Ήταν χαμένη στις σκέψεις της, όταν
άνοιξε η πόρτα και την πήραν οι φρουροί της. Την ξαναπήγαν στο ίδιο γραφείο,
αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν μέσα ο Αστράρχης
ή ο Ναύαρχος παρά μια γυναίκα που της φάνηκε γνώριμη.
Είχε γλυκό και ευγενικό πρόσωπο και ήταν ντυμένη με μια στολή απλή αλλά πολύ καλόγουστη. Συνειδητοποίησε ότι θα ήθελε να μοιάσει σε αυτήν τη γυναίκα. Κοιταχτήκανε για λίγη ώρα και η Μαριάννα προσπαθούσε να θυμηθεί από πού την ήξερε. Η άγνωστη γυναίκα μίλησε πρώτη.
Είχε γλυκό και ευγενικό πρόσωπο και ήταν ντυμένη με μια στολή απλή αλλά πολύ καλόγουστη. Συνειδητοποίησε ότι θα ήθελε να μοιάσει σε αυτήν τη γυναίκα. Κοιταχτήκανε για λίγη ώρα και η Μαριάννα προσπαθούσε να θυμηθεί από πού την ήξερε. Η άγνωστη γυναίκα μίλησε πρώτη.
«Είσαι η Μαριάννα;» Εκείνη ένευσε
καταφατικά. «Είμαι η Αστράρχις Diamonder.
Προτιμώ να με λες Ελεάνα, όταν είμαστε μόνες μας» είπε χαμογελαστά η άγνωστη
γυναίκα. Η Μαριάννα ήταν έκπληκτη. Η διάσημη Αστράρχις Diamonder, Υψηλή
Γραμματέας του Αυτοκρατορικού Συμβουλίου. Είχε ακούσει τόσα γι’ αυτήν. Βέβαια
εδώ μπροστά της απλά ντυμένη και τόσο προσιτή δεν έμοιαζε καθόλου με τις
επίσημες φωτογραφίες. Προσπάθησε να υποκλιθεί μάλλον αδέξια. Η Ελεάνα
μαντεύοντας την αμηχανία της συνέχισε. «Ο Ναύαρχος Whitefield είχε την καλοσύνη
να με ενημερώσει ότι ο Μιχάλης, ο Αστράρχης Emcay δηλαδή, βρήκε κάποια που
ασχολείται με κρυστάλλους» της είπε απλά.
«Ναι, για μένα πρόκειται» είπε η
Μαριάννα.
«Είσαι καλά; Ανησυχώ, γιατί ο Emcay είναι αρκετά δύστροπος απέναντι σε
ανθρώπους με τέτοιες γνώσεις» είπε και την κοίταξε εξεταστικά.
«Είμαι πολύ καλά. Δε με πείραξαν.
Πάντως έχετε δίκιο. Χθες είχαμε ένα φοβερό διαπληκτισμό. Νιώθω ότι η ζωή μου
κρέμεται από μια κλωστή». Η Μαριάννα είχε πάρει θάρρος, αυτή η γυναίκα την
έκανε να αισθάνεται τόσο άνετα.
«Ο αιώνιος Emcay…» αναστέναξε η Ελεάνα. «Μην
ανησυχείς όμως. Ποτέ δε θα πείραζε κάποιον που είναι στο έλεός του».
«Τώρα με μπερδεύετε ακόμα
περισσότερο...»
«Κι εγώ το ίδιο παθαίνω μαζί του.
Κάθε στιγμή αλλάζει πρόσωπο. Λοιπόν θα μου πεις τι ξέρεις;» τη ρώτησε
συνωμοτικά.
Η Μαριάννα χαμήλωσε τα μάτια και τη
ρώτησε δειλά.
«Πώς μπορώ να σας εμπιστευθώ;»
Η Αστράρχις Ελεάνα χαμογέλασε και
έβγαλε έναν κρύσταλλο από την τσέπη της.
«Mistress Ελεάνα». Η Μαριάννα άνοιξε
διάπλατα τα μάτια από την έκπληξη. «Ώστε οι φήμες...»
Η Αστράρχις γέλασε.
«Αχ, αυτές οι φήμες! Μην
πιστεύεις ό,τι ακούς αλλά ναι, κάποιες είναι αληθινές».
