Η Μάγισσα του Αέρα (Κεφάλαιο 29) Ο Κληρονόμος του Ιερού Φωτός - Μέρος 2ο

ΤΑΪ ΧΑΛΙΓΟΥΕΛ:

Όχι, όχι, όχι. Όχι αυτό. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Η δύναμη του Ιερού Φωτός είναι τόσο ισχυρή που απλά δεν μπορώ να την τιθασεύσω. Και τελικά αντί να την χειρίζομαι εγώ, καταλήγουμε στο να με χρησιμοποιεί αυτή με όποιον τρόπο θέλει.
Τελικά είμαι καταραμένος. Η διπλή ευλογία που υποτίθεται ότι κληρονόμησα σαν καρπός της απαγορευμένης ένωσης μιας μάγισσας και ενός Καθοδηγητή, αποδεικνύεται δίκοπο μαχαίρι. Όχι μόνο λόγω της μυστηριώδους Προφητείας στην οποία υποτίθεται ότι εμπλέκομαι, αλλά γιατί όλη αυτή η δύναμη που υποτίθεται ότι πρέπει να έχω για να χειριστώ το υπέρτατο όπλο, το ιερότερο αντικείμενο όλων των εποχών, τη Βασιλική Σπάθα του Ιερού Φωτός, απλά δεν ξέρω πώς να τη χρησιμοποιήσω.
Την τελευταία φορά που έπιασα στα χέρια μου τη Βασιλική Σπάθα, το Ιερό Φως μου έδωσε την Απόλυτη Δύναμη. Ήταν κάτι που ένιωθα σε κάθε κύτταρό μου, που κυρίευε όλο μου το είναι και αυτό συνέβη μόλις δυο χρόνια πριν. Προφανώς δεν ήμουν έτοιμος για να χειριστώ όλη αυτή τη δύναμη, αλλά τελικά οι Γηραιότεροι έπεισαν τον πατέρα μου πως είχε έρθει η ώρα να αποδείξω αν όντως είμαι ο νόμιμος Κληρονόμος του Ιερού Φωτός, που για αιώνες περίμεναν και που γι’ αυτόν μιλάει  η Προφητεία.

