Ιστορίες από τις Αστρικές Αυτοκρατορίες - Ιστορία 4: Ένα συνηθισμένο ταξίδι (Κεφάλαιο 1) - "Ένας ακόμα σταθμός"


        Το εμπορικό αστροσκάφος «Μ. Τύχη ΙΙ» βγήκε από το βαθύ διάστημα και άρχισε να κατευθύνεται προς τον τελικό προορισμό του. Στη γέφυρα ο καπετάνιος Ερμής Κόρος κάθισε στη θέση του με έναν ζεστό καφέ στα χέρια και άφησε τον εαυτό του να χαλαρώσει. Πάντα του άρεσε αυτό το στάδιο του ταξιδιού, η ησυχία πριν αρχίσει πάλι η δουλειά, όταν θα έφταναν. Το μικρό πλήρωμα τον ήξερε καλά και δεν τον ενοχλούσαν αυτές τις ώρες που αφιέρωνε στον εαυτό του. Κοίταξε τις οθόνες και υπολόγισε πως είχε αρκετό χρόνο να πιει τον καφέ και να σκεφτεί τι θα απαντούσε σε εκείνο το μήνυμα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η εταιρεία τον πίεζε να εγκαταλείψει τα ταξίδια και να αναλάβει διευθυντική θέση. Ήταν άλλωστε ο πιο έμπειρος καπετάνιος τους. Άλλος θα πετούσε από τη χαρά του για την προαγωγή. Αυτός όμως δεν ένιωθε έτοιμος να αφήσει τα ταξίδια. Του φαινόταν αδιανόητο να περιοριστεί σε ένα γραφείο όσο και αν του υπόσχονταν πως θα ταξίδευε αρκετά. Βέβαια και τα ταξίδια δεν ήταν όπως κάποτε. Όλο και περισσότερο γίνονταν ρουτίνα. Οι ίδιες διαδρομές, ασφαλείς και σίγουρες, οι ίδιοι σταθμοί, τα ίδια φορτία. Τα σκάφη όλο και πιο τυποποιημένα, πιο αυτόματα, περισσότερο ασχολιόταν με τα διοικητικά παρά με το σκάφος. Θα μπορούσε να πει ότι νοσταλγούσε τον κίνδυνο αλλά όχι, δεν ήταν κανένας ηλίθιος ρομαντικός, όπως αυτοί που μόνο γράφουν για τα ταξίδια χωρίς να έχουν ταξιδέψει ποτέ, ήταν σίγουρα καλύτερα τώρα.

Η φωνή του πιλότου τον έβγαλε από τις σκέψεις του.
«Μπαίνουμε στο εγγύς διάστημα της Ραδόνια». Ήταν η ώρα να ασχοληθεί με τα διαδικαστικά της παράδοσης του φορτίου. Η απάντηση θα έπρεπε να περιμένει λίγο ακόμη.
«Πού μας έχουν δώσει θέση;» ρώτησε τον πιλότο. «Στον νέο εμπορικό σταθμό, τυχεροί είμαστε, θα ξεφορτώσουμε γρήγορα» απάντησε ο πιλότος. Μετά την επανάσταση και τον πόλεμο με τη Σιλβέρια, που ταλαιπώρησαν τη Ραδόνια για αρκετό καιρό, τα οφέλη της ειρήνης είχαν αρχίσει να γίνονται φανερά. Σηκώθηκε και έδωσε τις απαραίτητες εντολές στο πλήρωμα και πήγε στον θάλαμό του να ετοιμάσει την παράδοση και τις αναφορές.
