ηταν η σωστη αποφαση.
"Δε θα με χασεις." ειπα και τραβηχτηκε ετσι ωστε να με κοιταζει στα ματια.
"Τι εννοεις."
"Εννοω οτι δεν προκειται να παω πουθενα. Για την ωρα." ειπα και με κοιταξε εκπληκτος.
"Δεν θελω να το κανεις μονο για μενα. Ειναι μεγαλο βημα και ποτε δεν ξερεις τι θα ακολουθησει." ειπε με αγωνια και χαμογελασα. Ακουμπησα το χερι μου στο στηθος του και εκλεισα τα ματια.
"Ειναι πολλα που πρεπει να αφησω πισω και δεν ειμαι ετοιμη ακομα. Δεν το κανω μονο για σενα αλλα και εσυ εισαι ενας πολυ σημαντικος παραγωντας." ειπα σταθερα και αντι να απαντησει εβαλε τα χερια του στο προσωπο μου και με τραβηξε σε ενα παθιασμενο φιλι. Ημουν σιγουρη γι' αυτο. Ειχα ηδη στειλει και την αποφαση μου στον Τζει.
"Σ' αγαπαω." ψιθυρισε μεσα απο τα φιλια του και αφου κατεβασε τα χερια του στους μηρους μου με σηκωσε ψηλα και με στηριξε στα πλακακια. Τυλιξα τα ποδια μου γυρω απο την μεση του και μονο μπανιο δεν καναμε.
Μετα απο αρκετη ωρα αφου ξεπλυθηκαμε και οι δυο, βγηκαμε απο το μπανιο και με τα μπορνουζια πηγαμε στο σαλονι. Ντυθηκαμε και ξεκινησα να μαγειρευω κατι για φαγητο. Εκεινος ενω με ειχε πριξει κανονικοτατα να παραγγειλουμε απ' εξω η εστω να με βοηθησει, εγω του ελεγα οχι και κατελειξε να καθεται με την κιθαρα του στο σαλονι και να παιζει. Στην αρχη κοιτουσε καποια κομματια της μπαντας αλλα μετα επαιζε διαφορα που του ερχονταν στο μυαλο. Τραγουδουσε παραλληλα και δυστυχως με συνεπαιρνε και εμενα για να τραγουδισω μαζι του. Τελικα οσος καιρος και να περνουσε δεν θα σταματουσε ποτε να με ανατριχιαζει ο τροπος που τραγουδουσε. Αφου τελειωσα με το φαγητο καθισαμε στο σαλονι για να φαμε και ταυτοχρονα παρακολουθουσαμε μια ταινια.
Εξω ο ηλιος ειχε πεσει το ιδιο και η θερμοκρασια. Οχι οτι το καταλαβαιναμε ετσι οπως ημασταν αγκαλιασμενοι αλλα οσο πλησιαζαν τα Χριστουγεννα οι βαθμοι επεφταν επικινδυνα. Ημασταν ηδη στην δευτερη ταινια οταν ξαφνικα χτυπησε το τηλεφωνο μου και σηκωθηκα για να το πιασω. Εκεινος πατησε την παυση για να μην χασω καποια σκηνη. Κοιταξα την οθονη του κινητου μου και ειδα μια φωτογραφια της Ρω.
"Τι κανεις κοκκινομουρα? Πως τα περνατε με το αγορι?" με ρωτησε κατευθειαν με το που απαντησα και κουνησα το κεφαλι αναστεναζοντας.
"Τι καλη που εισαι. Καλα ειμαστε, εδω βλεπουμε ταινια. Εσεις τι κανετε? Το μωρο?"
"Με ταλαιπωρει. Αρχισαν ηδη οι γερες ναυτιες και ολη μερα ειμαι σε μια τουαλετα. Αλλα τι περιμενω, παιδι του Ελιοτ και να μην με ταλαιπωρει δεν γινεται!" γκρινιαξε και γελασα. Στο μεταξυ ξαφνικα χτυπησε το κουδουνι και αμεσως κοιταχτηκαμε με τον Αλεξ. Μου πεταξε την φορμα μου επειδη ημουν με το μποξερακι και καθως εγω πηγαινα για το μπανιο εκεινος σηκωθηκε να ανοιξει. Κλειστηκα μεσα και ενω ντυνομουν ταυτοχρονα μιλαγα με την Ρω. Αν μια φορα γκρινιαζε πριν την εγκυμοσυνη τωρα ηταν τρεις φορες χειροτερη!
"Μα να με λεει παραλογη και οτι γκρινιαζω? Μα δεν γκρινιαζω! Ποτε δεν γκρινιαζα! Με θυμασαι να ημουν εγω ποτε γκρινιαρα? Ποτε!"
"Θες την αληθεια? Παντα γκρινιαζεις." της ειπα και αρχισε παλι να μουρμουραει. Στο μεταξυ απο μεσα ακουγα την φωνη του Αλεξ και ηταν καπως εντονη. Δεν καταλαβαινα με ποιον μιλουσε μα φαινοταν νευριασμενος.
"Ρω, θα τα πουμε και μετα. Πρεπει να σε κλεισω τωρα." ειπα και αφου περασα απο εναν ακομα γυρω γκρινιας τελικα το κλεισαμε. Κοιταχτηκα λιγο στον καθρεφτη και εστρωσα τα μαλλια μου. Δεν ηξερα ποιος ηταν και δεν ηταν οτι το καλυτερο να ειμαι ξεμαλλιασμενη. Ανοιξα την πορτα και βγηκα. Εκεινος ηταν ορθιος κοντα στην πορτα και απεναντι του στεκοταν ενας αντρας με κουστουμι. Ηταν μεγαλος σε ηλικια αλλα οχι πολυ. Μολις με ακουσαν γυρισαν και οι δυο για να με κοιταξουν και τοτε ειδα πως και εκεινος ειχε το ιδιο χρωμα με τα ματια του Αλεξ. Δεν ηταν ιδια βεβαια. Εκεινου ηταν ψυχρα και απομακρα. Πλησιασα τον Αλεξ διστακτικα και ενιωθα το βλεμμα εκεινου του αντρα να με καρφωνει εντονα.
"Καλησπερα." ειπα και ο Αλεξ με επιασε απο το χερι.
"Δεν θα με συστησεις με την κοπελα?" ειπε εκεινος και μπορουσα να νιωσω ποσο τσιτωμενος ηταν ο αλλος.
"Δεν χρειαζεται να ξερεις ποια ειναι ουτε χρειαζεται να εισαι εδω." ειπε αποτομα και η αληθεια ειναι οτι πρωτη φορα τον εβλεπα να μιλαει ετσι σε καποιον.
