Τις δύο επόμενες ημέρες, η Καίτη πήγε κανονικά στο
εργαστήριο. Ό,τι περισσότερο μάθαινε, ήταν καλό. Ο Άρης και οι φίλοι του όμως,
ήταν πλέον έτοιμοι για τη Σελήνη. Όλες τις συσκευές και τα ρομπότ που είχαν, τα
έστειλαν στη Σελήνη με τηλεμεταφορά, μαζί με τα προσωπικά τους αντικείμενα. Η
τηλεμεταφορά σε αυτή τη «μικρή» απόσταση, ήταν πολύ οικονομικότερη από τη
μεταφορά στο χρόνο. Στη χρονομεταφορά, λόγω τών τεραστίων αποστάσεων που
διανύονταν, έπρεπε να γίνει δημιουργία υλικών από υδρογόνο. Στην τηλεμεταφορά
όμως, μεταφερόταν αυτούσια η εξαϋλωμένη ενέργεια σε δέσμες, και ξαναέπαιρνε τη
μορφή της στον τόπο προορισμού. Έτσι, δεν χρειαζόταν η ίδια τεράστια ποσότητα
ενεργείας.
Η Ελληνική κυβέρνηση, επίσπευσε τη δημιουργία τής
Εταιρίας Διαστημικής Εκμετάλλευσης, και βοήθησε όπου ήταν δυνατόν, υποχρεωμένη
από το νέο απροσδόκητο δώρο, τον έτοιμο μεγάλο αντιδραστήρα σύντηξης, που ήταν
πια άχρηστος για τους τρεις επιστήμονες. Τον είχαν ολοκληρώσει τα ρομπότ σε
χρόνο ρεκόρ, και ήταν έτοιμος για λειτουργία. Η έκταση εκείνη επιστράφηκε στο
κράτος, και σε αντάλλαγμα όλων αυτών, με νομοθετική ρύθμιση παραχωρήθηκε νέος
τόπος για κοσμοδρόμιο, και η άδεια για ελεύθερη διακίνηση από και προς τη γη.
Στην προγραμματισμένη ώρα, και οι τρεις τους περίμεναν
δεμένοι στις θέσεις τους. Ο Άρης έδωσε εντολή, και το διαστημόπλοιο απογειώθηκε
σαν αεροπλάνο κάθετης απογείωσης. Ύστερα, κύλισε απαλά στον αέρα, και άρχισε να
επιταχύνει ανεβαίνοντας.
Οι τρεις φίλοι, ένοιωσαν να κολλούν στο κάθισμα, καθώς
έβλεπαν τα σπίτια να μικραίνουν. Πολύ σύντομα, η ατμόσφαιρα ήταν πλέον πολύ
αραιή, και το διαστημόπλοιο έκανε την τελική εκτίναξη που θα το έβαζε σε
τροχιά.
Η Ρίτα, ένοιωσε ένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλό της,
βλέποντας τη γη ν’ απομακρύνεται. Αναρωτιόταν πού μπορεί να βγάλει αυτή η
ιστορία.
Ως το βράδυ, είχαν μπει σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη,
ενώ είχαν ήδη αρχίσει να συνηθίζουν την έλλειψη βαρύτητας. Σύντομα, έμπαιναν
από το άνοιγμα τής βάσης, για να προσγειωθούν απαλά μέσα σε μια τεράστια
αίθουσα. Γύρω, χιλιάδες ρομπότ έσκαβαν, μετέφεραν, και κατασκεύαζαν διάφορες
διατάξεις, κατασκευές, και νέα ρομπότ. Είχαν διαμορφώσει κάτω από το έδαφος μια
ολόκληρη πολιτεία.
Ένα όχημα συνδέθηκε με το διαστημόπλοιο, και η πόρτα
άνοιξε. Κινήθηκαν προσεκτικά λόγω τής χαμηλής βαρύτητας, και μπήκαν στο όχημα,
που θύμιζε πουλμανάκι. Μέσα, υπήρχε κανονική ατμόσφαιρα και πίεση. Μόλις
αποσυνδέθηκε, ο Άρης έδωσε εντολή, και το όχημα ξεκίνησε.
Περνούσαν από ένα μακρύ τούνελ, καθώς τα φώτα άναβαν
αυτόματα στο πέρασμά τους, και έσβηναν πάλι μόνα τους. Το όχημα, ήταν αυτόματο,
και «γνώριζε» καλά τη Σεληνιακή Βάση, ώστε με μία μόνο εντολή, μπορούσε να
οδηγήσει τους επιβάτες όπου ήθελαν.
