Απ’ αυτά που η ματιά κολλάει επάνω τους σαν λαθρεπιβάτης.
Και ταξιδεύει.
Και χάνεται μέσα σε πέλαγο από στόμα αδηφάγο.
Και αρμενίζει.
Κι αναδεύεται ελεήμονα
απ’ το ανάγλυφο χειλιών σου
σαν σπάει πάνω τους
γαλάζια σώσματα φιλιών.
Θρυμματισμένες αλμύρες που ριγούν τον αποδεκατισμό τους..
Ήταν ωραίο το πρόσωπο σου…
Ήσουν εσύ…
Ένας άλλος…
... και μια θάλασσα από συναίσθημα αδειανό …
Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου