Σχέσεις Vol 1 (Ρομαντικές Σχέσεις)

Αυτή την Παρασκευή ασχολούμαστε με τη σχέση ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, εξ ου και ο τίτλος «ρομαντικές σχέσεις». Μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα μιλήσουμε για όλα τα υπόλοιπα είδη που μας μένουν (σχέση ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, αδέλφια, φίλους κ.ο.κ.), σήμερα όμως είναι η μέρα των ερωτευμένων (τρόπος του λέγειν), οπότε ξεκινάμε
.

Το θέμα του άρθρου ήταν έμπνευση της φίλης Eve Dim (της γνωστής και μη εξαιρετέας Eve Dim θα έπρεπε να πω) και έτσι θα αναλύσω το θέμα βάσει ερωτήσεων που εκείνη μου έστειλε. Έπειτα θα απαντήσω κάποιες άλλες.

Έχει κουράσει το romance στις ιστορίες;

Whaaaaaaat?
Και ναι και όχι. Προσωπικά με έχει κουράσει το πολύ romance και τα εξολοκλήρου ρομαντικά μυθιστορήματα, αλλά οι εκδοτικοί συνεχίζουν και τα βγάζουν, οπότε μπορώ να φανταστώ πως υπάρχει ζήτηση. Δεν καταλαβαίνω γιατί, αλλά δεν αμφισβητώ το γεγονός.

Κατά τ’ άλλα όμως, το ρομαντικό στοιχείο είναι ένα από τα βασικότερα κάθε ιστορίας. Ως οπαδός του «κάθε ιστορία θέλει έρωτα και θάνατο», δεδομένου ότι εγώ το έχω βγάλει αυτό, συνεχίζω να υποστηρίζω αυτό που σας λέω πολλά άρθρα τώρα: οι ιστορίες μας μιμούνται την πραγματική ζωή και οι χαρακτήρες μας είναι φανταστικά με, φυσιολογικά δε, άτομα, που ακολουθούν τους νόμους των ανθρώπων και όπως δεν μπορείς να βρεις κάποιον, που να μην έχει γνωρίσει έστω και λίγο τον θάνατο στη ζωή του (σε οποιαδήποτε μορφή), έτσι δεν μπορείς να βρεις και κάποιον, που δεν έχει γνωρίσει τον έρωτα (πάλι, σε οποιαδήποτε μορφή). Οπότε, είτε μιλάμε για την τέως σύζυγο του ενοχλητικού γείτονα, είτε για το κοριτσάκι που του τραβάει τα μαλλιά στο διάλλειμα ο επτάχρονος ανιψιός μας, γιατί του αρέσει, όλα είναι έρωτας και όλα χωράνε σε αυτή την κατηγορία.

Δεν είναι θέμα αν «έχει κουράσει». Δεν πιστεύω ότι έχει, αλλά, ξανά, δεν είναι αυτό το θέμα. Ο ρεαλισμός είναι και μπορεί να μην έχουν κάνει όλοι οι άνθρωποι σχέσεις, αλλά όλοι (και εννοώ όλοι) έχουν ζήσει τον έρωτα. Ξεφεύγουμε λίγο απ’ το θέμα, τον έρωτα αυτόν καθ’ αυτόν τον έχουμε αναλύσει σε άλλα άρθρα (love story στα βιβλία και το love story στα βιβλία part 2), αλλά ήταν ερώτηση της Eve και ξέρω ότι ακόμα πολλοί από σας αναρωτιούνται.

Κατακλείδα: Ο έρωτας είναι βασικό κομμάτι της ζωής και κατά συνέπεια και μιας ιστορίας, οπότε βάλτε τον.

Τί λάθος πρέπει να αποφύγουμε σε μια σχέση;

Πήγαν στην ίδια δεξίωση με τα ίδια ρούχα!
Νιώθω λίγο σαν να απαντάω γράμματα αναγνωστών σε στήλη γυναικείου περιοδικού. Ο άντρας μου με απατά, τι να κάνω; ή το αγόρι μου κοίταξε την σερβιτόρα, να τον χωρίσω;

Αυτή η ερώτηση ταιριάζει πιο πολύ σε σύμβουλο γάμου. Λάθη θα γίνουν στις σχέσεις και δεν υπάρχει τρόπος ή λόγος για να τα αποφύγουμε. Στο κάτω κάτω οι καβγάδες είναι ένα από τα σημαντικότερα και πιο ενδιαφέροντα πράγματα που θα κάνει ένα ζευγάρι (ή που θα γράψει ένας συγγραφέας).

