«Τώρα τι θα κάνουμε;» Ρώτησε η Αφροδίτη.
«Νομίζω πως δεν έχουμε άλλη επιλογή! Βρισκόμαστε σε πρωιμότερο σημείο από
τη Σοφία. Αν φύγουμε αμέσως, θα προλάβουμε να φθάσουμε στην ίδια εκδοχή. Αν
όχι, θα αποκτήσει ένα πλεονέκτημα, που θα την κάνει ισχυρή στην πληθώρα τών
εκδοχών που θα δημιουργήσει. Προπορευόμαστε αρκετές ώρες από τα ταχυόνια τού
δικού της σήματος, πρέπει όμως να βιαστούμε. Θα ταξιδέψουμε για 1500 περίπου
χρόνια, και θα την περιμένουμε».
«Ποιά ώρα πρέπει να φθάσουμε;» ρώτησε η Αφροδίτη.
«Το στίγμα της σύμφωνα με το μήνυμα, είναι 3 - 7 - 521 μ.Χ., 21: 32΄:
56». Για να προλάβουμε, πρέπει να πάμε τουλάχιστον 10 νωρίτερα, δηλαδή στις 21:
32΄: 46... Μα τι λέω; Αφού το μηχάνημα πρωτολειτούργησε ακριβώς στις 21: 32΄:
55! Την πάθαμε! Δεν μπορούμε να την προλάβουμε. Δεν έχουμε πρόσβαση σε
πρωιμότερες περιόδους! Θα φθάσει πρώτη και θα μας περιμένει!» είπε με απογοήτευση ο Άρης.
«Όχι! Έχουμε άλλα σοβαρά πλεονεκτήματα!» παρατήρησε η Αφροδίτη. «...Κατ’ αρχήν, είμαστε δύο, και μπορούμε να
κάνουμε περισσότερα απ’ αυτήν. Επίσης, προηγούμαστε αρκετές ώρες, και θα
φθάσουμε πρώτοι στο δικό της χωροχρονικό ύψος, πράγμα που εγγυάται πως θα
βρεθούμε στην ίδια εκδοχή μ’ αυτήν. Δεν είναι ανάγκη να πάμε εκεί που θα πάει!
Ας κατασκευάσουμε πύλη σε κάποιον παραπλήσιο τόπο, έτσι ώστε όταν θα φθάσει, να
έχουμε ήδη εξαπλωθεί στην περιοχή εκείνη».
«Δίκιο έχεις!» συμφώνησε ο
Άρης «Η Σοφία θα πάει στον Α΄ τού Κενταύρου, κι εμείς στον Εγγύτατο τού
Κενταύρου, που δεν υπάρχουν βάσεις. Έτσι, δεν κινδυνεύουμε να δημιουργήσουμε
ανεπιθύμητες εκδοχές. Θα πάμε μία εβδομάδα ενωρίτερα, ώστε να διαπιστώσουμε τι
συμβαίνει εκεί, και να καταστρώσουμε σχέδιο δράσης. Πρώτα όμως, ας μπλοκάρουμε
την πόρτα τού 1994, ώστε να μη μπορέσει να τη χρησιμοποιήσει. Πρέπει να πάμε
πρώτα εκεί, ώστε να κλείσουμε τον δρόμο της για όλες τις δικές μας βάσεις και
εκδοχές. Έτσι, αν θελήσει να πάει εκεί, θα πρέπει να δημιουργήσει δικούς της
χρονοδιαδρόμους».
Με αυτά τα
λόγια, ο Άρης κατευθύνθηκε προς τον υπολογιστή, και ειδοποίησε την 4η εκδοχή
για τις αποφάσεις τους. Κατόπιν, σύρθηκαν προς τη συσκευή που θα τους έστελνε
στο 1994.
«Να λοιπόν που φθάσαμε πάλι στο 1994! Γι’ αυτό μύριζε το άρωμά σου!» Είπε ο Άρης μόλις έφθασαν.
«Σε λίγο δεν θα ξαναπεράσεις από εδώ;» ρώτησε η Αφροδίτη με παιχνιδιάρικο ύφος, και συνέχισε χωρίς να
περιμένει την απάντηση: «...Θα χύσω λίγο άρωμα ακόμα, για να υποδεχθώ
τον ερχομό σου!» και άρχισε να
αλείφει τις γύρω επιφάνειες.
«Γι’ αυτό μύριζε τόσο έντονα!» είπε γελώντας ο Άρης, και κατευθύνθηκε στον υπολογιστή. Αφού πρώτα
τον προγραμμάτισε να υπακούει μόνο σε συγκεκριμένο κωδικό, έστειλε μήνυμα σε
όλες τις εκδοχές για το πρόβλημα που δημιουργήθηκε. Τους ζήτησε να είναι
προσεκτικοί, μήπως η Σοφία κατάφερνε να φτάσει στην εκδοχή τους, και να μη χρησιμοποιήσουν
άλλο τον χρονικό αυτό κόμβο, ώσπου να λυθεί το πρόβλημα.