"Δεσποινις μου, επειδη ο γιος μου παρολη την ανατροφη που του εχουμε δωσει συνεχιζει να φερεται σαν χωριατης, εχετε την ευγενη καλοσυνη να μου χαρισετε το ονομα σας?" ειπε εκεινος με μια ψυχρη ευγενεια και κοκαλωσα. Αυτος ηταν ο πατερας του? Ωω, τωρα καταλαβαινω γιατι ειχε αυτη την αντιδραση. Μου ειχε πει οτι δεν ειχαν καλες σχεσεις. Κοιταξα τον Αλεξ διχως να ξερω τι να κανω αλλα δεν με κοιτουσε. Το βλεμμα του ηταν καρφωμενο στο κενο.
"Το ονομα μου ειναι Καρολαιν." ειπα σχεδον τραυλιζοντας και το βλεμμα του αντρα εγινε ακομα πιο σκληρο.
"Το ονομα μου ειναι Κλιφ Ρεινφορντ και ειμαι ο πατερας του Αλεξαντερ. Ωστε εσυ εισαι λοιπον η περιβοητη Καρολαιν, ε? Με εσενα εχει ξεμυαλιστει ο γιος μου."
"ΣΤΑΜΑΤΑ!" φωναξε ο Αλεξ αλλα εκεινος δεν πτοηθηκε. Με κοιτουσε λες και ημουν καμια του δρομου.
"Συγγνωμη, κυριε Ρεινφορντ αλλα δεν νομιζω οτι με γνωριζεται τοσο καλα οσο το να πιστευετε τετοια πραγματα για μενα." ειπα με πυγμη και ενιωσα το χερι του να με σφιγγει περισσοτερο.
"Και ομως νεαρα. Γνωριζω πολλα περισσοτερα πραγματα απο οσο νομιζεις. Ξερω για την βιολογικη σου μητερα που ηταν μια εθισμενη πορνη, την θετη σου μητερα, το μπλεξιμο στα δικαστηρια που ειχες σαν παιδι και την τωρινη σου περιπετεια. Πιστεψε με ειναι αρκετα για να κρινω εαν εισαι καταλληλη για τον γιο μου." ειπε και τον κοιταξα εκπληκτη. Μερικα απο αυτα ηταν πραγματα που δεν τα ειχα πει ουτε στον ιδιο τον Αλεξ αλλα και παλι δεν ντρεπομουν να τα ακουσει. Με νευριαζε ομως ο τροπος που εθετε ολο το θεμα.
"Δεν νομιζω οτι εσεις ειστε ο αρμοδιος για να το κρινετε αυτο. Εαν ο Αλεξ θελει να ειναι μαζι μου παρολα αυτα τα οποια προαναφερατε τοτε ειναι δικια του επιλογη."
"Δεν εχεις αδικο σε αυτο αλλα ειναι χρεος μου να του θυμιζω απο πο προερχεται και τις υποχρεωσεις του. Το ξερατε δεσποινις οτι οσο ειναι με εσας ειναι και λογοδοσμενος με μια αλλη κοπελα της ταξεως του? Μολις τελειωσει επιτελους με τις σπουδες του ειναι να κανονιστει και η ημερομηνια του γαμου του." ειπε και ενιωσα την γη να χανεται κατω απο τα ποδια μου. Τι πραγμα? Απομακρυνα το χερι μου απο το δικο του και τον κοιταξα σοκαρισμενη. Θυμομουν οτι πριν μερικες μερες μου ειχε πει οτι σκεφτοταν να τελειωσει επιτελους τις σπουδες του στην Αρχιτεκτονικη αλλα δεν το περιμενα οτι ηταν γι' αυτο.
"Τι ειναι αυτα που λεει? Αλεξ, μιλα!" ειπα και κοιταξε αλλου. Εκανα πισω μερικα βηματα και κουνησα το κεφαλι περα δωθε. Δεν ηθελα να το πιστεψω.
"Γιε μου, θυμισου ποιος εισαι. Θυμισου τι συζητησαμε πριν δυο εβδομαδες και τον ορκο που εδωσες." ειπε αινιγματικα και εκεινος τον κοιταξε με μισος. Υστερα εστρεψε το βλεμμα του παλι αλλου και τοτε απλα θολωσα. Εκανα μερικα βηματα μπροστα και τον χαστουκισα με οση δυναμη ειχα εκεινη την στιγμη!
"Εισαι ενα καθαρμα! Δεν θελω να σε ξαναδω ποτε μπροστα μου!" φωναξα και αφου αρπαξα τα πραγματα μου, περασα διπλα απο τον πατερα του που με κοιτουσε με ενα κακο χαμογελο και υστερα βγηκα εξω. Τον ακουσα που με φωναζε αλλα δεν εδωσα καμια σημασια. Για μια ακομη φορα τον ειχα εμπιστευτει και παλι πληγωθηκα. Γαμω το κερατο μου! Αρχισα να τρεχω σαν την τρελη μεσα στο δρομο και σταματησα το πρωτο ταξι που βρηκα. Εδωσα την διευθηνση του Τζει και ταυτοχρονα πληκτρολογουσα τον αριθμο του. Υστερα απο αρκετα χτυπηματα το σηκωσε και φαινοταν ευδιαθετος.
"Ελα, αγγουρο. Που εισαι?"
"Στο δρομο. Ερχομαι σπιτι." ειπα και ακουστηκε η ταραχη στη φωνη μου.
"Καρολαιν, τι εγινε? Μη μου πεις οτι σε πειραξε ο αλλος?" ειπε και δεν μιλησα πολυ. Του ειπα οτι θα του εξηγουσα στο σπιτι και υστερα κλεισαμε. Σκουπισα τα δακρυα μου και περιμενα υπομονετικα μεχρι να φτασω. Δεν προκειται να τον συγχωρουσα ποτε ξανα! Δεν ηθελα να τον βλεπω στα ματια μου. Γιατι τοσα ψεματα? Αυτος ο ανθρωπος πρεπει να ηταν κλινικα ψευτης αλλιως δεν εξηγητε διαφορετικα!
Το ταξι με αφησε ακριβως εξω απο το σπιτι του Τζει και μπηκα σχεδον τρεχωντας μεσα. Εκεινος με περιμενε στο σαλονι και μαζι του ηταν ο Ραιαν. Δεν ειχα καμια αντιδραση και απλα μπηκα μεσα και αφησα τα πραγματα μου στο δωματιο. Υστερα βγηκα και πηγα προς το μπαρ με τα ποτα που υπηρχε κατω απο την τηλεοραση.
