«Εσείς
είστε λοιπόν» περιορίστηκε να της πει, πριν στραφεί στον Στέφανο. «Νομίζω ότι
όλα έχουν τακτοποιηθεί πλέον. Εμείς αποχωρούμε, σε λίγες μέρες θα έχετε
επιστρέψει στη Δόνια» είπε και πρόσθεσε με νόημα «Ελπίζω το ταξίδι της επιστροφής
να είναι χωρίς συμβάντα».
«Κι εγώ
το ίδιο, αγαπητέ μου! Ευελπιστώ να σας δω σύντομα με περισσότερη επισημότητα».
Ο Ναύαρχος κι ο Αστράρχης χαιρέτησαν και αποχώρησαν. «Όλα εντάξει;» τη ρώτησε ο
Στέφανος και της έσφιξε απαλά το χέρι. Δεν περίμενε ότι θα της άρεσε το άγγιγμά
του, αλλά εκείνη τη στιγμή ένιωσε τόσο όμορφα. Ένευσε καταφατικά με το κεφάλι και
προσπάθησε να χαμογελάσει. «Πάμε να πιούμε κάτι; Έχουμε και αρκετά να
συζητήσουμε» της πρότεινε.
«Ναι, θα
το ήθελα πολύ» απάντησε και τον άφησε να την καθοδηγήσει.
Στην
άλλη άκρη του Illustrious η Μαριάννα περίμενε υπομονετικά να την
επιβιβάσουν στην άκατο που περίμενε. Δεν είχε περάσει πολλή ώρα απ’ όταν
χώρισαν με την Εμμέλια, όταν πήγαν να την πάρουν. Δεν την κακομεταχειρίστηκαν,
αλλά ένιωσε την καταπίεση στον τρόπο τους. Ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν κρατούμενη.
Ξαφνικά τη σήκωσαν και την έβαλαν σε μια θέση στην άκατο. Δε χάρηκε καθόλου,
όταν την έδεσαν και την κλείδωσαν στη θέση. Την άφησαν μόνη. Λίγα λεπτά μετά
ακούστηκαν φωνές από δίπλα. Δεν μπορούσε να δει από εκεί που ήταν σε ποιους
ανήκαν, αλλά αναγνώρισε τη φωνή του πλοιάρχου Trote.
«Ναύαρχε,
δεν το επέτρεπε η συνείδησή μου» τον άκουσε να λέει.
«Και τι
είδους δικαιολογία είναι αυτή;» είπε μια άλλη φωνή, εντελώς σκληρή και κρύα. «Έχετε
ορκιστεί πίστη στον Στόλο και όχι στη συνείδησή σας. Υπάρχει μόνο το καθήκον
εδώ, όχι συναισθηματισμοί». Η Μαριάννα άκουσε πάλι τη φωνή μέσα της. Δεν ακούς το Θηρίο που βρυχάται;
«Αστράρχα,
λυπούμαι πολύ. Σας παρακαλώ, δώστε μου την ευκαιρία να σας αποδείξω ότι δεν
πρόκειται να πλανηθώ ξανά από απατηλά συναισθήματα. Έχετε δίκιο. Το καθήκον
είναι το μόνο αληθινό και το μόνο που προέχει».
Η
Μαριάννα ήθελε να φωνάξει «Ψέματα!» αλλά δεν μπορούσε. Ήταν σίγουρη πως το
Θηρίο χαμογελούσε με ικανοποίηση.
«Εντάξει,
ευτυχώς, δεν απέτυχε τελικά η επιχείρηση» ακούστηκε μια άλλη, πιο συμβιβαστική
φωνή. «Λόγω του εξαιρετικού απορρήτου δε θα δοθεί καμία συνέχεια, αλλά στο
μέλλον περιμένω από εσάς εξαιρετικές επιδόσεις, πλοίαρχε. Το μικρό πρόβλημά μας
θα το τακτοποιήσουμε εμείς. Εσείς ξεχάστε όλη την υπόθεση».
Η
συζήτηση έληξε εκεί και το μόνο που άκουγε ήταν ήχοι και συζητήσεις που
αφορούσαν την απογείωση. Η άκατος εγκατέλειψε το Illustrious και μετά
από λίγη ώρα την ένιωσε να ακουμπά στο κατάστρωμα του Lex Imperialis. Οι
μηχανές έσβησαν και άκουσε βήματα και διάφορους ήχους καθώς οι άλλοι
αποβιβάζονταν. Δεν άργησαν πολύ να έρθουν και γι’ αυτήν. Όσο την έλυναν τη
σημάδευαν με τα όπλα τους.