Και όντως το απέδειξα. Με το που άγγιξα τη λαβή της Σπάθας, η δύναμή της ενεργοποιήθηκε και ξεπήδησε από τη λάμα της το πιο αστραφτερό και εκτυφλωτικό φως που έχει δημιουργηθεί ποτέ. Η δύναμή της διαπέρασε με ταχύτητα όλο μου το κορμί και μια ακαταμάχητη επιθυμία να χρησιμοποιήσω όλη αυτή την δύναμη για να καθαρίσω το Σύμπαν από όλη τη βρωμιά του Κάτω Κόσμου με κυρίευσε ολοκληρωτικά.
Στην αρχή όλα πήγαιναν υπέροχα. Βουτούσα σε κάθε μάχη με ασυναγώνιστη αυτοπεποίθηση και όρεξη να χύσω αίμα, δαιμονικό αίμα. Ήμουν αήττητος και αποτελεσματικός. Οι δαίμονες με έτρεμαν και οι συναγωνιστές μου με σεβόντουσαν. Ο μισός μαγικός κόσμος με έτρεμε και άλλος μισός με επευφημούσε. Το μυαλό μου είχε θολώσει από την ικανοποίηση της απόλυτης επιτυχίας στη μάχη κατά του Κακού και ένωθα θεός.
Τότε ήταν που άρχισα να το χάνω, αν δεχτούμε δηλαδή πως το πήγαινα καλά στην αρχή με το όλο θέμα της Κληρονομιάς. Η επιθυμία να ξεριζώσω το Κακό από αυτόν τον Κόσμο ξαφνικά έγινε μανία. Μια ανεξέλεγτη και άκρως επικίνδυνη μανία που η έντασή της δεν μου άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης. Μία μανία που σαν αποτέλεσμα είχε να στραφώ απέναντι στους δικούς μου, στους ήρωες που πολεμούσαν ανιδιοτελώς στο πλάι μου και με εμπιστευόντουσαν, παρόλο που ήμουν ένα πιτσιρικί που είχε στα χέρια του ένα φονικό παιχνίδι. Αποτέλεσμα; Συνέβη το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί. Προσπάθησα να σκοτώσω μια συναγωνίστριά μας από την άλλη πλευρά: τη Ρέη Άφλεκ.
Χρησιμοποίησα τη Σπάθα και τη σκότωσα. Αλλά ευτυχώς χάρις των χαρισμάτων της σαν μάγισσα Φοίνικας δεν έμεινε για πολύ καιρό νεκρή. Και ο θάνατός της, ή μάλλον η δολοφονία της λειτούργησε κατά κάποιον τρόπο αφυπνιστικά για μένα και παρέδωσα τη Σπάθα πίσω στους Γηραιότερους πριν συμβεί καμιά μεγαλύτερη ζημιά.
Δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου αν η Ρέη πάθαινε κάποιο μόνιμο κακό. Ήδη έχω αρκετές τύψεις που την έστειλα στον άλλο κόσμο χωρίς δισταγμό και ενώ πολεμούσε στο πλάι μας. Όχι, δεν θέλω να το ξαναζήσω όλο αυτό για κανένα λόγο.
«Είμαι σίγουρος πως υπάρχει κι άλλος τρόπος» λέω τελικά και κοιτάζω την μητέρα μου με παρακλητικό ύφος. Είμαι σίγουρος ότι αυτή θα με καταλάβει.
«Πήτερ, νομίζω πως ο Τάι δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Είναι πολύ νωρίς για να υποθέσω ότι ξέχασες αυτά που συνέβησαν την τελευταία φορά».
«Όχι, αγάπη μου φυσικά και δεν το ξέχασα. Απλά σκέφτηκα ότι...»
«Θείε, μη τον κουράζεις, απλά ξέχνα το. Ο Τάι θα τα κάνει θάλασσα πάλι και δεν μας παίρνει σε αυτή τη φάση».
Όσο και να με πληγώνει το σχόλιο του Κα, αναγνωρίζω πως είναι η αλήθεια. Δεν μπορώ να χάσω τον έλεγχο τώρα. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και δεν γίνεται ο μαγικός κόσμος να ασχολείται με μένα την στιγμή που η Μαρί φτάνει όλο και πιο κοντά στον στόχο της όσο περνάει ο καιρός.
«Οπότε τι κάνουμε τώρα; Πώς θα πάρουμε πίσω την Πέτρα; Τις Πέτρες;» ρωτάω ελπίοντας ότι υπάρχει απάντηση που να δίνει μια λύση εφικτή.
«Μπορούμε να επικεντρωθούμε στην προστασία της Μάγισσας της Γης και να εμποδίσουμε τη Μαρί να σκοτώσει άλλη μια αθώα μάγισσα και να αποκτήσει και άλλη Πέτρα».