"Συγγνωμη εαν σας διεκοψα. Μπορω να φυγω." ειπα ηρεμα και με κοιταξαν και οι δυο λες και ημουν εξωγηινος.
"Γλυκια μου, τι συμβαινει?"
"Για μια ακομη φορα ο Αλεξ μου ειπε ψεματα. Με εριξε στο κρεβατι του και υστερα εμαθα οτι ειναι αρραβωνιασμενος με μια αλλη. Οπως ειπε και ο πατερας του 'της ταξεως του'." ειπα ειρωνικα και ιδιαιτερα τον τιτλο. Επιασα την βοτκα και κατεβασα μια γουλια απο το μπουκαλι. Δεν ειχε και παρα πολυ μεσα.
"Απλα δεν θελω να εχω καμια σχεση μαζι του. Για την ακριβεια δεν θαλω να ξανακουσω αυτο το ονομα."
"Οταν ειδα το μηνυμα σου νομιζα οτι ολα ειχαν παρει το δρομο του." ειπε εκεινος και κουνησα το κεφαλι αρνητικα.
"Τιποτα δεν προκειτε να παρει το δρομο του με αυτον τον ανθρωπο. Τουλαχιστον εγινε τωρα πριν φυγεις. Ελπιζω να προλαβαινω να πακεταρω."
"Ναι, φυσικα! Θα μιλησω το πρωι με τις εταιριες για να ετοιμασουν τα χαρτια σου και το βραδυ φευγουμε."
Προσπαθησε να μου χαμογελασει και το ιδιο εκανα και εγω. Υστερα απλα πηρα το μπουκαλι και πηγα προς την κρεβατοκαμαρα ωστε να τους αφησω μονους τους. Καθισα στην ακρη του κρεβατιου και κοιταξα το κινητο μου. Δεν ειχα ουτε μια κληση αλλα ουτε και κανενα μηνυμα. Τελικα δεν ηταν ολα μια κακογουστη φαρσα. Ακομα να το χωρεσει το μυαλο μου. Πληκτρολογησα τον αριθμο της Ρω και το εβαλα στο αυτι μου. Περιμενα μερικα χτυπηματα μεχρι που το σηκωσε. Φαινοταν νυσταγμενη.
"Στον υπνο σου με εβλεπες?" μουρμουρισε και γελασα.
"Ειναι ακομα απογευμα Ρω. Πως και κοιμασαι τετοια ωρα."
"Ω, ειναι απογευμα, ε? Και εσυ αμα ειχες ενα μπομπιρι να σε κανει να ξερνοβολας ολη μερα στην ιδια κατασταση θα ησουν. Τι εγινε? Πως και με πηρες?" ρωτησε και κοιταξα για λιγο το κενο.
"Να, σκεφτομουν μηπως ηθελες να ερθεις μαζι μου απο το σπιτι για να με βοηθησεις με το πακεταρισμα. Πες και στον Ελιοτ."
"Θα μετακομισεις τελικα με τον Αλεξ? Φυσικα και θελω να ερθω!" ειπε ενθουσιασμενα και εκλεισα τα ματια.
"Οχι. Θα φυγω με τον Τζει." ειπα οσο πιο ηρεμα μπορουσα ενω εσφιγγα το μπουκαλι με δυναμη. Ηπια μια μεγαλη γουλια και ενιωσα το αλκοολ να καιει τον λαιμο μου.
"Μα πως? Και θα τον αφησεις πισω η θα ερθει μαζι σου?"
"Θα σου τα πω απο κοντα. Μονη μου θα φυγω. Εγω ξεκιναω τωρα για να παω σπιτι και θα μεινω αρκετη ωρα. Οταν ερθεις αμα βρεις καμια κουτα θα ηταν πολυ βολικο." ειπα λιγακι αποτομα και καταλαβα πως δακρυα θα εκαναν σε λιγο την εμφανιση τους. Κλεισαμε και σκουπισα τα ματια μου. Ηπια αλλη μια γουλια και σηκωθηκα για να ετοιμαστω. Ζαλιζομουν ελαχιστα αλλα δεν εδωσα σημασια. Βγηκα εξω και για μια ακομη φορα τους διεκοψα. Μονο που τωρα φιλιοντουσταν κανονικα. Χαμογελασα με το θεαμα δεν χασομερισα.
"Παω απο το σπιτι να πακεταρω μερικα απο τα πραγματα μου. Θα ερθει και Ρω με τον Ελιοτ. Οταν τελειωσετε απο δω θελετε να ερθετε για να με βοηθησετε με τις κουτες?" ειπα και παρατηρησα πως και οι δυο ειχαν κοκκινησει.
"Εμ, ναι. Μπορεις να οδηγησεις σε τετοια κατασταση η να σε παμε απο τωρα?" ειπε ο Ραιαν και χαμογελασα στο κενο.
"Εχω περασει και χειροτερα. Θα ειμαι μια χαρα."
"Ενταξει τοτε. Θα ερθουμε και εμεις σε λιγο." ειπε ο Τζει και εφυγα. Μεχρι να κατεβω κατω ειχε ηδη τελειωσει το μπουκαλι πραγμα που σημαινε πως επρεπε να σταματησω σε μια καβα. Καβαλησα τη μηχανη μου αλλα αντι να παρω τον δρομο που πηγαινε σπιτι, πηγα τελειως αντιθετα. Οδηγουσα για μερικα χιλιομετρα και τελικα εφτασα στον προορισμο μου. Κατεβηκα απο την μηχανη και κοιταξα το τοπιο. Ειχα ερθει σε εκεινη την παραλια που ειχαμε ερθει και μου αποκαλυψε για πρωτη φορα το ονομα του. Περπατησα μεχρι την αμμουδια και καθισα κοντα εκει που εσκαγε το κυμα. Ειχε πολυ κρυο αλλα δεν με αγγιζε. Οι εικονες μεσα στο μυαλο μου δεν ελεγαν να σταματησουν να ερχοντε η μια μετα την αλλη. Εικονες απο το τοτε, απο χθες το βραδυ αλλα και σημερα το πρωι. Μου ειχε πει οτι δεν ηθελε να με χασει. Λες και ηξερε οτι θα γινοταν κατι τετοιο. Δακρυα αρχισαν να κυλανε καυτα επανω στα μαγουλα μου και αφησα να βγουν ολα οσα κρατουσα μεσα μου αυτες τις ωρες. Η κραυγη μου εβγαλε εναν αντιλαλο στον οριζοντα και ειχε μεγαλη διαρκεια. Παλι καλα που ημουν μονη μου. Τυλιξα το σωμαμε τα χερια μου και καθισα ετσι μεχρι να ηρεμισω. Περασαν μερικα λεπτα και μετα σηκωθηκα για να φυγω.