«Δεν μπορούμε να τους αποκαλύψουμε τον κωδικό, μήπως η Σοφία υποκλέψει το
μήνυμα. Και δυστυχώς, δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το πρόγραμμα
αναγνώρισης, επειδή είσαι πανομοιότυπη με τη Σοφία, ακόμα και στο DNA. Στην
εποχή μου, απαγορεύτηκε η κλωνοποίηση ανθρώπου. Πώς εφαρμόστηκε στην εκδοχή
σου;» ρώτησε ο Άρης.
«Η απαγόρευση άρθηκε, όταν έγινε κατανοητό, πως οι κλώνοι δεν είναι
άνθρωποι με ισοπεδωμένη προσωπικότητα, αλλά λειτουργούν ανεξάρτητα, και παρά
την εξωτερική ομοιότητα, μπορούν να διαπλάθουν διαφορετικούς χαρακτήρες. Πάρε
παράδειγμα, πόσο διαφορετικά ενήργησα εγώ από τη Σοφία! Η Σοφία, διαπλάστηκε,
σύμφωνα με τον φιλόδοξο χαρακτήρα τής Καίτης. Εγώ όμως, σαν μικρότερη, δεν
μπορούσα να έχω ηγετικό ρόλο στα παιχνίδια μας, και ανέπτυξα μία πιο
συνεσταλμένη προσωπικότητα. Η
κλωνοποίηση, απαγορεύεται στην εποχή μου μόνο για ανήθικους σκοπούς, όπως το να
φτιάχνεις ανθρώπους με το ίδιο γενετικό υλικό, και να χρησιμοποιείς τα μέλη τού
σώματός τους για «ανταλλακτικά». Απαγορεύεται και για συγκεκριμένους τύπους
DNA, με γενετικές ασθένειες. Μη νομίζεις όμως ότι δεν γίνονται και παρατυπίες!»
απάντησε η Αφροδίτη.
«Πάντως, εγώ έχω λόγους να είμαι
ευχαριστημένος από την κλωνοποίηση!» είπε ο Άρης πονηρά, και συνέχισε αμέσως:
«...Είμαστε έτοιμοι! Μόλις πήρα το μήνυμα από τις εγκαταστάσεις τού
Εγγύτατου! Ο υπολογιστής προτείνει να εγκατασταθούμε στη βάση τού δορυφόρου τού
2ου πλανήτη του. Μας δίνει περισσότερα πλεονεκτήματα. Έχουμε μία πόρτα, για τις
26 έκτου τού 521 μ.Χ. Πρώτη φορά εισχωρούμε τόσο βαθειά στο παρελθόν! Ο
υπολογιστής, χρησιμοποίησε διαδοχικά 9 συσκευές ταχυονίων για να στείλει ρομπότ
τόσο πίσω! Είμαστε έτοιμοι να φύγουμε!»
Πράγματι,
σε λίγα δικά τους λεπτά, βρίσκονταν στην προτεινόμενη βάση τού Εγγύτατου. Η
βαρύτητα, τους θύμιζε τη Σελήνη, αν και ο δορυφόρος αυτός είχε κάποιου είδους
ατμόσφαιρα. Στον ουρανό, φώτιζαν εκτός από τον Εγγύτατο, και δύο πολύ λαμπερά
αστέρια, που ήταν ο Α΄ τού Κενταύρου, με τον άλλο συνοδό του. Φυσικά, δεν
έλειπε και η τεράστια κόκκινη φιγούρα τού 2ου πλανήτη, που κάλυπτε μεγάλο μέρος
τού ουρανού. Με όλα αυτά τα ουράνια σώματα, η νύχτα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Από
εκεί, θα προετοίμαζαν την επίθεσή τους, και η Σοφία όταν θα έφθανε, θα δοκίμαζε
μία δυσάρεστη έκπληξη.
Επτά ημέρες
είχαν περάσει από την άφιξη τού Άρη και της Αφροδίτης στον Εγγύτατο. Ο Άρης,
είχε ήδη συμπληρώσει το πρόγραμμα τού υπολογιστή, ώστε να συνεχίσει να στέλνει
συσκευές ταχυονίων, όλο και βαθύτερα στο παρελθόν. Έτσι θα ήταν σίγουροι, πως
αν η Σοφία ξέφευγε, θα την έβρισκαν οπουδήποτε. Εκατομμύρια ρομπότ εργάζονταν
ασταμάτητα, σε όλα τα κοντινά στον Ήλιο άστρα, αποτέλεσμα εκατοντάδων ετών
ανάπτυξης τού προγράμματος. Παντού υπήρχαν βάσεις, που περίμεναν τους πρώτους
αποίκους. Φυσικά, δεν παραλείφθηκε η εγκατάσταση βάσεων σε όλους τους
εξωτερικούς πλανήτες τού Α΄ τού Κενταύρου. Οι βάσεις τής Σοφίας, βρίσκονταν υπό
κατασκευήν, στους 4 πρώτους πλανήτες. Από τον 5ο και μετά όμως, η κατάσταση
βρισκόταν στα χέρια τού Άρη.