Είχε σχεδόν τελειώσει τη δουλειά, όταν από τους ήχους και τα ελαφρά τραντάγματα κατάλαβε πως είχαν πια συνδεθεί με τον σταθμό. Έριξε μια γρήγορη ματιά στην κατάσταση των συστημάτων του σκάφους, περισσότερο από συνήθεια παρά γιατί ανησυχούσε. Ολοκλήρωσε την εργασία του και σηκώθηκε. Ήδη το πλήρωμα είχε ξεκινήσει τις διαδικασίες εκφόρτωσης και ανεφοδιασμού. Όλοι δούλευαν μεθοδικά και γρήγορα. Ήξεραν ότι όσο πιο σύντομα τελείωναν τόσο πιο γρήγορα θα ήταν ελεύθεροι να ξεκουραστούν στις εγκαταστάσεις του σταθμού. Και αν ήταν τυχεροί και το επόμενο δρομολόγιο καθυστερούσε, μερικοί μπορεί και να κατέβαιναν στην επιφάνεια του πλανήτη. Σταμάτησε στον σταθμό ελέγχου του αμπαριού κι αντάλλαξε μερικές κουβέντες με τον υπεύθυνο φορτίου. Δεν παρουσιάστηκαν προβλήματα στην παράδοση κι έτσι η εκφόρτωση είχε ήδη ξεκινήσει.
«Καπετάνιε, με τον εξοπλισμό που έχουν εδώ θα τελειώσουμε πολύ γρηγορότερα απ’ ό,τι υπολογίζαμε» είπε χαμογελώντας.
«Τέλεια, λέω να το γιορτάσουμε όλοι μαζί με ένα ποτάκι. Τι λες κι εσύ; Να δοκιμάσουμε και τα μπαράκια του νέου σταθμού» του απάντησε.
«Μέσα, καπετάνιε, θα πω και στους άλλους και θα βάλω να ρωτήσουν για κανένα καλό μαγαζί».
«Ωραία, το αφήνω πάνω σου, πάω να δω πώς πάνε κι οι υπόλοιποι» είπε εύθυμα κι έφυγε.

Ο ανεφοδιασμός προχωρούσε κι αυτός κανονικά και η συντήρηση του σκάφους δε θα τους καθυστερούσε. Κατέληξε στη γέφυρα κι άνοιξε τα μηνύματα. Το επόμενο φορτίο είχε ήδη κανονιστεί και διαβάζοντας τις λεπτομέρειες υπολόγισε πως δε θα τους έμενε αρκετός χρόνος για να κατέβουν στην επιφάνεια. Αυτός δεν είχε πρόβλημα, δεν αποζητούσε τη ζωή στους πλανήτες, το διάστημα ήταν το πραγματικό σπίτι του. Άλλωστε γι’ αυτό δεν είχε κάνει ποτέ οικογένεια. Μια σειρά από εφήμερες σχέσεις που πότε τέλειωναν καλά, πότε όχι. Και ποτέ με μέλος του πληρώματος, το είχε αρχή απαράβατη και το απαιτούσε με τον τρόπο του και από τους άλλους. Βέβαια, πού και πού, λίγο περιστασιακό σεξ ήταν μέσα στο πρόγραμμα ανάμεσα σε μέλη του πληρώματος, ειδικά στα μακρινά ταξίδια, αλλά όσο δεν επηρέαζε τη δουλειά τους και τις σχέσεις με τους άλλους, δεν το έκανε θέμα. Άλλωστε σπάνια το πλήρωμα έμενε πολύ καιρό το ίδιο, μετακινούνταν κι αυτοί όπως τα φορτία ανάλογα με τις ανάγκες της εταιρείας. Και ο ίδιος είχε αλλάξει ένα σωρό σκάφη. Ήρθε πάλι στο νου του το μήνυμα. Θα μπορούσαν πολύ εύκολα να τον αναγκάσουν να δεχτεί τη νέα θέση με μια απλή μετάθεση σε από τα παλιά σκάφη, τα «σαπάκια» που περιορίζονταν σε μεταφορές μέσα σε έναν τομέα μόνο και συνήθως έκαναν το ίδιο δρομολόγιο ανάμεσα στους ίδιους δυο πλανήτες συνέχεια και συνέχεια. Αλλά θες η εμπειρία και η αξιοπιστία του, θες γιατί ήταν από την ίδρυση της εταιρείας και γνώριζε προσωπικά κάποια από τα αφεντικά, παλιοί καπετάνιοι κι αυτοί, δεν είχαν χρησιμοποιήσει ακόμα αυτήν την τακτική.