Στο σπιτι ειχαν μαζευτει ηδη τα παιδια και ειχαν μαθει τι ειχε γινει. Κανεις δεν το σχολιασε παραπανω και περισσοτερο στεναχωρηθηκαν που θα φυγω παρα για εκεινον. Δεν αργησαν να ερθουν ολα τα παιδια απο την μπαντα και φυσικα χωρις αυτον. Με βοηθησαν ολοι μαζι να μαζεψω και μαλιστα θα ερχονταν και την επομενη μερα στο αεροδρομιο. Με ειχε συγκινησει ολο το ενδιαφερον που εδειχναν αλλα σαν μαζοχιστρια που ημουν δεν επαψα να σκεφτομαι και εκεινον. Καποια στιγμη θελοντας να μεινω μονη μου, ανεβηκα επανω στο πλεον αδειο και ψυχρο δωματιο μου. Καθισα στο περβαζι του παραθυρου και ατενισα λιγο τον δρομο. Δεν λεω θα μου ελειπαν ολα αυτα αλλα επρεπε να κανω καινουριες επιλογες. Κοιταξα τους τοιχους και θυμηθηκα καθε λεπτο που περασα εδω μεσα. Ξαφνικα ακουστηκε ενα δειλο χτυπημα στην πορτα και υστερα ανοιξε. Ηταν ο Ρικι.
"Ελπιζω να μην ενοχλω." ειπε και κουνησα το κεφαλι αρνητικα.
"Τα εχεις ολα ετοιμα, ε? Δεν ξεχασες τιποτα?"
"Οχι. Ολα ειναι ετοιμα για να περασει το πρωι η μεταφορικη να τα παρει." ειπα και με πλησιασε. Δεν μιλουσαμε για αρκετη ωρα και απλα καθομασταν εκει στη σιωπη.
"Πώς ειναι;" ρωτησα ξαφνικα και φυσικα εννοουσα εκεινον. Δεν ξερω καν γιατι με νοιαζει.
"Εσυ πώς εισαι;"
"Πραγματικα, δεν εχω ιδεα. Δεν πεταω απο την χαρα μου αλλα ξερω οτι αυτη τη φορα κανω το σωστο. Ειναι η τελευταια φορα που αφηνω καποιον να με πληγωσει ετσι." ειπα χαμηλοφωνα αλλα η ενταση στη φωνη μου ηταν φανερη.
"Και εκεινος ειναι χαλια. Πηγαμε πριν απο κει και εχει σπασει ολο το σπιτι. Ειναι σε αθλια κατασταση, Καρ. Ισως εαν μιλουσατε παλι-"
"Να μιλησουμε, να πουμε τι? Με κοροιδευεις? Ο φιλος σου ειναι αρραβωνιασμενος με αλλη και ταυτοχρονα επαιζε μαζι μου. Μου τα ελεγε ο πατερας του και δεν εκανε τιποτα για να διαψευσει. Η ηλιθια της υποθεσης ειμαι εγω." τον διεκοψα νευρικα και υστερα τιναχτηκα ορθια.
Μεσα μου ενιωθα μια ευθυμια που εβγαινε μεχρι και στα ονειρα μου. Οταν αρχισα να καταλαβαινω οτι ξυπναω ξαφνικα με επιασε ενας φοβος. Δεν ηξερα αν θα ανοιξω τα ματια μου και ολα θα ηταν αληθινα. Ενιωσα ενα απαλο χαδι στην σπονδυλικη μου στηλη και δεν μπορεσα παρα να μην χαμογελασω.
"Ξυπνα μικρη μου. Ξερω οτι δεν κοιμασαι." ειπε ψιθυριστα και ενιωσα την ανασα του επανω στο μαγουλο μου. Κουνηθηκα λιγο και μουγκρισα αλλα δεν ανοιξα τα ματια. Εκεινος τυλιξε τα χερια του γυρω μου και με ακουμπουσε ολοκληρος. Το σωμα του εκαιγε επανω στο δικο μου και μπορουσα να καταλαβω οτι ξυπνησε...ορεξατος. Ανοιξα τα ματια και τον κοιταξα πονηρα.
"Καλημερα."
"Μην κανεις τετοιες φατσες ειδαλως δεν θα σηκωθουμε ποτε απο το κρεβατι." με απειλησε και τεντωθηκα γουργουριζοντας. Τοσο πολυ τον επερνα στα σοβαρα. Τριφτηκα επανω του καθως κουνιομουν και διχως να το περιμενει ανασηκωθηκα και κατεβασα τα ποδια μου απο το κρεβατι. Κρατησα το σεντονι σφιχτα επανω μου και γυρισα λιγακι για να δω την εκφραση του. Ωω, ειχε νευριασει παρα πολυ!
"Πού νομίζεις οτι πας;"
Χαχα, κρατιοταν με το ζορι! Ειχα λιγη ορεξη να τον πειραξω.
"Παω για μπανιο." ειπα πεταριζοντας τα ματια μου και σηκωθηκα ορθια. Ξεκινησα να περπαταω και δεν καταλαβα καν ποτε προλαβε να με αρπαξει και να με βαλει να καθισω επανω στον παγκο της κουζινας. Περασε το ενα του χερι μεσα απο τα μαλλια μου ενω με φιλουσε με παθος και το αλλο το ειχε στην μεση μου. Περασα τα ποδια μου γυρω απο την μεση του και τωρα ηταν τελειως κολλημενος επανω μου. Με αναβε και μονο που με αγγιζε. Το σεντονι δεν αργησε να πεσει και ετσι καθυστερησα λιγο παρα πανω το πρωινο μου ντουζ.
Οταν τελειωσαμε με κρατουσε στην αγκαλια του και μου εδινε καθε τοσο φιλια σε ολο το προσωπο μου. Δεν μπορουσα να παρω το βλεμμα μου απο το προσωπο του. Εδειχνε τοσο ηρεμος και χαρουμενος. Μου αρεσε πολυ να τον βλεπω ετσι. Του εδωσα ενα γλυκο φιλι και υστερα σηκωθηκα. Αυτη τη φορα με αφησε να φυγω και ετσι μπηκα κατευθειαν μεσα στο μπανιο. Αφησα το σεντονι να πεσει κατω και ανοιξα το ζεστο νερο. Μπηκα μεσα και αφου εκλεισα την κουρτινα χωθηκα ξεκινησα κατευθειαν να πλενομαι. Οσο ειχα κλειστα τα ματια οι μονες εικονες που μου ερχονταν στο μυαλο ηταν εκεινες που περασα μαζι του. Ξαφνικα ακουσα την κουρτινα να ανοιγει και γυρισα να κοιταξω προς το μερος του. Ηταν και εκεινος γυμνος και μπηκε μαζι μου.