«Δεν
είμαι εγκληματίας!» ήθελε να φωνάξει αλλά δεν είχε νόημα. Για τους στρατιώτες
ήταν ό,τι είχαν αποφασίσει ο Ναύαρχος και ο Αστράρχης. Καθώς την οδηγούσαν μέσα
στους διαδρόμους του αστρόπλοιου αναρωτήθηκε, αν θα της έδιναν μια ευκαιρία να
πει κάτι πριν... Αλήθεια τι θα την έκαναν; Θα την έθαβαν ζωντανή σε κάποια
φυλακή ή απλά θα την εκτόξευαν στο διάστημα; Το δεύτερο της φαινόταν όλο και
πιο πιθανό. Τώρα πλέον η εταιρεία θα είχε ανακαλύψει ότι το σκάφος της είχε
χαθεί και αν είχε βρεθεί και το κουφάρι με εμφανή τα σημάδια της πειρατικής
επίθεσης όλοι θα υπέθεταν ότι ήταν και αυτή νεκρή. Αφού κανείς δεν περίμενε ότι
ήταν ζωντανή, ένα πτώμα στο αχανές διάστημα δεν κόστιζε τίποτα και σε κανέναν. Ω, Άστρα, σκέφτηκε, ας μην πεθάνω, ας μπορούσε η Τέχνη να με προστατέψει.
Σε
λίγο, όχι χωρίς κάποια έκπληξη, βρέθηκε να περιμένει σ’ έναν πολυτελή
προθάλαμο. Μαζί της περίμεναν αρκετοί αξιωματικοί άλλοι με επίσημη στολή, άλλοι
όχι, αλλά αλλοίμονο αν μπορούσε να ξεχωρίσει κάποιον ανάμεσα σε τόσα φτερά,
καπέλα, ξίφη, παράσημα, όπλα και συζητήσεις. Παρόλο που κανένας δεν ασχολιόταν
μαζί της, της έριχναν ματιές αρκετές συχνά.
Οι
φρουροί την οδήγησαν στο κυρίως γραφείο. Ήρθε
η στιγμή της αλήθειας, σκέφθηκε. Η πόρτα έκλεισε πίσω της. Στο δωμάτιο ήταν
μόνο αυτή, ένας άλλος άνδρας και… Η Μαριάννα πάγωσε στη θέση της. Δεν μπορούσε
να κάνει ούτε βήμα και τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα. Ο άνδρας στο όνειρό της,
ο άνδρας στον κρύσταλλο, ο Αστροβάτης ή το Θηρίο βρισκόταν μπροστά της. Και
όμως, ο Αστράρχης Emcay, ο Υψηλός Ναύαρχος της Αυτοκρατορίας των Άστρων ήταν πρόσωπο
με σάρκα και οστά και δε φαινόταν για
όνειρο. Η φωνή που είχε ακούσει νωρίτερα, του Ναύαρχου Whitefield, την έβγαλε
από τον λήθαργό της.
«Προχωρήστε, δεσποινίς. Μη
φοβάστε».
Προχώρησε μηχανικά προς τους δύο
άνδρες. Να μη φοβάται… Μια κουβέντα ήταν αυτό. Τώρα που το Θηρίο την είχε
πιάσει, είχε κάθε λόγο να φοβάται.
«Θα είχατε πρωτίστως την καλοσύνη
να μου εξηγήσετε τι είναι αυτό;» μίλησε ο Αστράρχης και στο χέρι του έλαμπε ο
κρύσταλλος, όπου η Μαριάννα είχε σκαλίσει τη μορφή του. Έχασε τη μιλιά της. Και
τότε πάνω στο γραφείο τούς είδε. Δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην παρόρμηση.
«Οι κρύσταλλοί μου!» φώναξε και
πήγε γρήγορα προς τα εκεί. Πριν προλάβει να τους αγγίξει, τη διέκοψε ο Αστράρχης.
«Μη βιάζεστε, δεσποινίς. Θα
έρθουμε και σε αυτούς. Καθίστε προς το παρόν». Η Μαριάννα όμως δεν τον άκουγε.
Πήγε κατ’ ευθείαν στους κρυστάλλους και προσπάθησε να τους πάρει στα χέρια της.
Ο Αστράρχης της έπιασε το χέρι και της είπε επιτακτικά. «Σας παρακαλώ!» Η
Μαριάννα σαν να ξύπνησε ξαφνικά και βγάζοντας μια κραυγή τινάχθηκε απότομα
πίσω. Οι δύο άνδρες την κοίταζαν ανήσυχοι.
«Ηρεμήστε, δεσποινίς» είπε ο
Ναύαρχος Whitefield.
«Ο Αστράρχης δεν ήθελε να σας κάνει κακό. Είστε εντελώς καλά;»
Η Μαριάννα ξαφνικά συνειδητοποίησε
τι έκανε και κοκκίνισε από τη ντροπή της. Θηρίο ή Αστροβάτης, ο Αστράρχης της
είχε φερθεί πολύ ευγενικά μέχρι στιγμής και αυτή αντέδρασε σαν λυσσασμένη.
Θυμήθηκε ότι είχε μπροστά της έναν Αστράρχη και αυτή ήταν μια απλή υπήκοος και
η ντροπή της έγινε χειρότερη. Χαμήλωσε το κεφάλι και ψέλλισε:
«Συγγνώμη». Καυτά δάκρυα έτρεχαν
από τα μάτια της.
Ο Αστράρχης αναστέναξε και ο
Ναύαρχος κούνησε το κεφάλι του.
«Έλα, μην ταράζεσαι» την
καθησύχασε ο ναύαρχος. «Κάθισε. Η Αυτοκρατορία των Άστρων δε θα σου κάνει κακό».