Στο τέρμα τού κατηφορικού τούνελ, άνοιξε μία πόρτα,
και μόλις μπήκαν, ξαναέκλεισε πίσω τους. Ακολούθησε αποσυμπίεση, και οι πόρτες
τού αυτοκινήτου άνοιξαν. Οι τρεις επιστήμονες βγήκαν, και περπάτησαν αργά προς
τη μικρή πόρτα που άνοιξε. Ο διάδρομος, τους οδηγούσε σε μια αίθουσα υποδοχής,
και από εκεί μπορούσαν να βρεθούν σε ένα πλήθος άλλους χώρους, όπως τραπεζαρία,
κρεβατοκάμαρες, εργαστήρια, ακόμα και κήπους σπαρμένους από τα ρομπότ, ώστε
σύντομα να φυτρώσουν εκεί φυτά διαφόρων ειδών, με ποικίλες χρησιμότητες.
Έφθασαν εγκαίρως σύμφωνα με το πρόγραμμά τους, ώστε να δουν να εκτοξεύονται τα
πρώτα υλικά προς τον τροχιακό «συλλέκτη», όπου ήδη περίμενε ένα ρομπότ, για να
αρχίσει την κατασκευή ενός διαστημικού σταθμού. Στην επιφάνεια, μικρά σεληνιακά
οχήματα και ιπτάμενα οχήματα, κατασκευάζονταν ασταμάτητα, από υλικά τής
Σελήνης, ενώ κάτω από την επιφάνεια, στους χώρους που έμεναν κενοί από την
εξόρυξη μεταλλευμάτων, δημιουργούνταν μεγάλοι, άνετοι χώροι διαμονής και
διασκέδασης. Όλα αυτά, έπαιρναν ενέργεια από αντιδραστήρες σύντηξης, (που ήταν
κατασκευασμένοι από σεληνιακά υλικά), και από συστοιχίες φωτοβολταϊκών
κυττάρων. Όσο για το υδρογόνο, παραγόταν από χημικές αντιδράσεις με σεληνιακά
πετρώματα. Απαιτούσε όμως «κόπο» και χρόνο, γι’ αυτό τα ρομπότ ετοίμαζαν
διαστημόπλοια - φορτηγά, που θα έφερναν στερεοποιημένο υδρογόνο από τη ζώνη
αστεροειδών αρχικά, και αργότερα από το Γανυμήδη. Παράλληλα, προετοιμάζονταν
αποστολές ρομπότ, που είχαν σκοπό τη δημιουργία βάσεων σε κάθε πλανήτη και
δορυφόρο, ακόμα και πέρα από το ηλιακό μας σύστημα. Τα πάντα γίνονταν αυτόματα,
και χωρίς το παραμικρό έξοδο. Όλη την εργασία και τα υλικά, τα προμήθευαν
εντελώς δωρεάν τα ρομπότ, με ενέργεια που παρήγαν τα ίδια. Η μόνες εργασίες που
έμεναν πια για τους τρεις νεοφερμένους στη βάση, ήταν η επίβλεψη, ο
προγραμματισμός και οι έρευνες. Και είχαν διαθέσιμα, ό,τι υλικό, ό,τι εργαλείο,
και ό,τι συσκευή ζητούσαν. Πρόσβαση στα όσα συνέβαιναν σε κάθε σημείο, είχαν
παρακολουθώντας πλήθος από οθόνες, εγκατεστημένες στην αίθουσα ελέγχου. Από
εκεί, μπορούσαν να δώσουν εντολές, ακόμα και να προγραμματίσουν από μακριά,
κάθε τους ρομπότ ή συσκευή.
Από εκεί, μπορούσαν να παρακολουθήσουν και τις
αντιδράσεις που ακολούθησαν τη φυγή τους. Μόλις έγινε γνωστή η εγκατάστασή τους
στη Σελήνη, όλα τα κανάλια τού κόσμου, μιλούσαν για τους πρώτους ιδιώτες, που
είχαν το δικό τους διαστημικό πρόγραμμα. Όλοι μιλούσαν, για τους επιστήμονες
που σε δύο μόνο χρόνια κατόρθωσαν τόσα πολλά, και άλλαξαν την ιστορία. Την ίδια
εκείνη μέρα, εξαγγέλθηκε επίσημα, η έναρξη λειτουργίας τού πρώτου αντιδραστήρα
σύντηξης, εξακοντίζοντας τη δημοτικότητά τους στα ύψη. Στη γη, χιλιάδες
επιχειρήσεις τους αναζητούσαν, ζητώντας τους κάθε είδους συνεργασία: Στην
κατασκευή φαρμάκων, υλικών, διαστημικών σταθμών, πειραμάτων, στην εκτόξευση
φορτίων, στην προμήθεια υλικών, και στην αγορά τεχνολογίας και τεχνογνωσίας. Η
NASA, η ESA, και άλλοι κρατικοί και ιδιωτικοί οργανισμοί, ζητούσαν πληροφορίες
και συμμετοχή στην προσπάθεια. Η απάντηση σε όλους αυτούς, ήταν πως «σύντομα θα
καλούσαν τους πρώτους συνεργάτες κοντά τους, πρώτα όμως θα έπρεπε να
ολοκληρωθούν οι εγκαταστάσεις διαμονής και συντήρησης...»