"Δωσε μου το σφουγγαρι." ειπε ηρεμα και εκανα οπως μου ειπε. Με γυρισε ωστε να κοιταζει την πλατη μου και αρχισε να με σαπουνιζει. Οι κινησεις του ηταν αργες και προσεγμενες. Υστερα επειδη ηθελα και εγω να κανω το ιδιο τον γυρισα και αρχισα και εγω να τον σαπουνιζω στην πλατη. Παρατηρησα πως σε μερικα σημεια εχει καποιες φρεσκιες γρατζουνιες και αμεσως καταλαβα απο ποιον ηταν. Χαμογελασα και τον φιλησα σε αυτα τα σημεια. Εγυρε το κεφαλι πισω και εδειχνε να το απολαμβανει. Γυρισε μπροστα και τυλιξε τα χερια του σφιχτα γυρω απο το κορμι μου. Ακουμπησε το προσωπο του αναμεσα απο την καμπυλη του λαιμου μου και αναστεναξε.
"Τι εχεις?" τον ρωτησα ηρεμα και δεν μου απαντησε με την πρωτη.
"Δεν θελω να σε χασω ξανα. Εισαι το φως στο σκοταδι μου." ειπε ηρεμα και μπορουσα να ακουσω την αγωνια στη φωνη του. Ουτε και εγω ηθελα να τον χασω ξανα. Ισως τελικα αυτη να ηταν η σωστη αποφαση.
"Δε θα με χασεις." ειπα και τραβηχτηκε ετσι ωστε να με κοιταζει στα ματια.
"Τι εννοεις."
"Εννοω οτι δεν προκειται να παω πουθενα. Για την ωρα." ειπα και με κοιταξε εκπληκτος.
"Δεν θελω να το κανεις μονο για μενα. Ειναι μεγαλο βημα και ποτε δεν ξερεις τι θα ακολουθησει." ειπε με αγωνια και χαμογελασα. Ακουμπησα το χερι μου στο στηθος του και εκλεισα τα ματια.
"Ειναι πολλα που πρεπει να αφησω πισω και δεν ειμαι ετοιμη ακομα. Δεν το κανω μονο για σενα αλλα και εσυ εισαι ενας πολυ σημαντικος παραγωντας." ειπα σταθερα και αντι να απαντησει εβαλε τα χερια του στο προσωπο μου και με τραβηξε σε ενα παθιασμενο φιλι. Ημουν σιγουρη γι' αυτο. Ειχα ηδη στειλει και την αποφαση μου στον Τζει.
"Σ' αγαπαω." ψιθυρισε μεσα απο τα φιλια του και αφου κατεβασε τα χερια του στους μηρους μου με σηκωσε ψηλα και με στηριξε στα πλακακια. Τυλιξα τα ποδια μου γυρω απο την μεση του και μονο μπανιο δεν καναμε.
Μετα απο αρκετη ωρα αφου ξεπλυθηκαμε και οι δυο, βγηκαμε απο το μπανιο και με τα μπορνουζια πηγαμε στο σαλονι. Ντυθηκαμε και ξεκινησα να μαγειρευω κατι για φαγητο. Εκεινος ενω με ειχε πριξει κανονικοτατα να παραγγειλουμε απ' εξω η εστω να με βοηθησει, εγω του ελεγα οχι και κατελειξε να καθεται με την κιθαρα του στο σαλονι και να παιζει. Στην αρχη κοιτουσε καποια κομματια της μπαντας αλλα μετα επαιζε διαφορα που του ερχονταν στο μυαλο. Τραγουδουσε παραλληλα και δυστυχως με συνεπαιρνε και εμενα για να τραγουδισω μαζι του. Τελικα οσος καιρος και να περνουσε δεν θα σταματουσε ποτε να με ανατριχιαζει ο τροπος που τραγουδουσε. Αφου τελειωσα με το φαγητο καθισαμε στο σαλονι για να φαμε και ταυτοχρονα παρακολουθουσαμε μια ταινια.
Εξω ο ηλιος ειχε πεσει το ιδιο και η θερμοκρασια. Οχι οτι το καταλαβαιναμε ετσι οπως ημασταν αγκαλιασμενοι αλλα οσο πλησιαζαν τα Χριστουγεννα οι βαθμοι επεφταν επικινδυνα. Ημασταν ηδη στην δευτερη ταινια οταν ξαφνικα χτυπησε το τηλεφωνο μου και σηκωθηκα για να το πιασω. Εκεινος πατησε την παυση για να μην χασω καποια σκηνη. Κοιταξα την οθονη του κινητου μου και ειδα μια φωτογραφια της Ρω.
"Τι κανεις κοκκινομουρα? Πως τα περνατε με το αγορι?" με ρωτησε κατευθειαν με το που απαντησα και κουνησα το κεφαλι αναστεναζοντας.
"Τι καλη που εισαι. Καλα ειμαστε, εδω βλεπουμε ταινια. Εσεις τι κανετε? Το μωρο?"
"Με ταλαιπωρει. Αρχισαν ηδη οι γερες ναυτιες και ολη μερα ειμαι σε μια τουαλετα. Αλλα τι περιμενω, παιδι του Ελιοτ και να μην με ταλαιπωρει δεν γινεται!" γκρινιαξε και γελασα. Στο μεταξυ ξαφνικα χτυπησε το κουδουνι και αμεσως κοιταχτηκαμε με τον Αλεξ. Μου πεταξε την φορμα μου επειδη ημουν με το μποξερακι και καθως εγω πηγαινα για το μπανιο εκεινος σηκωθηκε να ανοιξει. Κλειστηκα μεσα και ενω ντυνομουν ταυτοχρονα μιλαγα με την Ρω. Αν μια φορα γκρινιαζε πριν την εγκυμοσυνη τωρα ηταν τρεις φορες χειροτερη!
"Μα να με λεει παραλογη και οτι γκρινιαζω? Μα δεν γκρινιαζω! Ποτε δεν γκρινιαζα! Με θυμασαι να ημουν εγω ποτε γκρινιαρα? Ποτε!"
"Θες την αληθεια? Παντα γκρινιαζεις." της ειπα και αρχισε παλι να μουρμουραει. Στο μεταξυ απο μεσα ακουγα την φωνη του Αλεξ και ηταν καπως εντονη. Δεν καταλαβαινα με ποιον μιλουσε μα φαινοταν νευριασμενος.
