Οι Ψιθυριστές (Κεφάλαιο 11)


ΡΕΙΒΕΝ

       Τι είναι το πεπρωμένο; Άραγε το δημιουργούμε μόνοι μας από την αρχή και στην διάρκεια της ζωής μας ή ορίζεται την στιγμή που γεννιόμαστε και τίποτα στην πορεία δεν μπορεί να το αλλάξει; Αν πράγματι ισχύει το δεύτερο, αν κανείς δεν μπορεί να το επηρεάσει, να το τροποποιήσει, αν δηλαδή κανείς δεν λαμβάνει μέρος στην διαμόρφωσή του, τι θα γίνει στην περίπτωση, που μια -μικρή έστω- ρωγμή εμφανιστεί στην αλαβάστρινη επιφάνειά του; Δε χρειάζεται τίποτα περισσότερο από ένα μικρό κενό για να διαλυθεί, να γίνει κομμάτια…

       Έχουν όλοι πεπρωμένο; Ακόμα κι εκείνοι που έχουν πεθάνει; Εγώ έχω;
       Ώρες ολόκληρες μένω μετέωρη στην αόρατη φυλακή του Μέργκολεθ και αναρωτιέμαι τι θα γίνει σ’ εμένα, σ’ εκείνους που περπατούν ακόμα στον κόσμο των ζωντανών… Θα μπορέσω να τους ξαναδώ; Να τους αγγίξω; Ποιο είναι το πεπρωμένο μου; Ποιον μπορώ, να ρωτήσω;
       Οι άλλες ψυχές δεν μιλούν. Ίσως δεν ξέρουν να μου απαντήσουν ή έχουν παραδοθεί από καιρό στη λήθη. Δεν είναι πια σε θέση να εξηγήσουν, τι είναι το πεπρωμένο. Δεν ξέρουν να πουν, ποια είναι η μοίρα τους. Εγώ όμως ξέρω, πως το δικό μου πεπρωμένο δεν είναι να αιωρούμαι στο σκοτάδι -μια μικρή ψυχή που τάχα περιμένει, να ξεχαστεί απ’ όλους και να σβήσει. Το μόνο που χρειάζομαι, είναι μια ρωγμή στη γυαλιστερή του επιφάνεια. Μια ρωγμή για να δημιουργήσω τη δική μου μοίρα. Κι όταν την βρω, θα αδράξω την ευκαιρία με κάθε κόστος ακόμη κι αν αυτό με οδηγήσει στο απόλυτο τίποτα…

Ηλιάνα Κλεφτάκη