«Όχι, διαφωνώ» δηλώνει αμέσως ο ξάδερφος και απορρίπτει κατευθείαν το σχέδιο της μητέρας μου.
«Έχεις κάποια καλύτερη ιδέα;» ρωτά ο πατέρας.
«Για να είμαι ειλικρινής, έχω».
«Σε ακούμε τότε, ανιψιέ μου».
«Σας προειδοποιώ ότι δε θα σας  αρέσει καθόλου».
«Ένα σχέδιο είναι καλύτερο από το να μην έχουμε κανέναν σχέδιο» σχολιάζω για να τον ενθαρρύνω.
«Ωραία λοιπόν» απαντά και αφού καθαρίζει λίγο τον λαιμό του, μας ξεφουρνίζει την ιδέα του: «Θα χρησιμοποιήσουμε τη Μάγισσα του Αέρα σαν δόλωμα για να προσελκύσουμε τη Μαρί και θα τις αποσπάσουμε τις Πέτρες».
«Είσαι τρελός;» είναι η άμεση αντίδρασή μου. «Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω να θέσεις σε κίνδυνο την προστατευόμενή μου για να ικανοποιήσεις τον ηλίθιο εγωισμό σου...»
«Ηλίθιος είσαι και φαίνεσαι!»
«Για ξαναπές το αυτό, παλιο...»
«Αγόρια, αγόρια, στοπ!» φωνάζει επιβλητικά η μητέρα μου, ενώ τρέχει κοντά στον εμφανώς αναστατωμένο από την ένταση Μαξ, για να τον ηρεμήσει με μια αγκαλιά. «Σοβαρευτείτε λίγο και θυμηθείτε που βρίσκεστε και πώς σας έχουμε αναθρέψει».
«Συγγνώμη μαμά».
«Συγγνώμη θεία» απολογούμαστε και οι δυο με μια φωνή και με σκυμμένο το κεφάλι. Η μητέρα μου πάντα έχει τον τρόπο της να μας ηρεμεί και να μας επιβάλλεται, κυρίως υπενθυμίζοντάς μας πόσο πολύ τη σεβόμαστε και την αγαπάμε όλοι.
«Κα, όσο δελεαστικό και αν είναι το σχέδιό σου, ο Τάι έχει δίκιο» λέει τελικά ο πατέρας μου παίρνοντας, ευτυχώς το μέρος μου. «Δεν μπορούμε ούετ τη ζωή της Μπόνι να θέσουμε σε κίνδυνο, ούτε και να αφήσουμε στην μοίρα της τη Μάγισσα της Γης. Η ζωή, κάθε ζωή είναι σημαντική και πρέπει να την προστατεύουμε σε κάθε περίπτωση».
«Δύσκολοι καιροί απαιτούν δραστικά μέτρα» απαντά με ύφος δέκα καρδηναλίων ο Κα. «Εξάλλου είμαι σίγουρος ότι η Μπόνι δεν θα χει πρόβλημα να μας βοηθήσει με αυτό το σχέδιο. Άλλωστε είναι κάτι παραπάνω από ικανή να υπερασπιστεί τον εαυτό της, αν κάποιος της δείξει πώς να χρησιμοποιεί επιτέλους τη δύναμή της».
«Αυτό είναι δική μου δουλειά» απαντώ στο ηλίθιο υπονοούμενό του.
«Δε σε βλέπω να κάνεις καμία δουλειά πάντως. Ούτε για την προστασία, ούτε για την εκπαίδευση της μικρής σου μάγισσας».
«Κα, ακόμα και αν όντως η Μπόνι δεχθεί να μας βοηθήσει με αυτό το σχέδιο, πώς πιστεύεις ότι θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε την Μαρί και τους υπόδουλούς της; Η Σκοτεινή Ιέρεια είναι πολύ ισχυρή και έχει και πολλές φατρίες που πίνουν νερό στο όνομά της» λέει η μητέρα μου και πολύ φοβάμαι από την τοποθέτησή της ότι έχει αρχίσει να το σκέφτεται.
«Θα βρούμε τρόπο. Είμαστε οι Χάλιγουελ. Αν δεν μπορούμε εμείς να βγάλουμε από τη μέση μια Σκοτεινή Ιέρεια, τότε κανένας δεν μπορεί».
Επικρατεί επικίνδυνη σιωπή. Για μερικά λεπτά κανένας δε λέει τίποτα. Ακόμα και εγώ. Όσο και αν σιχαίνομαι αυτό το καταραμένο σχέδιο, δεν έχω να αντιπροτείνω κάποιο άλλο που θα μας φέρει τα αποτελέσματα που υπόσχεται το σχέδιο του Κα.
Κατάρα!
«Εντάξει λοιπόν, Κα» σπάει τελικά ο πατέρας μου την ενοχλητική σιωπή μετάξύ μας. «Ας δοκιμάσουμε τον τρόπο σου».

Και κάπου εδώ συνειδητοποιώ όχι μόνο ότι είμαι ένας χάλια Καθοδηγητής και Κληρονόμος του Φωτός, αλλά και ότι έχω αργήσει φρικτά να πάω σήμερα στο μάθημα.


Foni Nats