Τα ταξίδια με το αμάξι ποτέ δεν ήταν ευχάριστα, για εμένα τουλάχιστον. Αναγκαζόμουν συχνά βέβαια να τα κάνω όταν οι γονείς μου κι εγώ πηγαίναμε στο Valley, στο εξοχικό μου περίπου έξι ώρες μακριά από την πόλη. Το χειρότερο βέβαια ήταν πως τα τραγούδια και οι συζητήσεις δεν σταματούσαν ποτέ. Θυμάμαι πως πολλές φορές επιχειρούσα να κοιμηθώ αλλά η Sara δεν με άφηνε σε ησυχία με τα τραγούδια της.
Νόμιζα πως όλες αυτές οι άσχημες στιγμές θα επανέλθουν όταν πριν λίγες μέρες ο Stefan μου πρότεινε να πάμε μία μικρή εκδρομή. Οι δυο μας. Μα τίποτα απ' όσα έχω περάσει με την οικογένεια μου δεν συνέβη κι αυτή τη φορά. Ειδικά τώρα που η απαλή μελωδία αντηχεί σε αυτό το τόσο μικρό αμάξι και με τον Stefan να οδηγεί πλάι μου, χαμένος στα δικά του προβλήματα. Τον κοιτάζω και δείχνει προσηλωμένος σε αυτό που κάνει ακόμα κι αν σκέφτεσαι κάτι άλλο.
Έχει αφήσει ελεύθερο το δεξί του χέρι και είναι τόσο χαλαρός. Η παρόρμηση να φυλακίσω το χέρι του στο δικό μου και να του κλέψω λίγη ζεστασιά όλο και πιο πολύ φουντώνει μέσα μου. Δεν το σκέφτομαι περισσότερο και κάνω αυτό που ήθελα τόση ώρα. Η ματιά του πέφτει επάνω μου και μου χαρίζει ένα από εκείνα τα σαγηνευτικά του χαμόγελα.
«Είσαι τόσο κλεισμένη στον εαυτό σου που όταν κάνεις κινήσεις σαν κι αυτή, παραξενεύομαι αρκετά.» Αφήνει τα λόγια να ξεφύγουν από το στόμα του.
«Δεν είναι αλήθεια αυτό. Όταν είμαι μαζί σου ποτέ δεν το κάνω αυτό.» Κατσουφιάζω.
«Θέλω να πιστεύω πως το εννοείς.» Αναφέρει και εγώ γυρίζω το βλέμμα μου στον δρόμο έξω από το παράθυρο.
«Πόσο θα μείνουμε στο εξοχικό σου;» Ρωτάει λεπτά αργότερα.
«Πιστεύω μέχρι το απόγευμα της Κυριακής. Τι λες;»
«Ναι είναι μια χαρά, δεν έχω κανένα θέμα.»
Όταν τον κοιτάω ξανά ένα χαμόγελο έχει σχηματιστεί στο πρόσωπο του.
«Θα πεις και σε μένα, γιατί χαμογελάς σαν καθυστερημένο;» Εκφράζω την απορία μου σε αυτόν.
«Κάτσε να το σκεφτώ λίγο. Όχι.» Του ξεφεύγει ένα χαχανητό.
«Πες μου.» Καρφώνω τα μάτια μου πάνω του περισσότερο τσαντισμένη μαζί του.
«Oli, είπα όχι.» Προσπαθεί να μην γελάσει. Δεν προλαβαίνω να πω κουβέντα όταν ο Stefan γυρίζει και αφήνει ένα γρήγορο πεταχτό φιλί στα χείλη μου. Τόσο ξαφνικά.
«Τι έκανες μόλις τώρα;»
«Σε φίλησα. Δεν θα σταματούσες να ρωτάς.» Μου απάντησε ελαφρώς αφηρημένος.
