Βρικόλακες με το ζόρι (Μέρος 8)

Ο Χένρι δεν ήταν ποτέ καλός στο κυνήγι ανθρώπων. Σε αντίθεση με τον αδερφό του, ο οποίος αν μπορούσε θα διοργάνωνε events κυνηγιού, σαν κι αυτά που διοργάνωναν οι πλούσιοι άνθρωποι, με θηράματα τα αθώα ζωάκια. Ήταν αιμοδιψής.
Και ο Χένρι ήταν, ωστόσο προτιμούσε το αίμα του σε γυάλινο ψηλό ποτήρι, να το απολαμβάνει σαν ένα πεπαλαιωμένο καλό κρασί.
Θυμόταν έντονα την πρώτη φορά που αναγκάστηκε να κυνηγήσει για να τραφεί. Η εικόνα ήταν φριχτή: ένα αρπακτικό της νύχτας να χτυπάει αλύπητα ένα αδύναμο πλάσμα. Ο Χένρι ήταν το δεύτερο. Το αρπακτικό ήταν μια πόρνη, την οποία είχε θεωρήσει και εύκολο θύμα –τρομάρα του–, λογάριαζε όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Από τότε απέφευγε τις ιερόδουλες, όπως ο διάολος το λιβάνι. Αν είχε να διαλέξει ανάμεσά τους και σε έναν νταλικέρη, θα επέλεγε τον δεύτερο. Οι τακουνιές με το δωδεκάποντο στιλέτο δεν αντέχονταν.
Ο Μάξιμους εννοείται πως πέρασε πολλά χρόνια από τη ζωή του προσπαθώντας να εκπαιδεύσει τον μικρό του αδερφό, όμως τα παράτησε κι εκείνος, όταν είδε πως είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως. Τουλάχιστον είχε ένα θετικό… Η αποθήκη του αδερφού του ήταν πάντα γεμάτη και διαθέσιμη για όταν ήθελε να πιει ένα χαλαρό ποτάκι στο σπίτι…

Angelina S.