"Ρω, θα τα πουμε και μετα. Πρεπει να σε κλεισω τωρα." ειπα και αφου περασα απο εναν ακομα γυρω γκρινιας τελικα το κλεισαμε. Κοιταχτηκα λιγο στον καθρεφτη και εστρωσα τα μαλλια μου. Δεν ηξερα ποιος ηταν και δεν ηταν οτι το καλυτερο να ειμαι ξεμαλλιασμενη. Ανοιξα την πορτα και βγηκα. Εκεινος ηταν ορθιος κοντα στην πορτα και απεναντι του στεκοταν ενας αντρας με κουστουμι. Ηταν μεγαλος σε ηλικια αλλα οχι πολυ. Μολις με ακουσαν γυρισαν και οι δυο για να με κοιταξουν και τοτε ειδα πως και εκεινος ειχε το ιδιο χρωμα με τα ματια του Αλεξ. Δεν ηταν ιδια βεβαια. Εκεινου ηταν ψυχρα και απομακρα. Πλησιασα τον Αλεξ διστακτικα και ενιωθα το βλεμμα εκεινου του αντρα να με καρφωνει εντονα.
"Καλησπερα." ειπα και ο Αλεξ με επιασε απο το χερι.
"Δεν θα με συστησεις με την κοπελα?" ειπε εκεινος και μπορουσα να νιωσω ποσο τσιτωμενος ηταν ο αλλος.
"Δεν χρειαζεται να ξερεις ποια ειναι ουτε χρειαζεται να εισαι εδω." ειπε αποτομα και η αληθεια ειναι οτι πρωτη φορα τον εβλεπα να μιλαει ετσι σε καποιον.
"Δεσποινις μου, επειδη ο γιος μου παρολη την ανατροφη που του εχουμε δωσει συνεχιζει να φερεται σαν χωριατης, εχετε την ευγενη καλοσυνη να μου χαρισετε το ονομα σας?" ειπε εκεινος με μια ψυχρη ευγενεια και κοκαλωσα. Αυτος ηταν ο πατερας του? Ωω, τωρα καταλαβαινω γιατι ειχε αυτη την αντιδραση. Μου ειχε πει οτι δεν ειχαν καλες σχεσεις. Κοιταξα τον Αλεξ διχως να ξερω τι να κανω αλλα δεν με κοιτουσε. Το βλεμμα του ηταν καρφωμενο στο κενο.
"Το ονομα μου ειναι Καρολαιν." ειπα σχεδον τραυλιζοντας και το βλεμμα του αντρα εγινε ακομα πιο σκληρο.
"Το ονομα μου ειναι Κλιφ Ρεινφορντ και ειμαι ο πατερας του Αλεξαντερ. Ωστε εσυ εισαι λοιπον η περιβοητη Καρολαιν, ε? Με εσενα εχει ξεμυαλιστει ο γιος μου."
"ΣΤΑΜΑΤΑ!" φωναξε ο Αλεξ αλλα εκεινος δεν πτοηθηκε. Με κοιτουσε λες και ημουν καμια του δρομου.
"Συγγνωμη, κυριε Ρεινφορντ αλλα δεν νομιζω οτι με γνωριζεται τοσο καλα οσο το να πιστευετε τετοια πραγματα για μενα." ειπα με πυγμη και ενιωσα το χερι του να με σφιγγει περισσοτερο.
"Και ομως νεαρα. Γνωριζω πολλα περισσοτερα πραγματα απο οσο νομιζεις. Ξερω για την βιολογικη σου μητερα που ηταν μια εθισμενη πορνη, την θετη σου μητερα, το μπλεξιμο στα δικαστηρια που ειχες σαν παιδι και την τωρινη σου περιπετεια. Πιστεψε με ειναι αρκετα για να κρινω εαν εισαι καταλληλη για τον γιο μου." ειπε και τον κοιταξα εκπληκτη. Μερικα απο αυτα ηταν πραγματα που δεν τα ειχα πει ουτε στον ιδιο τον Αλεξ αλλα και παλι δεν ντρεπομουν να τα ακουσει. Με νευριαζε ομως ο τροπος που εθετε ολο το θεμα.
"Δεν νομιζω οτι εσεις ειστε ο αρμοδιος για να το κρινετε αυτο. Εαν ο Αλεξ θελει να ειναι μαζι μου παρολα αυτα τα οποια προαναφερατε τοτε ειναι δικια του επιλογη."
"Δεν εχεις αδικο σε αυτο αλλα ειναι χρεος μου να του θυμιζω απο πο προερχεται και τις υποχρεωσεις του. Το ξερατε δεσποινις οτι οσο ειναι με εσας ειναι και λογοδοσμενος με μια αλλη κοπελα της ταξεως του? Μολις τελειωσει επιτελους με τις σπουδες του ειναι να κανονιστει και η ημερομηνια του γαμου του." ειπε και ενιωσα την γη να χανεται κατω απο τα ποδια μου. Τι πραγμα? Απομακρυνα το χερι μου απο το δικο του και τον κοιταξα σοκαρισμενη. Θυμομουν οτι πριν μερικες μερες μου ειχε πει οτι σκεφτοταν να τελειωσει επιτελους τις σπουδες του στην Αρχιτεκτονικη αλλα δεν το περιμενα οτι ηταν γι' αυτο.
"Τι ειναι αυτα που λεει? Αλεξ, μιλα!" ειπα και κοιταξε αλλου. Εκανα πισω μερικα βηματα και κουνησα το κεφαλι περα δωθε. Δεν ηθελα να το πιστεψω.
"Γιε μου, θυμισου ποιος εισαι. Θυμισου τι συζητησαμε πριν δυο εβδομαδες και τον ορκο που εδωσες." ειπε αινιγματικα και εκεινος τον κοιταξε με μισος. Υστερα εστρεψε το βλεμμα του παλι αλλου και τοτε απλα θολωσα. Εκανα μερικα βηματα μπροστα και τον χαστουκισα με οση δυναμη ειχα εκεινη την στιγμη!
"Εισαι ενα καθαρμα! Δεν θελω να σε ξαναδω ποτε μπροστα μου!" φωναξα και αφου αρπαξα τα πραγματα μου, περασα διπλα απο τον πατερα του που με κοιτουσε με ενα κακο χαμογελο και υστερα βγηκα εξω. Τον ακουσα που με φωναζε αλλα δεν εδωσα καμια σημασια. Για μια ακομη φορα τον ειχα εμπιστευτει και παλι πληγωθηκα. Γαμω το κερατο μου! Αρχισα να τρεχω σαν την τρελη μεσα στο δρομο και σταματησα το πρωτο ταξι που βρηκα. Εδωσα την διευθηνση του Τζει και ταυτοχρονα πληκτρολογουσα τον αριθμο του. Υστερα απο αρκετα χτυπηματα το σηκωσε και φαινοταν ευδιαθετος.