Της έδωσαν ένα μαντήλι για τα δάκρυα και της έβαλαν να πιει ένα τονωτικό.
«Η ιστορία σου επιβεβαιώθηκε» της
είπαν. «Ήσουν απλώς άτυχη που έμπλεξες. Δεν έχουμε κάτι εναντίον σου… Απλά δε
γίνεται να σε αφήσουμε ελεύθερη. Θα πρέπει να συνεργαστείς μαζί μας και θα
βρούμε μια λύση».
«Μόνο που θα ήθελα να μου εξηγήσεις
πώς βρέθηκαν στα χέρια σου αυτοί οι κρύσταλλοι» είπε ο Αστράρχης. «Και κυρίως
αυτός εδώ» είπε και στα χέρια του ήταν πάλι ο κρύσταλλος του Αστροβάτη – Θηρίου.
Η Μαριάννα ήταν έκπληκτη. Μα πώς
ήταν δυνατόν να έχει μπλέξει έτσι; Τι θα μπορούσε να του πει, πώς να το
εξηγήσει;
«Λοιπόν;» είπε ο Αστράρχης.
Η Μαριάννα κάτι πήγε να πει, αλλά
δίστασε. Πώς θα αντιδρούσε στην αλήθεια; Δεν μπορούσε να του αποκαλύψει την
Τέχνη. Ιδίως χωρίς να ξέρει, αν ήταν το Θηρίο. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν
μπορούσε να αποκαλύψει το μυστικό της. Θυμήθηκε όλες τις προειδοποιήσεις της
δασκάλας της και αποφάσισε. Ό,τι είναι να
γίνει θα γίνει, είπε στον εαυτό της η Μαριάννα.
«Δε σας εμπιστεύομαι» είπε με
αποφασιστικότητα. Ο Αστράρχης και ο Ναύαρχος έμειναν άφωνοι. Η Μαριάννα
συνέχισε ακάθεκτη. «Αστράρχα, δεν ξέρω ποιος είστε στην πραγματικότητα και δεν
μπορώ να σας πω τίποτα, λυπάμαι».
Και αστέρι να εκρήγνυτο εκείνη τη
στιγμή θα περνούσε απαρατήρητο. Όμως, τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τη
Μαριάννα.
«Άκουσα τι λέγατε στον πλοίαρχο για
μένα και την Εμμέλια, θα ήταν πιο βολικό να ήμασταν νεκρές, έτσι δεν είναι; Σας
ενόχλησε η ανθρωπιά του και μην το αρνηθείτε!»
Ο Ναύαρχος ήταν έτοιμος να εκραγεί. Ο
Αστράρχης μίλησε ήρεμα και αργά.
«Μερικοί από εμάς δεν έχουμε
δικαίωμα να ακολουθούμε τα συναισθήματά μας». Δεν ακούς το Θηρίο που βρυχάται; συμπλήρωσε η φωνή μέσα της. «Και
μη νομίζεις ότι δεν ξέρω για την Τέχνη των Κρυστάλλων. Ξέρω αρκετά και γνωρίζω
άλλους που ξέρουν περισσότερα. Μην ξεχνάς ότι έζησα στην Παλαιά Αυτοκρατορία».
«Δεν πρόκειται να σας πω τίποτα,
δεν ξέρω τίποτα» επέμεινε η Μαριάννα.
«Μα επιτέλους, δεν καταλαβαίνεις
ότι ο Αστράρχης έχει εξουσία ζωής και θανάτου επάνω σου;» εξερράγη ο Ναύαρχος.
«Σκοτώστε με λοιπόν! Θα είναι
πολύ καλύτερα. Θα ησυχάσω και θα βρω τη γαλήνη. Μη με βασανίζετε άλλο όμως.»
«Πρόσεχε τι εύχεσαι» είπε ο
Αστράρχης. «Μπορεί και να σου συμβεί». Δεν
ακούς το Θηρίο που βρυχάται; επανέλαβε η φωνή.
Σιωπή έπεσε για λίγα λεπτά. Την
έσπασε τελικά ο Αστράρχης.
«Τελειώσαμε, μέχρι να αποφασίσεις
να μιλήσεις».
«Ποτέ!» ούρλιαξε η Μαριάννα.
«Μη με αναγκάσεις…» είπε ο
Αστράρχης καθώς οι φρουροί την τραβούσαν ήδη προς την έξοδο.
Δεν
ακούς το Θηρίο που βρυχάται;
Η
Μαριάννα βρέθηκε πάλι σε ένα κελί. Ένιωθε μέσα της μια ικανοποίηση. Ήταν ακόμη
ζωντανή, αλλά ακόμα κι αν τη σκότωναν δε θα πρόδιδε την Τέχνη στο Θηρίο. Όχι,
ας τη βασάνιζαν όσο ήθελαν, αν ήταν να υποφέρει για το χάρισμά της θα το
δεχόταν με χαρά. Τα βλέφαρά της βάρυναν. Νόμισε ότι είδε τον Αστροβάτη να της
χαμογελά. Την πήρε ο ύπνος…
Μιχάλης Κοτσαρίνης