«Δεν ήταν ανάγκη να το κάνεις.» Ξεφυσάω αγανακτισμένη. Γελάει με το σχόλιο μου και ακουμπάει το μπούτι μου χαϊδεύοντας το.
Ησυχία απλώνεται ξανά στο μικρό αμάξι και δεν νιώθω καθόλου άβολα. Νιώθω πιο πολύ ήρεμη μαζί του, ασφαλής. O Stefan δυναμώνει τον ήχο στο ράδιο σε μία μελωδία πιο ροκ, πιο ανέμελη. Σιγοτραγουδώ κάποιους διάσπαρτους στίχους που με δυσκολία θυμάμαι απ' αυτό το τραγούδι. Αυτά τα τραγούδια τα ακούγαμε με τον Elliot παρασκευή βράδυ, όταν μέναμε σπίτι. Αφιερώναμε ώρες ολόκληρες να αναλύουμε στίχους, κομμάτια.
Ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές που περνούσαμε μαζί σαν ζευγάρι. Μετά από καιρό όμως χάθηκαν κι αυτές. Ο Elliot ήταν τόσο δεδομένος σε εμένα που κάποια στιγμή απλά σταμάτησα να του δίνω την απαραίτητη σημασία. Δεν παραπονιόταν ποτέ. Ακόμα και τότε που έμαθε όλη την αλήθεια. Δεν είπε ποτέ τίποτα.
Κι όλα αυτά τα έκανε επειδή ήταν ερωτευμένος μαζί μου. Ενώ εγώ δεν τον αγάπησα ποτέ. Νόμιζα πως τον αγαπούσα. Μα η αλήθεια ήταν πως γι' άλλον σκίρτηζε η καρδιά μου. Για τον Marcous. Κάθε στιγμή που τον έβλεπα όλα άλλαζαν. Πολλές φορές επειδή είχε προπόνηση μετά το μάθημα τον περίμενα για να φύγουμε μαζί. Περνούσα από το δωμάτιο του με την πρόφαση πως ήθελα να πάω στο μπάνιο, ή να πιω λίγο νερό. Άλλοτε στο σχολείο, κρυβόμουν πίσω από το δέντρο απέναντι από το παγκάκι που καθόταν με την παρέα του. Αδημονούσα για ένα βλέμμα του και όταν με κοιτούσε ένιωθα την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Στην κυριολεξία.
«Olivia, με ακούς;» Με ταρακούνησε.
«Συγνώμη, αφαιρέθηκα.» Του αναφέρω ενώ παρατηρώ πως τώρα έχει αλλάξει και έχει βάλει έναν πιο metal σταθμό στο ράδιο.
«Ακούς ροκ μουσική;» Τον ρωτάω γεμάτη ενδιαφέρον.
«Ναι δεν φαίνεται; Τα πρώτα ακούσματα ήρθαν από την μητέρα μου.» Μου αναφέρει.
« Μίλα μου για την μαμά σου, αν θες.» Το σκέφτεται λίγο. Παίρνει μία βαθιά ανάσα και αρχίζει να μου μιλάει γι' αυτήν.
«Την έλεγαν Cordi. Η μαμά, λοιπόν ήταν τόσο όμορφη και πολύ ξεχωριστή όπως το όνομα της. Να φανταστείς, η μικρή μου αδερφή της μοιάζει υπερβολικά πολύ. Εγώ όμως καθόλου.» Μου εξομολογείται.
«Θύμιζε μια εξωτική καλλονή. Τα μακριά πυρόξανθα μαλλιά της, τα ζωηρά μελί μάτια της, τα αδύνατα κοντά πόδια της . Ακόμα και εκείνο το μεγάλο σημάδι στον ώμο της που ποτέ δεν κατάφερα να μάθω την ιστορία του, την έκανε όμορφη.» Μιλάει με τόσο θαυμασμό για εκείνη.
«Πες μου κι άλλα πράγματα για την ίδια.» Η φωνή μου χρωματίστηκε με περιέργεια .