Απόδιωξε τις σκέψεις αυτές και ήταν έτοιμος να κλείσει τα έγγραφα, όταν τράβηξε την προσοχή του μια σημείωση στο πεδίο των «Ειδικών Σημειώσεων». Σπάνια γραφόταν κάτι εκεί και ποτέ δε θυμόταν να έχει δει ειδική σημείωση για συνηθισμένα φορτία όπως αυτό που θα φόρτωναν. «Δείτε κ. Σαντίνο αυτοπροσώπως», έγραφε η σημείωση. Η απορία του μετατράπηκε σε έκπληξη, καθώς πριν προλάβει καλά καλά να τη διαβάσει δεύτερη φορά, η σημείωση αυτοδιαγράφτηκε και το πεδίο έμεινε κενό στην οθόνη. Τι στα κομμάτια, σκέφτηκε. Δεν του άρεσε καθόλου αυτό. Συνδέθηκε στο σύστημα πληροφοριών του σταθμού και μετά από λίγο εντόπισε μια εταιρεία «Sadino Trade Agency» που είχε τα γραφεία της εκεί στον σταθμό. Διαπίστωσε πως ήταν κλειστά αυτή την ώρα και σημείωσε τη διεύθυνσή της. Δεν μπορούσε να καταλάβει, γιατί έπρεπε να δει αυτό τον εμπορικό αντιπρόσωπο και μάλιστα αυτοπροσώπως. Σκέφτηκε να καλέσει τα κεντρικά, αλλά το μετάνιωσε. Κάτι του έλεγε πως η μυστηριώδης σημείωση δεν προοριζόταν να συζητηθεί με άλλους. Αποφάσισε να ρίξει μια ματιά σε αυτό τον κύριο Σαντίνο, πριν αποφασίσει τι να κάνει. Ένα άλλο μήνυμα, πιο ευχάριστο, διέκοψε τον προβληματισμό του. Σε λίγη ώρα είχαν συνάντηση στο μπαρ «Χρυσός Κομήτης». Σηκώθηκε και πήγε να ετοιμαστεί.

Το μπαρ αποδείχθηκε πολύ καλό και στη συνάντηση επικρατούσε ευθυμία.
«Λοιπόν, καπετάνιε, αφού δεν πρόκειται να δούμε τη Ραδόνια, θα μας αφήσουν τουλάχιστον να δούμε την Κίρα;» ρώτησε ο μηχανικός τους.
«Ναι» συμπλήρωσε ένας άλλος. «Θα είναι αμαρτία να μη δούμε την Κίρα. Όλοι λένε πως είναι από τους ωραιότερους πλανήτες».
«Βοηθάει που έχουν και χρήμα, βέβαια!» πετάχτηκε μια άλλη φωνή.
«Γι’ αυτό τους τα μασάνε κανονικά οι Αμαζόνες από το δίπλα σύστημα!»  κάγχασε η Κλέισα, η υπεύθυνη επικοινωνιών.
«Α, έχεις μείνει πίσω εσύ!» διέκοψε ο υπεύθυνος φορτίου. «Έχουν καινούρια βασίλισσα στην Κίρα και τους έκοψε στο μισό αυτά που πλήρωναν στην Αδράφη!»
«Καλά και οι Αμαζόνες το δέχτηκαν έτσι εύκολα; Δεν τους την έπεσαν;» απόρησε εκείνη.