"Ελα, αγγουρο. Που εισαι?"
"Στο δρομο. Ερχομαι σπιτι." ειπα και ακουστηκε η ταραχη στη φωνη μου.
"Καρολαιν, τι εγινε? Μη μου πεις οτι σε πειραξε ο αλλος?" ειπε και δεν μιλησα πολυ. Του ειπα οτι θα του εξηγουσα στο σπιτι και υστερα κλεισαμε. Σκουπισα τα δακρυα μου και περιμενα υπομονετικα μεχρι να φτασω. Δεν προκειται να τον συγχωρουσα ποτε ξανα! Δεν ηθελα να τον βλεπω στα ματια μου. Γιατι τοσα ψεματα? Αυτος ο ανθρωπος πρεπει να ηταν κλινικα ψευτης αλλιως δεν εξηγητε διαφορετικα!
Το ταξι με αφησε ακριβως εξω απο το σπιτι του Τζει και μπηκα σχεδον τρεχωντας μεσα. Εκεινος με περιμενε στο σαλονι και μαζι του ηταν ο Ραιαν. Δεν ειχα καμια αντιδραση και απλα μπηκα μεσα και αφησα τα πραγματα μου στο δωματιο. Υστερα βγηκα και πηγα προς το μπαρ με τα ποτα που υπηρχε κατω απο την τηλεοραση.
"Συγγνωμη εαν σας διεκοψα. Μπορω να φυγω." ειπα ηρεμα και με κοιταξαν και οι δυο λες και ημουν εξωγηινος.
"Γλυκια μου, τι συμβαινει?"
"Για μια ακομη φορα ο Αλεξ μου ειπε ψεματα. Με εριξε στο κρεβατι του και υστερα εμαθα οτι ειναι αρραβωνιασμενος με μια αλλη. Οπως ειπε και ο πατερας του 'της ταξεως του'." ειπα ειρωνικα και ιδιαιτερα τον τιτλο. Επιασα την βοτκα και κατεβασα μια γουλια απο το μπουκαλι. Δεν ειχε και παρα πολυ μεσα.
"Απλα δεν θελω να εχω καμια σχεση μαζι του. Για την ακριβεια δεν θαλω να ξανακουσω αυτο το ονομα."
"Οταν ειδα το μηνυμα σου νομιζα οτι ολα ειχαν παρει το δρομο του." ειπε εκεινος και κουνησα το κεφαλι αρνητικα.
"Τιποτα δεν προκειτε να παρει το δρομο του με αυτον τον ανθρωπο. Τουλαχιστον εγινε τωρα πριν φυγεις. Ελπιζω να προλαβαινω να πακεταρω."
"Ναι, φυσικα! Θα μιλησω το πρωι με τις εταιριες για να ετοιμασουν τα χαρτια σου και το βραδυ φευγουμε."
Προσπαθησε να μου χαμογελασει και το ιδιο εκανα και εγω. Υστερα απλα πηρα το μπουκαλι και πηγα προς την κρεβατοκαμαρα ωστε να τους αφησω μονους τους. Καθισα στην ακρη του κρεβατιου και κοιταξα το κινητο μου. Δεν ειχα ουτε μια κληση αλλα ουτε και κανενα μηνυμα. Τελικα δεν ηταν ολα μια κακογουστη φαρσα. Ακομα να το χωρεσει το μυαλο μου. Πληκτρολογησα τον αριθμο της Ρω και το εβαλα στο αυτι μου. Περιμενα μερικα χτυπηματα μεχρι που το σηκωσε. Φαινοταν νυσταγμενη.
"Στον υπνο σου με εβλεπες?" μουρμουρισε και γελασα.
"Ειναι ακομα απογευμα Ρω. Πως και κοιμασαι τετοια ωρα."
"Ω, ειναι απογευμα, ε? Και εσυ αμα ειχες ενα μπομπιρι να σε κανει να ξερνοβολας ολη μερα στην ιδια κατασταση θα ησουν. Τι εγινε? Πως και με πηρες?" ρωτησε και κοιταξα για λιγο το κενο.
"Να, σκεφτομουν μηπως ηθελες να ερθεις μαζι μου απο το σπιτι για να με βοηθησεις με το πακεταρισμα. Πες και στον Ελιοτ."
"Θα μετακομισεις τελικα με τον Αλεξ? Φυσικα και θελω να ερθω!" ειπε ενθουσιασμενα και εκλεισα τα ματια.
"Οχι. Θα φυγω με τον Τζει." ειπα οσο πιο ηρεμα μπορουσα ενω εσφιγγα το μπουκαλι με δυναμη. Ηπια μια μεγαλη γουλια και ενιωσα το αλκοολ να καιει τον λαιμο μου.
"Μα πως? Και θα τον αφησεις πισω η θα ερθει μαζι σου?"
"Θα σου τα πω απο κοντα. Μονη μου θα φυγω. Εγω ξεκιναω τωρα για να παω σπιτι και θα μεινω αρκετη ωρα. Οταν ερθεις αμα βρεις καμια κουτα θα ηταν πολυ βολικο." ειπα λιγακι αποτομα και καταλαβα πως δακρυα θα εκαναν σε λιγο την εμφανιση τους. Κλεισαμε και σκουπισα τα ματια μου. Ηπια αλλη μια γουλια και σηκωθηκα για να ετοιμαστω. Ζαλιζομουν ελαχιστα αλλα δεν εδωσα σημασια. Βγηκα εξω και για μια ακομη φορα τους διεκοψα. Μονο που τωρα φιλιοντουσταν κανονικα. Χαμογελασα με το θεαμα δεν χασομερισα.
"Παω απο το σπιτι να πακεταρω μερικα απο τα πραγματα μου. Θα ερθει και Ρω με τον Ελιοτ. Οταν τελειωσετε απο δω θελετε να ερθετε για να με βοηθησετε με τις κουτες?" ειπα και παρατηρησα πως και οι δυο ειχαν κοκκινησει.
"Εμ, ναι. Μπορεις να οδηγησεις σε τετοια κατασταση η να σε παμε απο τωρα?" ειπε ο Ραιαν και χαμογελασα στο κενο.
"Εχω περασει και χειροτερα. Θα ειμαι μια χαρα."