Η ζωή στη βάση τής Σελήνης, συντηρείτο από ένα σύστημα
ανακύκλωσης νερού και οξυγόνου. Η τροφή, ήταν στην αρχή περιορισμένη σε
ποικιλία, σιγά - σιγά όμως, θα αυξανόταν, συμπεριλαμβάνοντας ακόμα και παράγωγα
κτηνοτροφικών μονάδων. Τα ζώα, θα ήταν κλώνοι τών γενετικά τροποποιημένων
εμβρύων, που έλαβαν από το μέλλον. Θα μεγάλωναν ταχύτατα, και είχαν
περιορισμένες ανάγκες. Όσο για τα φυτά, μεγάλωναν σε δεξαμενές με διάφορα
θρεπτικά διαλύματα ελεγχόμενα από υπολογιστή, και για φωτοσύνθεση υπήρχε ένα
τεχνητό φως, απομίμηση τού ηλιακού φάσματος.
Και οι τρεις, έπρεπε να καταπίνουν καθημερινά μία
ποσότητα φαρμάκων και βιταμινών, για να ανταποκριθεί ο οργανισμός τους στις
νέες διαστημικές συνθήκες. Άμεση προτεραιότητα, είχαν να προετοιμάσουν χώρο,
για να υποδεχθούν σύντομα τους αποφοίτους. Θα ήταν μεγάλοι και ασφαλείς χώροι,
προστατευμένοι από κάθε πιθανή επιβουλή. Με τους σπουδαστές, θα υπήρχε ελάχιστη
επαφή, και θα τους καθοδηγούσαν από κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης. Δεν θα έπρεπε
να τους φέρουν σε επαφή με τεχνολογίες επικίνδυνες για τη Βάση, ακόμα και για
την οικονομία τής γης. Δεν θα έπρεπε για παράδειγμα να γίνει γνωστή η τεχνολογία
τών ρομπότ, επειδή αυτό θα σήμαινε για τη γη, ένα τεράστιο κύμα ανεργίας. Όσο
για την άμυνα τής Βάσης και του Σταθμού, θα εγκαθιστούσαν ένα προηγμένο σύστημα
«πολέμου τών άστρων», όπως ονομάστηκε το αντίστοιχο Αμερικάνικο. Τότε μόνο θα
ήταν έτοιμοι να υποδεχθούν τους σπουδαστές που ήθελαν, και τους συνεργάτες που
θα έστελναν οι επιχειρήσεις.
Όλα αυτά, ετοιμάστηκαν στους επόμενους μήνες. Οι
σπουδαστές, θεώρησαν προνόμιο μια τέτοια πρόσκληση, με τέτοιες προοπτικές.
Έτσι, μέσα στο καλοκαίρι, ένα αεροδιαστημοπλάνο κατέβηκε στη νέα τους βάση, για
να παραλάβει 6 άνδρες και 6 γυναίκες, που σύντομα μετά την άφιξή τους στη Βάση,
μπήκαν σε προγράμματα έρευνας και διδασκαλίας.
Η μεγάλη τους έκπληξη, ήταν όταν κάθε πρωί ανακάλυπταν
στη σκέψη τους νέες ιδέες, που ποτέ δε διάβασαν. Έτσι, η αποκωδικοποίηση τού
εγκεφάλου ξεκίνησε γρήγορα, και οι έρευνες προχωρούσαν με επιταχυνόμενο ρυθμό.
Η μόνη που δεν μπορούσε να βοηθήσει πλέον αρκετά, ήταν η Ρίτα. Έπρεπε πλέον να
νταντεύει το πρώτο εξωγήινο διαστημικό μωρό. Το ονόμασαν Γιώργο.
Χρόνης Πάροικος