«Με τον πατέρα μου, Jordan, δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Πάντα έλεγε πως προτιμούσε να πεθάνει νέα παρά να είναι φυλακισμένη στα δεσμά του γάμου. Και να που έγινε. Την έχασα στα 13 μου χρόνια. Από καρκίνο.» Συμπληρώνει. Για λίγο δεν ακούγεται τίποτα.
«Ήσασταν πολύ δεμένοι, έτσι δεν είναι;» Του σφίγγω το χέρι.
«Ναι ήμασταν.» Απαντάει και χάνεται πάλι στην μελωδία του τραγουδιού.
Κατεβαίνω από το αμάξι γρήγορα. Τα πόδια μου έχον μουδιάσει από το πολύωρο ταξίδι. Το Valley δείχνει μαγευτικό αυτές τις ώρες που ο ήλιος πέφτει και σιγά, σιγά εμφανίζεται το πέπλο της νύχτας. Ο Stefan στέκεται απέναντι μου ενθουσιασμένος. Κοιτάει γύρω του . Τα σπίτια που είναι τόσο διαφορετικά από εκείνα της πόλης. Οι άνθρωποι που περπατούν ήρεμοι, ανέμελοι στους δρόμους χαμογελώντας ή ακόμα και χαιρετώντας τους περαστικούς. Τα παιδιά που παίζουν στους δρόμους και οι ηλικιωμένοι που πίνουν το τσάι τους στα μικρά μπαλκόνια. Όλα δείχνουν πιο ήρεμα εδώ, ιδανικά. Περπατώ κοντά στον Stefan περισσότερο για να τον ελευθερώσω από τις σκέψεις του.
«Σ' αρέσει η περιοχή;» Γυρεύω μία απάντηση ενώ έχω καρφώσει τα μάτια μου στο πρόσωπο του.
«Με κοροϊδεύεις; Είναι τόσο όμορφα εδώ.» Λέει.
Ένα χαμόγελο στολίζει το πρόσωπο μου όσο προχωράω προς το αμάξι. Παίρνω το σακίδιο μου από τα πίσω καθίσματα και κλείνω την πόρτα με δύναμη. Ακολουθεί τις κινήσεις μου, παίρνει τα πράγματα του και κλειδώνει το αμάξι.
Βαδίζουμε μαζί μέχρι το εξοχικό μου. Μόλις φτάνουμε αντικρίζω ένα σπίτι τελείως διαφορετικό από αυτό που θυμόμουν. Δείχνει τόσο ερημωμένο, εγκαταλελειμμένο και πνιγμένο από τα άγρια φυτά. Έχω τόσο καιρό να έρθω. Σχεδόν δύο μισή χρόνια. Ανοίγω την βαριά ξύλινη πόρτα με δυσκολία.
Ο Stefan πατάει τους διακόπτες και το σπίτι γεμίζει φώς. Παρόλα αυτά, το εσωτερικό μυρίζει κλεισούρα, η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική και η υγρασία είναι παγιδευμένη σε κάθε γωνιά του. Αφήνω το σακίδιο μου στο τραπεζάκι που είναι τοποθετημένο δίπλα από την είσοδο και πιάνω αμέσως δουλειά.
«Πόσα χρόνια έχεις να έρθεις;» Τον ακούω να με ερωτάει.
«Πολλά. Τώρα βοήθησε να μαζέψω αυτό το χάλι.» Απαντάω γρήγορα.
Ο Stefan αναλαμβάνει να ξεσκονίσει τα έπιπλά όσο εγώ ανοίγω τα παραθυρόφυλλα όλου του σπιτιού με την ελπίδα πως ο καθαρός αέρα θα εισχωρήσει και θα απαλύνει τα αρνητικά συναισθήματα που αποπνέει το περιβάλλον.