Το μόνο που μπορώ να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση είναι πως πρέπει να αποφύγετε τα κλισέ, τα οποία θα δούμε παρακάτω.

Παρόλα αυτά μια σχέση σε ένα βιβλίο, όπως και όλα τα άλλα πράγματα μέσα σε αυτό το βιβλίο, πρέπει να είναι ρεαλιστικά για να βγει σωστή η ιστορία και να αρέσει τόσο στον δημιουργό όσο και στον αναγνώστη. Τα λάθη που μπορούν να γίνουν είναι πολλά και δεν υπάρχει τρόπος να τα αναφέρουμε όλα, παρόλα αυτά, όταν συμβαίνει κάτι για το οποίο δεν είστε πολύ σίγουρα (ίσως και πιο συχνά), κάντε ένα βήμα πίσω και σκεφτείτε αν γινόταν αυτό στη δική σας τη σχέση ή αν ένας φίλος σας σας έλεγε ότι συμβαίνει σε εκείνον, θα σας φαινόταν λογικό;

Ποια στερεότυπα πρέπει να αποφύγουμε;

Το έδερνα αυτό το παιδάκι.
Όλοι τα έχουμε δει, όλοι έχουμε ενοχληθεί απ’ αυτά, όλοι τα ξέρουμε. Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη αλλά μετά από ένα σημείο καταντά γελοίο.

Το αρσενικό έχει το πάνω χέρι, η γυναίκα είναι ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα χωρίς φιλοδοξίες την οποία προστατεύει ο άντρας, ο υπερπροστατευτικός φίλος (είπα να μην γράψω «γκόμενος»), η σχέση βγαλμένη από όνειρο (χωρίς καβγάδες), η σχέση βγαλμένη από όνειρο (χωρίς ο ένας να έχει απατήσει ποτέ τον άλλον), ερωτικά τρίγωνα, ο στόχος του ζευγαριού στη ζωή τους είναι να κρατήσουν ο ένας τον άλλον χαρούμενο, ευτυχισμένο και ασφαλή (λες και δεν μπορεί ένας απ’ τους δύο να έχει απώτερο σκοπό), μόνο ετεροφυλοφιλικά ζευγάρια, σχέσεις που γίνονται από έρωτα, σχέσεις που αντέχουν στο χρόνο, αγαπάνε εξίσου ο ένας τον άλλον, θα θυσίαζαν τους εαυτούς τους για να είναι καλά το ταίρι τους, κολλητός στο friendzone και πολλά πολλά άλλα. Νομίζω εξήγησα τι θέλω να πω.

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σίγουρα έχετε χρησιμοποιήσει κάποιο κλισέ, αλλά αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα. Το θέμα είναι ο τρόπος που τα βάζουμε μες την ιστορία μας και το πλήθος τους. Αν βάλετε κάποιο μέτρο και αρχίσετε να παρατηρείτε περισσότερο τις ρομαντικές ιστορία που βλέπετε ή διαβάζετε, σύντομα θα τα ξεχωρίζετε από μόνοι σας και θα μπορείτε να τα αποφεύγετε. Ακόμα κι εγώ, που δεν τα πάω καλά με τα κλισέ, βλέπω τα βασικά.

Κατά πόσο πρέπει να δώσουμε την αίσθηση της πραγματικότητας στην σχέση;

...δηλαδή να κάνουμε την σχέση της ιστορία μας να πλησιάζει στην πραγματικότητα, εξηγεί η φίλη Eve την ερώτησή της και εγώ απαντώ:

Κατά πολύ. Κατά όσο πάει περισσότερο. Ο ρεαλισμός είναι το παν, είτε γράφεις τρόμο, είτε φαντασία, είτε ρομαντικό μυθιστόρημα. Οι σχέσεις, όπως και όλα τα υπόλοιπα (και ναι, εννοώ ΌΛΑ τα υπόλοιπα) πρέπει όχι μόνο να μοιάζουν πραγματικές, αλλά να πείθουν και τον αναγνώστη πως είναι.

ΜΟΝΑΔΙΚΗ εξαίρεση: όταν ο κόσμος είναι το ακριβώς αντίθετο του δικού μας. Αν το «παράξενο» του πλανήτη γη είναι το «φυσιολογικό» του σύμπαντός σας, τότε ναι. Αλλά τόσο και μόνο τότε.