"Ενταξει τοτε. Θα ερθουμε και εμεις σε λιγο." ειπε ο Τζει και εφυγα. Μεχρι να κατεβω κατω ειχε ηδη τελειωσει το μπουκαλι πραγμα που σημαινε πως επρεπε να σταματησω σε μια καβα. Καβαλησα τη μηχανη μου αλλα αντι να παρω τον δρομο που πηγαινε σπιτι, πηγα τελειως αντιθετα. Οδηγουσα για μερικα χιλιομετρα και τελικα εφτασα στον προορισμο μου. Κατεβηκα απο την μηχανη και κοιταξα το τοπιο. Ειχα ερθει σε εκεινη την παραλια που ειχαμε ερθει και μου αποκαλυψε για πρωτη φορα το ονομα του. Περπατησα μεχρι την αμμουδια και καθισα κοντα εκει που εσκαγε το κυμα. Ειχε πολυ κρυο αλλα δεν με αγγιζε. Οι εικονες μεσα στο μυαλο μου δεν ελεγαν να σταματησουν να ερχοντε η μια μετα την αλλη. Εικονες απο το τοτε, απο χθες το βραδυ αλλα και σημερα το πρωι. Μου ειχε πει οτι δεν ηθελε να με χασει. Λες και ηξερε οτι θα γινοταν κατι τετοιο. Δακρυα αρχισαν να κυλανε καυτα επανω στα μαγουλα μου και αφησα να βγουν ολα οσα κρατουσα μεσα μου αυτες τις ωρες. Η κραυγη μου εβγαλε εναν αντιλαλο στον οριζοντα και ειχε μεγαλη διαρκεια. Παλι καλα που ημουν μονη μου. Τυλιξα το σωμαμε τα χερια μου και καθισα ετσι μεχρι να ηρεμισω. Περασαν μερικα λεπτα και μετα σηκωθηκα για να φυγω.
Στο σπιτι ειχαν μαζευτει ηδη τα παιδια και ειχαν μαθει τι ειχε γινει. Κανεις δεν το σχολιασε παραπανω και περισσοτερο στεναχωρηθηκαν που θα φυγω παρα για εκεινον. Δεν αργησαν να ερθουν ολα τα παιδια απο την μπαντα και φυσικα χωρις αυτον. Με βοηθησαν ολοι μαζι να μαζεψω και μαλιστα θα ερχονταν και την επομενη μερα στο αεροδρομιο. Με ειχε συγκινησει ολο το ενδιαφερον που εδειχναν αλλα σαν μαζοχιστρια που ημουν δεν επαψα να σκεφτομαι και εκεινον. Καποια στιγμη θελοντας να μεινω μονη μου, ανεβηκα επανω στο πλεον αδειο και ψυχρο δωματιο μου. Καθισα στο περβαζι του παραθυρου και ατενισα λιγο τον δρομο. Δεν λεω θα μου ελειπαν ολα αυτα αλλα επρεπε να κανω καινουριες επιλογες. Κοιταξα τους τοιχους και θυμηθηκα καθε λεπτο που περασα εδω μεσα. Ξαφνικα ακουστηκε ενα δειλο χτυπημα στην πορτα και υστερα ανοιξε. Ηταν ο Ρικι.
"Ελπιζω να μην ενοχλω." ειπε και κουνησα το κεφαλι αρνητικα.
"Τα εχεις ολα ετοιμα, ε? Δεν ξεχασες τιποτα?"
"Οχι. Ολα ειναι ετοιμα για να περασει το πρωι η μεταφορικη να τα παρει." ειπα και με πλησιασε. Δεν μιλουσαμε για αρκετη ωρα και απλα καθομασταν εκει στη σιωπη.
"Πώς ειναι;" ρωτησα ξαφνικα και φυσικα εννοουσα εκεινον. Δεν ξερω καν γιατι με νοιαζει.
"Εσυ πώς εισαι;"
"Πραγματικα, δεν εχω ιδεα. Δεν πεταω απο την χαρα μου αλλα ξερω οτι αυτη τη φορα κανω το σωστο. Ειναι η τελευταια φορα που αφηνω καποιον να με πληγωσει ετσι." ειπα χαμηλοφωνα αλλα η ενταση στη φωνη μου ηταν φανερη.
"Και εκεινος ειναι χαλια. Πηγαμε πριν απο κει και εχει σπασει ολο το σπιτι. Ειναι σε αθλια κατασταση, Καρ. Ισως εαν μιλουσατε παλι-"
"Να μιλησουμε, να πουμε τι? Με κοροιδευεις? Ο φιλος σου ειναι αρραβωνιασμενος με αλλη και ταυτοχρονα επαιζε μαζι μου. Μου τα ελεγε ο πατερας του και δεν εκανε τιποτα για να διαψευσει. Η ηλιθια της υποθεσης ειμαι εγω." τον διεκοψα νευρικα και υστερα τιναχτηκα ορθια.
"Κοιταξε δεν θελω να τσακωθω μαζι σου και ουτε να ασχοληθω αλλο με αυτο. Ειναι το τελευταιο μυ βραδυ εδω οποτε παμε κατω να περασουμε καλα οσο μπορουμε και ολα τα αλλα ας τα αφησουμε πισω." ειπα κοιτοντας το κενο και ενω κρατιομουν με το ζορι να μην κλαψω. Δεν ειπαμε κατι αλλο και ετσι κατεβηκαμε.
Την επομενη ημερα ολα κυλουσαν γρηγορα και με πανικο. Τρεχαμε απο το πρωι για να φτιαξω τα χαρτια μου στην εταιρια, να βεβαιωθουμε οτι η μεταφορικη τα πηρε ολα, να μιλησω με μια νεα σχολη που θα μπορουσα να τελειωσω και να παρω το πτυχιο μου και να ειμαστε ετοιμοι να φυγουμε. Μαζι μας θα ερχοταν και ο Ραιαν μιας και ηταν ηδη να τον απολυσουν απο την εταιρια και ετσι ο Τζει ηταν απολυτερα χαρουμενος. Οταν θα φταναμε εκει θα εμενα για μερικες μερες μαζι του ενω παραλληλα θα εψαχνα για το δικο μου σπιτι. Ηταν ολα κανονισμενα. Ευτυχως που αυτη τη φορα εκεινος δεν εκανε κατι για να με αναστατωσει και ετσι ειχα τον χρονο μου. Ημουν ετοιμη για να φυγω. Πηγαμε στο αεροδρομιο ολοι μαζι και την ωρα που ανακοινωσαν στα μεγαφωνα για την πτηση μας, τους χαιρετησαμε ολους και πηγαμε στην αποβαθρα επιβιβασης. Εφευγα απο εδω και μεσα μου ηλπιζα οτι δεν θα γυρισω ποτε ξανα. Θα τα αφηνα ολα πισω μου και θα πηγαινα αλλου. Θα ξεκινουσα απο την αρχη...Μια νεα αρχη.
Merian Shadows