Ποίηση Δημήτρης Άνεμος

Ξημερώνει η νέα χρονιά…
κάτασπρη…
σαν τα όνειρα που κάνουν τα παιδιά…
αμόλυντα και άγια.
Εγώ…
καθισμένος εκεί στην άκρη του τζακιού…
προσπαθώ να ζεστάνω…
όλη την έλλειψη των ματιών σου,
των χεριών σου,
που δεν είχα γύρω μου….
από μια φλόγα που στην καρδιά δεν φτάνει.
Άφησα την πρώτη λέξη…
να γεννηθεί στα χείλη μου,
σαν το δευτερόλεπτο…
που αλλάζει το παλιό με το νέο…
και αυτή ήταν πάλι το όνομα σου,
Ναι…
η παλιά μου χρονιά…
αποκοιμήθηκε ευχή…
στα δικά σου τα χέρια
και ξύπνησε ελπίδα…
στα χείλη σου.
Μια χρονιά…
που φέρνει δώρο…
την καρδιά σου.

Dimitris Anemos