ΜΟΝΑΔΙΚΗ εξαίρεση 2: όταν ο χαρακτήρας είναι εντελώς αντίθετος απ’ το συνηθισμένο. Αν είναι όντως ψυχωτικός και θέλει να ελέγχει τα πάντα, τότε σίγουρα θα έχει το πάνω χέρι, για παράδειγμα.

Παρόλα αυτά, συχνά βλέπουμε ανθρώπους να βγάζουν έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα στη σχέση τους. Θα πρέπει να σκεφτείτε αν ο ήρωάς σας ανήκει σε αυτή την κατηγορία.

Τι είναι αυτό που μας οδηγεί στην σωστή απόφαση για τη δημιουργία ενός ζευγαριού;

Έκανα αυτή τη συζήτηση με την Eve για ώρες. Δεν είναι απαραίτητο να κάνετε κάποια ειδική προετοιμασία για να επιλέξετε το ζευγάρι σας.

Ας υποθέσουμε ότι παίρνετε τον κεντρικό χαρακτήρα και σκέφτεστε πως θα καταλήξει με τον α, τον β, τον γ. Θα βγάλετε σωστό πόρισμα; Όχι! Η ιστορία ορίζει από μόνη της το μέλλον των ηρώων της. Το μόνο που έχετε να κάνετε εσείς είναι να την εμπιστευτείτε. Αν τελικά το ζευγάρι που γράψατε δεν μπορεί να είναι μαζί για τους χ, ψ λόγους, μπορείτε είτε να τους χωρίσετε (αν και αυτό θα γίνει τελικά από μόνο του), είτε να αλλάξετε την ίδια την ιστορία (αν το θεωρείτε απαραίτητο). Αν πιάνετε το στυλό με ανοιχτό μυαλό και έχοντας δεχτεί από πριν πως ό,τι έχετε στο μυαλό σας μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει, δεν θα αντιμετωπίσετε κανένα πρόβλημα και κατά πάσα πιθανότατα το αρχικό ένστικτό σας να βάλετε τον κεντρικό χαρακτήρα με τον β –ούτε με τον α, ούτε με τον γ- θα αποδειχθεί σωστό.

Αν ψάχνετε απάντηση του τύπου «5 βήματα για να δημιουργήσετε ένα ζευγάρι», δεν θα τη βρείτε εδώ (και ούτε πουθενά αλλού). Η συγγραφή είναι τέχνη, δηλαδή ζωντανός οργανικός. Ζει και εξελίσσεται. Δεν μπορείτε να το σκέφτεστε με οικονομικούς όρους, δεν είναι μια επιχείρηση που πρέπει να διοικηθεί. Το σκεπτικό: ο α του προσφέρει i, ii, iii, ο β iv, v, vi και ο γ vii, είναι ερασιτεχνικό και δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Αυτά βέβαια αν γράφετε γιατί βγαίνει από μέσα σας και θέλετε να έχετε την μέγιστη εμπειρία απ’ αυτό. Αν πρέπει να βγάλετε βιβλίο για να πληρώσετε τη Δ.Ε.Η., τότε οι συμβουλές μου δεν βοηθάνε και πιθανότατα δεν τις διαβάζετε κιόλας.

Κατά πόσο μπορεί να λειτουργήσει μια σχέση με ανθρώπους με τον ίδιο χαρακτήρα;

Σε αυτό πραγματικά είμαι ειδική (και η Eve το ξέρει, αφού έβαλε σε παρένθεση «Οκτόμπερ-Έκτορ» τα ονόματα των χαρακτήρων μου).

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή:

Στις ρομαντικές σχέσεις (και μόνο στις ρομαντικές σχέσεις) πιστεύω ότι υπάρχουν τρία είδη ανθρώπων:

(όσα αναλύονται παρακάτω είναι αποκλειστικά δικές μου αμπελοφιλοσοφίες, οπότε μην πάρετε τίποτα πολύ σοβαρά).

Οι εύκολοι, οι φυσιολογικοί και οι δύσκολοι άνθρωποι.

Φυσικά όλοι έχουμε τις παραξενιές μας, αλλά οι εύκολοι άνθρωποι είναι εκείνοι που πολύ σύντομα θα παρατηρήσεις ότι δεν έχουν πρόβλημα με τίποτα.

-Που θες να φάμε;
-Δεν με πειράζει, όπου θες εσύ.

Και το περίεργο της υπόθεσης; Όντως δεν τους πειράζει.