Η Μαριάννα ήταν πια σίγουρη. Είχε
βρει το πρόσωπο που θα μπορούσε να τα πει όλα. Έπεσε στα γόνατα και άρχισε να
κλαίει από ανακούφιση. Η Ελεάνα έσκυψε και την αγκάλιασε και μετά άρχισε να της
διηγείται όλη την ιστορία από τότε που την ανακάλυψε το χάρισμά της. Η Μαριάννα
έλεγε και το βάρος στην ψυχή της γινόταν πιο ελαφρύ και η Ελεάνα άκουγε
ανυπόμονα. Της είπε για τον Αστροβάτη και το Θηρίο και της έδειξε τι έβλεπε με
την Τέχνη. Όταν τελείωσε, η Ελεάνα ήταν
σκεπτική.
«Το μήνυμα, δυστυχώς, είναι
ξεκάθαρο για μένα. Ντρέπομαι αλλά έκανα πολλά λάθη με τον Emcay. Από τότε ακόμη… Αν είναι όλα
έτσι, εμείς τον εξωθήσαμε στο Θηρίο. Και τώρα γίνεται μάχη στην ψυχή του για το
τελευταίο Φως των Άστρων. Ελπίζω να μην είναι πολύ αργά. Όλα κρέμονται από μια κλωστή»
η Αστράρχις σχεδόν μονολογούσε. Σταμάτησε λίγο και της είπε: «Εσύ όχι μόνο
έκανες το καθήκον σου, αλλά είσαι εξαιρετική και στην Τέχνη».
«Σας ευχαριστώ, μα είμαι ακόμα
αρχάρια» διαμαρτυρήθηκε η Μαριάννα.
«Το χάρισμα είναι όμως ισχυρό
μέσα σου. Αλλιώς δε θα μπορούσε να σου μιλήσει ο Αστροβάτης. Άκου, έχουμε πολλά
να πούμε και δε γίνεται έτσι βιαστικά. Λυπάμαι που δεν έχω επιλογές να σου
προσφέρω, αλλά αν δε θέλεις να μείνεις αιχμάλωτη της Αυτοκρατορίας θα πρέπει
αναγκαστικά να έρθεις στον πλανήτη μου και να δουλέψεις μαζί μου. Έχεις ακούσει
για την Angel
Guard;»
Η Μαριάννα κούνησε αρνητικά το
κεφάλι.
«Έχω στη φρουρά μου πολλές
κοπέλες σαν εσένα, με όνειρα, με ζωή μέσα τους, που με βοηθούν σε όσα κάνω. Εσύ
έχεις και το χάρισμα και πίστεψέ με υπάρχουν πολλά να μάθεις γι’ αυτό» συνέχισε
η Αστράρχις.
«Δηλαδή εννοείς... Δε θα είμαι
φυλακισμένη;» ρώτησε γεμάτη ελπίδα η Μαριάννα.
«Όχι, δε θα είσαι! Βέβαια θα
γίνεις κι εσύ μέρος της Αυτοκρατορίας και θα σε δένει ο όρκος που θα μου δώσεις»
απάντησε η Αστράρχις.
«Μέχρι πριν λίγες ώρες φοβόμουν
για τη ζωή μου και τώρα μου δίνετε τέτοια ευκαιρία. Θα σας ευγνωμονώ για πάντα!
Σας ευχαριστώ!» είπε με χαρά.
«Ωραία, χαίρομαι που το βλέπεις
έτσι. Έχω μια τελευταία δουλειά να κάνω εδώ και μετά θα φύγουμε. Στον πλανήτη
μου θα έχουμε χρόνο να μελετήσεις, να συζητήσουμε και να μάθεις πολλά. Είναι
σημαντικό να τα ξέρεις» είπε και της έδωσε επιτέλους και τους κρυστάλλους της.
Όταν
αποχαιρέτησε τον Αστράρχη και τον Ναύαρχο η Μαριάννα δεν παρέλειψε να τους
ζητήσει συγγνώμη για το ξέσπασμά της. Τώρα ήταν ενθουσιασμένη και δε φοβόταν
πια. Τα Άστρα την είχαν φέρει ως εδώ. Τώρα θα ζούσε κάτι που φάνταζε όνειρο.
Και, περίεργο, ήταν σίγουρη αυτή τη φορά πως ο Αστράρχης Emcay και ο Ναύαρχος Whitefield της χαμογέλασαν αληθινά. Ο
Ναύαρχος ίσως λίγο πιο πλατιά.
Μιχάλης Κοτσαρίνης