Αναστενάζω όσο ανοίγω και το τελευταίο παράθυρο του δεύτερου ορόφου. Πρέπει να σκουπίσω, να σφουγγαρίσω όλο το σπίτι. Όταν κατεβαίνω στον κάτω όροφο βλέπω έναν κουρασμένο Stefan να έχει απλωθεί στον γκρι μεγάλο καναπέ ροχαλίζοντας και αγκαλιάζοντας ένα μάλλινο μαξιλάρι. Γελάω με τον τρόπο που κοιμάται και προχωράω προς το υπόγειο για να πάρω τα σύνεργα που χρειάζομαι.
Κατεβαίνω τα σκαλιά και ξεκλειδώνω την πόρτα. Την ανοίγω προσεκτικά μα όταν βρίσκομαι μέσα με πιάνει ένας δυνατός βήχας από την συσσωρευμένη σκόνη που υπάρχει εδώ κάτω. Ψάχνω την σφουγγαρίστρα και την χειροκίνητη σκούπα. Κατεβάζω κουτιά, κάνω πέρα άχρηστα πράγματα και ενώ έχω βρει ότι χρειάζομαι, ανακαλύπτω μία μεγάλη κούτα που δεν έχω ξανά δει.
Αφήνω ότι κρατάω στα χέρια μου και γρήγορα βρίσκομαι μπροστά της και την ανοίγω. Είμαι τόσο περίεργη για το τι κρύβει. Κοιτάω καλά και μόλις συνειδητοποιώ τι βρίσκεται μέσα μένω με το στόμα ανοιχτό. Πως γίνεται να ξέχασα πως εδώ είχαμε κρύψει εγώ και η Scarlett ότι άνηκε στην Lexi;
Την στιγμή που αποφασίζω να κλείσω την κούτα, παρατηρώ το κράνος από την τότε μηχανή της. Το παίρνω στα χέρια μου και το καθαρίζω από οποιαδήποτε βρωμιά. Υπάρχει και μία μικρή πρόταση γραμμένη με ανεξίτηλο μαρκαδόρο που δεν την έχω ξαναδεί.
"Συγνώμη που δεν πρόλαβα. Συγνώμη για όλα."
S όπως λέμε Scarlett;
Και τι εννοεί δεν πρόλαβα;
Τι έχει συμβεί;
Vas A.
Νόμιζα πως όλες αυτές οι άσχημες στιγμές θα επανέλθουν όταν πριν λίγες μέρες ο Stefan μου πρότεινε να πάμε μία μικρή εκδρομή. Οι δυο μας. Μα τίποτα απ' όσα έχω περάσει με την οικογένεια μου δεν συνέβη κι αυτή τη φορά. Ειδικά τώρα που η απαλή μελωδία αντηχεί σε αυτό το τόσο μικρό αμάξι και με τον Stefan να οδηγεί πλάι μου, χαμένος στα δικά του προβλήματα. Τον κοιτάζω και δείχνει προσηλωμένος σε αυτό που κάνει ακόμα κι αν σκέφτεσαι κάτι άλλο.
Έχει αφήσει ελεύθερο το δεξί του χέρι και είναι τόσο χαλαρός. Η παρόρμηση να φυλακίσω το χέρι του στο δικό μου και να του κλέψω λίγη ζεστασιά όλο και πιο πολύ φουντώνει μέσα μου. Δεν το σκέφτομαι περισσότερο και κάνω αυτό που ήθελα τόση ώρα. Η ματιά του πέφτει επάνω μου και μου χαρίζει ένα από εκείνα τα σαγηνευτικά του χαμόγελα.
«Είσαι τόσο κλεισμένη στον εαυτό σου που όταν κάνεις κινήσεις σαν κι αυτή, παραξενεύομαι αρκετά.» Αφήνει τα λόγια να ξεφύγουν από το στόμα του.
«Δεν είναι αλήθεια αυτό. Όταν είμαι μαζί σου ποτέ δεν το κάνω αυτό.» Κατσουφιάζω.
