ΑΒΑΤΟ - Ο Έκπτωτος (Πρόλογος)

Από την πρώτη κιόλας στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποίησε την ύπαρξή του στη Γη, ξεκίνησε να αναρωτιέται για το αν ήταν μόνος του σε τούτο εδώ το σύμπαν. Η απάντηση σίγουρα άργησε να δοθεί, ενώ ο τρόπος με τον οποίο ήρθε ήταν ακόμη πιο ιδιόμορφος. Δεν ήταν μόνος. Ωστόσο η παρέα του διόλου δεν προσομοίαζε με κάποια μυθική, τερατόμορφη ύπαρξη, που ανά τους αιώνες έχει γεννήσει το ανθρώπινο μυαλό. Έμοιαζε με εκείνον σε πολλά σημεία. 
Αποτελούταν από πλάσματα με αδυναμίες και πάθη. Με εξυπνάδα, με αρχοντιά, αλλά και με αλαζονεία. Ό,τι ακριβώς περιλαμβάνει και το ανθρώπινο γένος. Ακόμη κι εμείς οι ίδιοι πολλές φορές έχουμε σκεφτεί την ύπαρξη ενός παράλληλου σύμπαντος και έχουμε θέσει ετούτη τη σύνθετη ερώτηση:
«Κι αν υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι ή μαγικά πλάσματα που ζουν στον ίδιο με εμάς κόσμο, έχουν περίπου τα ίδια με εμάς χαρακτηριστικά, αλλά εμείς δεν μπορούμε να τα δούμε, λόγω του ότι βρίσκονται σε μία άλλη διάσταση παράλληλη με μας; Τι θα γινόταν τότε;»
Το μόνο σίγουρο θα ήταν πως θα μαθαίναμε πολλά καινούργια πράγματα, ακούγοντας τις ιστορίες που θα είχαν να μας αφηγηθούν και βλέποντας τον τρόπο σκέψης και δράσης τους. Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Μερικές φορές η ανάμειξη δύο πολιτισμών τόσο διαφορετικών ενέχει πολλούς και αόρατους σε πρώτη φάση κινδύνους.
Έχοντας διαβάσει πολλά παραμύθια, έχω παρατηρήσει ότι κρατούν καλά κρυμμένα τα βαθύτερα νοήματά τους, καθώς κι ο συγγραφέας με τη σειρά του κρατά για τον εαυτό του την πηγή έμπνευσής τους. Εγώ προσωπικά δε σκοπεύω να το κάνω. Θα σας αφηγηθώ μία από τις ομορφότερες ιστορίες, η οποία έχει μοναδική πηγή έμπνευσης την ίδια μου τη ζωή, καθώς βίωσα ένα μεγάλο μέρος των γεγονότων, κάτι το οποίο με δίδαξε τα πιο σημαντικά μαθήματα ζωής, που δε θα είχα την ευκαιρία ούτε και στο πιο ξακουστό πανεπιστήμιο να διδαχθώ.
Η ιστορία αυτή λοιπόν έχει τις ρίζες της εκατομμύρια χρόνια πριν. Όταν ακόμη ο πλανήτης μας ήταν μια απέραντη έκταση, όπου κυριαρχούσαν μονάχα τα στοιχεία της φύσης. Τη στιγμή λοιπόν που ο δικός μας δημιουργός έπλαθε τον άνθρωπο, κάπου... σε ένα παράλληλο σύμπαν, ένας άλλος δημιουργός αισθανόταν μια απέραντη μοναξιά. Λάτρευε τη φύση και κάθε της δημιούργημα το περιποιούταν με ιδιαίτερο ζήλο, ωστόσο όλες οι μέρες φάνταζαν ίδιες για εκείνον. Δεν υπήρχε το κρύο ή η ζέστη. Όλες οι εποχές είχαν τα ίδια ουδέτερα χαρακτηριστικά. Για την ακρίβεια δεν υπήρχαν εποχές. Μονάχα ημέρα και νύχτα. Ένα πρωί λοιπόν, κρατώντας τη μεγάλη του ράβδο, ο μοναχικός δημιουργός πήρε την απόφαση να φτιάξει έναν κόσμο. Έναν δικό του κόσμο στον οποίο θα έδινε μονάχα ένα μαγικό συστατικό. Την αγάπη. 

Ιφιγένεια Μπακογιάννη