Ποίηση Βασούλα Σκλαβούνου


Το αδράχτι γνέθει,τρυπάει, πονάει,
εκείνη την στιγμή που αίμα θα στάξει...
Μετά ο πόνος χάνεται...
Σιωπή γεννά γύρω μου
και σιωπή μοιράζω και εγώ ..
το χιόνι παγώνει τα χέρια μου
και η ζεστή μου ανάσα τα
ζεσταίνει για λίγο ...
Σκέψεις που η σιωπή σηκώνει
από τις χαραμάδες της καρδιάς ...
που πόνο μοιράζουν και την παγώνουν ...
περισσότερο από το χιόνι
που πάγωσαν τα χέρια μου....
πνοή που ανέλπιστα περιμένω
να ρθει να την ζεστάνει ...
και η σιωπή μου που πόνο κρατεί ...
επιλογή που αγαπώ....
Σιωπή που διπλώνω
ότι νιώθω για σένα ...
Τειχη χτίζω ξανα μέρα με
την ήμερα που σιωπή μοιράζω ...
προστασία όχι δική μου
άλλα γι αυτό που νιώθω ...
γέλιο να μην ακούσω....
ούτε μοιρολόι ...
είναι κάτι όμορφο απροσδιοριστο
σαν πέταγμα πουλιού
σαν μελωδία που με κάνει
πολλές φόρες να αιθεροβατώ
χορεύοντας μαζί της ...
προστατεύω αυτό που νιώθω....
που αν σπάσεις τον πάγο της σιωπής μου
θα το δεις...
γιατί έχει το όνομα σου σε κάθε
χαραμάδα της σκέψης μου....


Vasoula Sklavounou Tauriel