«Θέλω να πιστεύω πως το εννοείς.» Αναφέρει και εγώ γυρίζω το βλέμμα μου στον δρόμο έξω από το παράθυρο.
«Πόσο θα μείνουμε στο εξοχικό σου;» Ρωτάει λεπτά αργότερα.
«Πιστεύω μέχρι το απόγευμα της Κυριακής. Τι λες;»
«Ναι είναι μια χαρά, δεν έχω κανένα θέμα.»
Όταν τον κοιτάω ξανά ένα χαμόγελο έχει σχηματιστεί στο πρόσωπο του.
«Θα πεις και σε μένα, γιατί χαμογελάς σαν καθυστερημένο;» Εκφράζω την απορία μου σε αυτόν.
«Κάτσε να το σκεφτώ λίγο. Όχι.» Του ξεφεύγει ένα χαχανητό.
«Πες μου.» Καρφώνω τα μάτια μου πάνω του περισσότερο τσαντισμένη μαζί του.
«Oli, είπα όχι.» Προσπαθεί να μην γελάσει. Δεν προλαβαίνω να πω κουβέντα όταν ο Stefan γυρίζει και αφήνει ένα γρήγορο πεταχτό φιλί στα χείλη μου. Τόσο ξαφνικά.
«Τι έκανες μόλις τώρα;»
«Σε φίλησα. Δεν θα σταματούσες να ρωτάς.» Μου απάντησε ελαφρώς αφηρημένος.
«Δεν ήταν ανάγκη να το κάνεις.» Ξεφυσάω αγανακτισμένη. Γελάει με το σχόλιο μου και ακουμπάει το μπούτι μου χαϊδεύοντας το.
Ησυχία απλώνεται ξανά στο μικρό αμάξι και δεν νιώθω καθόλου άβολα. Νιώθω πιο πολύ ήρεμη μαζί του, ασφαλής. O Stefan δυναμώνει τον ήχο στο ράδιο σε μία μελωδία πιο ροκ, πιο ανέμελη. Σιγοτραγουδώ κάποιους διάσπαρτους στίχους που με δυσκολία θυμάμαι απ' αυτό το τραγούδι. Αυτά τα τραγούδια τα ακούγαμε με τον Elliot παρασκευή βράδυ, όταν μέναμε σπίτι. Αφιερώναμε ώρες ολόκληρες να αναλύουμε στίχους, κομμάτια.
Ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές που περνούσαμε μαζί σαν ζευγάρι. Μετά από καιρό όμως χάθηκαν κι αυτές. Ο Elliot ήταν τόσο δεδομένος σε εμένα που κάποια στιγμή απλά σταμάτησα να του δίνω την απαραίτητη σημασία. Δεν παραπονιόταν ποτέ. Ακόμα και τότε που έμαθε όλη την αλήθεια. Δεν είπε ποτέ τίποτα.
Κι όλα αυτά τα έκανε επειδή ήταν ερωτευμένος μαζί μου. Ενώ εγώ δεν τον αγάπησα ποτέ. Νόμιζα πως τον αγαπούσα. Μα η αλήθεια ήταν πως γι' άλλον σκίρτηζε η καρδιά μου. Για τον Marcous. Κάθε στιγμή που τον έβλεπα όλα άλλαζαν. Πολλές φορές επειδή είχε προπόνηση μετά το μάθημα τον περίμενα για να φύγουμε μαζί. Περνούσα από το δωμάτιο του με την πρόφαση πως ήθελα να πάω στο μπάνιο, ή να πιω λίγο νερό. Άλλοτε στο σχολείο, κρυβόμουν πίσω από το δέντρο απέναντι από το παγκάκι που καθόταν με την παρέα του. Αδημονούσα για ένα βλέμμα του και όταν με κοιτούσε ένιωθα την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Στην κυριολεξία.