Οι φυσιολογικοί άνθρωποι είναι αυτό που υποδεικνύει το όνομά τους (όπως συμβαίνει και με τις άλλες δύο κατηγορίες βέβαια). Έχουν κάποιες παραξενιές, αλλά τίποτα ανησυχητικό, τίποτα σε μεγάλο βαθμό.

-Που θες να φάμε;
-Δεν θέλω πάλι πίτσα, αλλά πάμε όπου άλλου θες.

Ένα υποθετικό παράδειγμα, γιατί ποιος άνθρωπος λέει «δεν θέλω πάλι πίτσα»;

Και τέλος έχουμε τους δύσκολους ανθρώπους. Εκείνοι ούτε ρωτάνε, ούτε περιμένουν απάντηση.

-Θα φάμε σουβλάκια.
-Εντάξει.

Και μην δω κανέναν να σχολιάζει τίποτα για σουβλάκια και καλαμάκια από κάτω.



Τώρα σκεφτείτε αυτές τις τρείς κατηγορίες σε σχέση μεταξύ τους.

Ένας εύκολος άνθρωπος με έναν εύκολο άνθρωπο.

Τα πράγματα θα είναι λίγο βαρετά υποθέτω (και αυτό περισσότερο για μας απ’ ότι για εκείνους), αλλά θα τα πηγαίνουν μια χαρά.

Ένας φυσιολογικός άνθρωπο με έναν φυσιολογικό άνθρωπο.

Σε αυτή την περίπτωση θα γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις και δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα, αφού και οι δύο τους δεν έχουν αρκετές παραξενιές μαζεμένες για να έρχονται συνέχεια σε σύγκρουση.

Ένας εύκολος άνθρωπος με έναν φυσιολογικό άνθρωπο.

Ο φυσιολογικός άνθρωπος, που έχει περισσότερες ιδιοτροπίες θα έχει το πάνω χέρι και ο εύκολος θα «καταπιέζεται» περισσότερο, ώστε να μην υπάρχουν εντάσεις.

Έτσι, όταν ένας δύσκολος άνθρωπος είναι σε σχέση με έναν εύκολο ή έναν φυσιολογικό, ο δύσκολος θα έχει το πάνω χέρι, καταπιέζοντας τον σύντροφό του. Και όλοι είναι χαρούμενοι. Ο πρώτος έχει κάποιον να τον ανέχεται και ο δεύτερος (φυσιολογικός ή εύκολος) δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα, καθώς δεν είναι αρκετά ψυχωτικός απ’ τη φύση του για να ενοχλείται υπερβολικά.

Καβγάδες βέβαια πάντα υπάρχουν σε όλες τις κατηγορίες, αλλά όσο πιο δύσκολος ο άνθρωπος τόσοι περισσότεροι οι καβγάδες.

Τι συμβαίνει τώρα όταν ένας δύσκολος άνθρωπος έχει σχέση με έναν άλλο δύσκολο άνθρωπο; Χάος! Κανένας απ’ τους δυο τους δεν έχει μάθει (δεν έχει αναγκαστεί να μάθει) να δίνει το πάνω χέρι στον άλλον και πιθανότατα δεν θα το κάνει ποτέ. Τότε είναι που ξεκινούν οι πραγματικοί καβγάδες και η σχέση όντως δοκιμάζεται.

Δεν συμβαίνει πάντα ο ένας να συμπληρώνει τον άλλον σε μια σχέση. Συνεχίζοντας το παράδειγμα που έδωσε η Eve, ο Έκτορ και η Οκτόμπερ είναι ακριβώς ίδιοι και σε ό,τι διέφεραν μεγάλωσαν και έμοιασαν ακόμη περισσότερο ο ένας στον άλλον (περισσότερο η Οκτόμπερ στον Έκτορ βέβαια).

Οπότε τι γίνεται όταν και οι δύο θέλουν να έχουν τον έλεγχο; Τι γίνεται όταν δεν υπάρχει μια στιγμή ηρεμίας, γιατί είναι και οι δύο εκρηκτικά ταπεραμέντα (τρομάρα τους!); Είτε συνεχίζουν να προσπαθούν, αν υποθέσουμε ότι έχουν λόγο για να το κάνουν, είτε χωρίζουν. Η ιστορία θα το υποδείξει. Στην περίπτωση του Έκτορ και της Οκτόμπερ πολύ φοβάμαι πως θα πρέπει να διαβάσετε τα βιβλία για να μάθετε τι συμβαίνει.