«Μα εκεί ήταν η εξυπνάδα της άλλης. Μόλις άρχισαν να κουνιούνται οι Αμαζόνες, τους ήρθε μήνυμα από το Έσσερ να κάτσουν στα αυγά τους, γιατί θα έχουν να κάνουν με αυτούς» είπε θριαμβευτικά ο υπεύθυνος φόρτου. «Τα έμαθα από ένα ταχυδρομικό που συναντήσαμε στον προηγούμενο σταθμό». Φωνές έκπληξης και επιδοκιμασίας ακολούθησαν από τους υπόλοιπους. «Καπετάνιε, εσύ έχεις πάει στο Έσσερ, έτσι δεν είναι;»
«Ναι, πράγματι» απάντησε. «Και πιστέψτε με, οποιοσδήποτε θα το σκεφτόταν διπλά να πάει σε πόλεμο με τους Εσσεριανούς. Οι άνθρωποι είναι μιλιταριστές με όλη τη σημασία της λέξης. Όλος ο πλανήτης είναι στρατόπεδο. Αλλά να βρεθούν μπλεγμένοι με την Κίρα και την Αδράφη, αυτό μου φαίνεται κι εμένα περίεργο».
«Καπετάνιε» είπε ο πιλότος. «Πες με βλάκα, αλλά πάω στοίχημα πως κάτι παίζει με τη βασίλισσα της Κίρα και τον Σιδηρούν Βασιλιά του Έσσερ». Όλοι στο τραπέζι γέλασαν.
«Όχι, ρε ‘σεις» πετάχτηκε ο μηχανικός. «Τώρα το θυμήθηκα, κάπου είχα διαβάσει πως και οι δύο είναι Ντενοριανοί από τα χαμένα βασίλεια. Πάω στοίχημα ότι γι’ αυτό ανακατεύτηκε το Έσσερ».
«Καλά και πώς βρέθηκαν βασιλιάδες σε ξένους πλανήτες;» ρώτησε κάποιος.
«Όχι, στάσου» παρενέβη η υπεύθυνη επικοινωνιών. «Δίκιο έχει. Και εδώ στη Ραδόνια ο κυβερνήτης δεν είναι Ντενοριανός, που επωφελήθηκε από την επανάσταση και τον πόλεμο με τις Αμαζόνες και τους επιβλήθηκε;»
 Μουρμουρητά ακολούθησαν τη δήλωσή της, καθώς όλοι σκέφτονταν, αν όντως συνδέονταν όλα αυτά.
Ο καπετάνιος προτίμησε να σηκωθεί. Το τελευταίο που χρειαζόταν ήταν να ανησυχεί και για τη διαπλανητική πολιτική. Ανατρίχιαζε και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί κάποιοι να τρώγονταν πάλι για πόλεμο. Ένας πόλεμος ανάμεσα σε σημαντικούς πλανήτες ήταν το τελευταίο που χρειαζόταν τώρα το εμπόριο. Άλλωστε είχε αρκετές σκοτούρες για την ώρα.
«Λοιπόν, ωραία περάσαμε, είναι ώρα για μένα να πηγαίνω. Και εσείς θα έλεγα να μην αργήσετε πολύ, αύριο έχουμε φόρτωση και αναχωρούμε αμέσως για την Κίρα».
 Όλοι συμφώνησαν να πηγαίνουν κι έτσι γρήγορα βρέθηκαν στους διαδρόμους του σταθμού. Τους έκανε εντύπωση το αυξημένο επίπεδο ασφάλειας. Τα περίπολα ήταν πυκνά και τους κοιτούσαν εξονυχιστικά.
«Λες να έγινε κάτι;» ρώτησε κάποιος.
Βέβαια δεν κατευθύνθηκαν όλοι στο σκάφος, καθώς αρκετοί προτίμησαν έναν «περίπατο» όπως ήταν ο ευφημισμός τους για την αναζήτηση του εφήμερου έρωτα. Ο καπετάνιος γύρισε στην καμπίνα του και προτίμησε να καθαριστεί και να ξαπλώσει. Ήθελε να είναι ξεκούραστος και με καθαρό μυαλό, αλλά του πήρε αρκετή ώρα να αδειάσει το μυαλό του από τις σκέψεις και να καταφέρει να κοιμηθεί.


Μιχάλης Κοτσαρίνης