«Olivia, με ακούς;» Με ταρακούνησε.
«Συγνώμη, αφαιρέθηκα.» Του αναφέρω ενώ παρατηρώ πως τώρα έχει αλλάξει και έχει βάλει έναν πιο metal σταθμό στο ράδιο.
«Ακούς ροκ μουσική;» Τον ρωτάω γεμάτη ενδιαφέρον.
«Ναι δεν φαίνεται; Τα πρώτα ακούσματα ήρθαν από την μητέρα μου.» Μου αναφέρει.
« Μίλα μου για την μαμά σου, αν θες.» Το σκέφτεται λίγο. Παίρνει μία βαθιά ανάσα και αρχίζει να μου μιλάει γι' αυτήν.
«Την έλεγαν Cordi. Η μαμά, λοιπόν ήταν τόσο όμορφη και πολύ ξεχωριστή όπως το όνομα της. Να φανταστείς, η μικρή μου αδερφή της μοιάζει υπερβολικά πολύ. Εγώ όμως καθόλου.» Μου εξομολογείται.
«Θύμιζε μια εξωτική καλλονή. Τα μακριά πυρόξανθα μαλλιά της, τα ζωηρά μελί μάτια της, τα αδύνατα κοντά πόδια της . Ακόμα και εκείνο το μεγάλο σημάδι στον ώμο της που ποτέ δεν κατάφερα να μάθω την ιστορία του, την έκανε όμορφη.» Μιλάει με τόσο θαυμασμό για εκείνη.
«Πες μου κι άλλα πράγματα για την ίδια.» Η φωνή μου χρωματίστηκε με περιέργεια .
«Με τον πατέρα μου, Jordan, δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Πάντα έλεγε πως προτιμούσε να πεθάνει νέα παρά να είναι φυλακισμένη στα δεσμά του γάμου. Και να που έγινε. Την έχασα στα 13 μου χρόνια. Από καρκίνο.» Συμπληρώνει. Για λίγο δεν ακούγεται τίποτα.
«Ήσασταν πολύ δεμένοι, έτσι δεν είναι;» Του σφίγγω το χέρι.
«Ναι ήμασταν.» Απαντάει και χάνεται πάλι στην μελωδία του τραγουδιού.
Κατεβαίνω από το αμάξι γρήγορα. Τα πόδια μου έχον μουδιάσει από το πολύωρο ταξίδι. Το Valley δείχνει μαγευτικό αυτές τις ώρες που ο ήλιος πέφτει και σιγά, σιγά εμφανίζεται το πέπλο της νύχτας. Ο Stefan στέκεται απέναντι μου ενθουσιασμένος. Κοιτάει γύρω του . Τα σπίτια που είναι τόσο διαφορετικά από εκείνα της πόλης. Οι άνθρωποι που περπατούν ήρεμοι, ανέμελοι στους δρόμους χαμογελώντας ή ακόμα και χαιρετώντας τους περαστικούς. Τα παιδιά που παίζουν στους δρόμους και οι ηλικιωμένοι που πίνουν το τσάι τους στα μικρά μπαλκόνια. Όλα δείχνουν πιο ήρεμα εδώ, ιδανικά. Περπατώ κοντά στον Stefan περισσότερο για να τον ελευθερώσω από τις σκέψεις του.
«Σ' αρέσει η περιοχή;» Γυρεύω μία απάντηση ενώ έχω καρφώσει τα μάτια μου στο πρόσωπο του.
«Με κοροϊδεύεις; Είναι τόσο όμορφα εδώ.» Λέει.
Ένα χαμόγελο στολίζει το πρόσωπο μου όσο προχωράω προς το αμάξι. Παίρνω το σακίδιο μου από τα πίσω καθίσματα και κλείνω την πόρτα με δύναμη. Ακολουθεί τις κινήσεις μου, παίρνει τα πράγματα του και κλειδώνει το αμάξι.