Για να απαντήσω συγκεντρωτικά όμως στην ερώτηση της Eve, μια σχέση ανάμεσα σε δύο ίδιους ανθρώπους δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ή θα τσακώνονται συνέχεια ή θα βαρεθούν ο ένας τον άλλον και αυτό ισχύει είτε μιλάμε για τις κατηγορίες των ανθρώπων (εύκολος, φυσιολογικός, δύσκολος), είτε για τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους.

Πάμε τώρα να απαντήσουμε δύο άλλες ερωτήσεις:

Αν δεν το έχω με τις ρομαντικές σχέσεις, τι να κάνω; Να το πιέσω λίγο για να μπει απαραίτητα στην ιστορία μου ή να το αφήσω τελείως εκτός; (Angelina S.)

Δεν είναι θέμα «το χω-δεν το χω». Δεν είναι σα να λες μπορώ να γράψω δράμα, δεν μπορώ τρόμου. Όπως και να ‘χει, σε κάτι τόσο βασικό όπως οι ρομαντικές σχέσεις των ανθρώπων, κάτι θα σου βγει. Αυτό το λίγο είναι αρκετό. Δεν είναι απαραίτητο η σχέση να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και να ορίζει το βιβλίο, δεν γίνεται όμως ιστορία χωρίς μία –έστω- σχέση.

Πόσο κλισέ θεωρούνται τα ερωτικά τρίγωνα; Και πως μπορώ να αποφασίσω (ως γνωστή αναποφάσιστη) με ποιον από τους δύο θα μείνει η πρωταγωνίστρια στο τέλος; (Angelina S.)

Τα τρίγωνα είναι κλισέ τελεία και παύλα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σωστά. Αν συμβεί αυτό κανείς δεν θα ενοχληθεί. Το πως θα χρησιμοποιηθούν σωστά βέβαια είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε και αυτό επειδή δεν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος, αλλά διαφέρει από ιστορία σε ιστορία. Σε αυτό δεν μπορώ να βοηθήσω, μπορώ όμως να σας πω ότι δεν χρειάζεται να διαλέξετε εσείς το ταίρι της πρωταγωνίστριας (ή του πρωταγωνιστή). Αυτό είναι δουλειά του ίδιου και δεν έχετε κανένα λόγο να ανακατευτείτε. Το τέλος του βιβλίου θα σας δείξει τι έγινε και για να το γράψετε δεν χρειάζεται να το ξέρετε από πριν. Ανοιχτό μυαλό και ασκήσεις αυτοσυγκράτησης για να μείνει το control freak μέσα μας καθώς γράφουμε και να αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχτούν.

Θα μπορούσα να σου πω κάτι του στυλ «δες ποιος προσφέρει περισσότερα στον πρωταγωνιστή – πρωταγωνίστρια» ή «διάλεξε αυτόν που προτιμούν περισσότερο οι αναγνώστες» και τα δύο όμως θα ήταν λάθος και αν μέχρι τώρα δεν ξέρεις γιατί, άρχισε να διαβάζεις τα άρθρα απ’ την αρχή.

Αυτά από μένα γι αυτή την εβδομάδα. Ελπίζω πραγματικά να βοήθησα και για οποιαδήποτε απορία, αφήστε σχόλια.

Είχα κάνει ένα ποστ στην ομάδα του Moonlight Tales στο facebook, ζητώντας τις δικές σας ερωτήσεις για το θέμα και κανείς δεν μου σχολίασε.

Πρώτον ποταπά σκουλήκια, πως τολμάτε να με αγνοείτε και δεύτερον, δεν προσπαθώ να κάνω σαν δασκάλα σε σχολείο, που ρωτάει γιατί δεν κάνατε τα μαθήματά σας, απλά θέλω να σας παρακινήσω να συμμετέχετε περισσότερο. Αυτό τα άρθρα δημοσιεύονται για να βοηθήσουν όλους εσάς που το έχετε ανάγκη. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως και εγώ και η ομάδα του Moonlight Tales θα χαιρόμασταν αν δεν έπρεπε να βρούμε νέο θέμα κάθε εβδομάδα και να το αναλύσουμε. Παρόλα αυτά ξεκινήσαμε την εν λόγω στήλη για να απαντήσουμε απορίες σας και αν δεν ξέρουμε τις απορίες σας δεν μπορούμε να τις απαντήσουμε σωστά.

Αυτά μέχρι την επόμενη φορά.


Εύη Φρυγανά