Βαδίζουμε μαζί μέχρι το εξοχικό μου. Μόλις φτάνουμε αντικρίζω ένα σπίτι τελείως διαφορετικό από αυτό που θυμόμουν. Δείχνει τόσο ερημωμένο, εγκαταλελειμμένο και πνιγμένο από τα άγρια φυτά. Έχω τόσο καιρό να έρθω. Σχεδόν δύο μισή χρόνια. Ανοίγω την βαριά ξύλινη πόρτα με δυσκολία.
Ο Stefan πατάει τους διακόπτες και το σπίτι γεμίζει φώς. Παρόλα αυτά, το εσωτερικό μυρίζει κλεισούρα, η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική και η υγρασία είναι παγιδευμένη σε κάθε γωνιά του. Αφήνω το σακίδιο μου στο τραπεζάκι που είναι τοποθετημένο δίπλα από την είσοδο και πιάνω αμέσως δουλειά.
«Πόσα χρόνια έχεις να έρθεις;» Τον ακούω να με ερωτάει.
«Πολλά. Τώρα βοήθησε να μαζέψω αυτό το χάλι.» Απαντάω γρήγορα.
Ο Stefan αναλαμβάνει να ξεσκονίσει τα έπιπλά όσο εγώ ανοίγω τα παραθυρόφυλλα όλου του σπιτιού με την ελπίδα πως ο καθαρός αέρα θα εισχωρήσει και θα απαλύνει τα αρνητικά συναισθήματα που αποπνέει το περιβάλλον.
Αναστενάζω όσο ανοίγω και το τελευταίο παράθυρο του δεύτερου ορόφου. Πρέπει να σκουπίσω, να σφουγγαρίσω όλο το σπίτι. Όταν κατεβαίνω στον κάτω όροφο βλέπω έναν κουρασμένο Stefan να έχει απλωθεί στον γκρι μεγάλο καναπέ ροχαλίζοντας και αγκαλιάζοντας ένα μάλλινο μαξιλάρι. Γελάω με τον τρόπο που κοιμάται και προχωράω προς το υπόγειο για να πάρω τα σύνεργα που χρειάζομαι.
Κατεβαίνω τα σκαλιά και ξεκλειδώνω την πόρτα. Την ανοίγω προσεκτικά μα όταν βρίσκομαι μέσα με πιάνει ένας δυνατός βήχας από την συσσωρευμένη σκόνη που υπάρχει εδώ κάτω. Ψάχνω την σφουγγαρίστρα και την χειροκίνητη σκούπα. Κατεβάζω κουτιά, κάνω πέρα άχρηστα πράγματα και ενώ έχω βρει ότι χρειάζομαι, ανακαλύπτω μία μεγάλη κούτα που δεν έχω ξανά δει.
Αφήνω ότι κρατάω στα χέρια μου και γρήγορα βρίσκομαι μπροστά της και την ανοίγω. Είμαι τόσο περίεργη για το τι κρύβει. Κοιτάω καλά και μόλις συνειδητοποιώ τι βρίσκεται μέσα μένω με το στόμα ανοιχτό. Πως γίνεται να ξέχασα πως εδώ είχαμε κρύψει εγώ και η Scarlett ότι άνηκε στην Lexi;
Την στιγμή που αποφασίζω να κλείσω την κούτα, παρατηρώ το κράνος από την τότε μηχανή της. Το παίρνω στα χέρια μου και το καθαρίζω από οποιαδήποτε βρωμιά. Υπάρχει και μία μικρή πρόταση γραμμένη με ανεξίτηλο μαρκαδόρο που δεν την έχω ξαναδεί.
"Συγνώμη που δεν πρόλαβα. Συγνώμη για όλα."
S όπως λέμε Scarlett;
Και τι εννοεί δεν πρόλαβα;
Τι έχει συμβεί;
Vas A.