«Γιατί δεν αρχίζουμε επίθεση από τώρα;» ρώτησε η Αφροδίτη.
«Δεν μπορούμε, επειδή η Σοφία πριν φύγει για τη βάση τού Α΄ τού
Κενταύρου, έλεγξε την κατάσταση τών βάσεών της. Αν επιτεθούμε, το μόνο που θα
πετύχουμε, θα είναι να αλλάξουμε τα γεγονότα, και να δημιουργήσουμε μια άλλη
εκδοχή, με τη Σοφία να φεύγει για αλλού. Πρέπει λοιπόν να φθάσει πρώτα, και
μετά να επιτεθούμε» απάντησε ο
Άρης.
Η Σοφία,
έφθασε στην προγραμματισμένη ώρα. Με ένα χαμόγελο θριάμβου, άφησε το πιστόλι
που κρατούσε στο τραπέζι, και έτρεξε στον υπολογιστή. Σε λίγα λεπτά, είχε
ασφαλίσει τη συσκευή, ώστε κανείς άλλος να μη μπορέσει να την ακολουθήσει. Μόνο
ένα σύντομο χρονικό διάστημα άφησε ανοιχτό, μήπως κάποτε χρειαστεί να
επιστρέψει. Βρισκόταν στον 2ο δορυφόρο τού 3ου πλανήτη. Ήταν ένας δορυφόρος με
έντονη σεισμική δραστηριότητα, λόγω τών παλιρροιακών έλξεων τών γύρω σωμάτων.
Τον νυχτερινό του ουρανό, κοσμούσαν δύο φωτεινοί δίσκοι, που το φώς τους
κάλυπτε τα περισσότερα άστρα.
Ξαφνικά,
άναψε το κόκκινο φωτάκι τού συναγερμού. Η βάση ήταν ακόμα καινούργια, και το
σύστημα συναγερμού ολοκληρώθηκε τη στιγμή εκείνη. Η Σοφία, έτρεξε στην οθόνη.
Έδωσε μία εντολή, και αμέσως εμφανίστηκαν ακαθόριστες γραμμές. Μία ένδειξη στο
κάτω μέρος, την ενημέρωνε, πως η κεραία ήταν ακόμα ημιτελής.
«Εντολή! Πότε θα ολοκληρωθεί η κεραία;» ούρλιαξε αγανακτισμένη.
«Τόνος φωνής ακατάληπτος». απάντησαν ψυχρά τα
γράμματα.
Η Σοφία,
πίεσε τον εαυτό της να ηρεμήσει, και επανέλαβε όσο πιο καθαρά μπορούσε την
ερώτηση, ενώ ταυτόχρονα την έγραφε στο πληκτρολόγιο.
«Σε 8 λεπτά». ήρθε η απάντηση τού υπολογιστή.
Η Σοφία,
κάθισε στο πλαστικό κάθισμα με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια, κοιτώντας κάθε τόσο
το ρολόι τού υπολογιστή. Σε λίγα λεπτά, η εικόνα τής οθόνης καθάρισε. Πολλές
δορυφορικές εικόνες, εμφανίστηκαν σε μικρά πλαίσια. Όλες οι βάσεις της,
δέχονταν ταυτόχρονη επίθεση, από διαστημικά ρομπότ, με πυραύλους. Μόνο η δική
της βάση απέκρουε όμως τις επιθέσεις, επειδή οι άλλες ήταν ημιτελείς. Έτσι,
πρόλαβε να δει μόνο την ολοκληρωτική τους καταστροφή.
«Πώς ήρθαν πριν από μένα; Έφτιαξαν νέες πόρτες;» φώναξε.
«Ποια τα υποκείμενα της ερώτησης;» ρώτησε απαθής ο
υπολογιστής.
«Δε μιλάω σ’ εσένα!» φώναξε
θυμωμένη, παρατηρώντας στην οθόνη, τους αριθμούς που έδειχναν τις αυξανόμενες
απώλειες τής βάσης της.
«Εντολή! Άμεση προτεραιότητα οι κατασκευές να περιοριστούν μόνο σε
αμυντικά ρομπότ, και ενεργοποίηση τού προγράμματος: «Πόρτες στο παρελθόν».
Τα
περιθώρια στένευαν για τη Σοφία, καθώς τα αμυντικά της ρομπότ μειώνονταν
συνεχώς. Ίσα που προλάβαινε να τελειοποιήσει το πρόγραμμα, και να δώσει τις
εντολές που ήθελε. Με αγωνία, κάθισε μπροστά στον υπολογιστή, και άρχισε να
δίνει εντολές...
Είχαν
περάσει αρκετές ώρες, και η Σοφία κατάκοπη τράβηξε το βλέμμα της από την οθόνη.
Τα μάτια της είχαν θολώσει, και η καρδιά της χτυπούσε από την αγωνία. Οι
εκρήξεις, ήδη ακούγονταν από την επιφάνεια, τραντάζοντας τη βάση, και ένα
συνεχές μήνυμα, την καλούσε να παραδοθεί. Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα, και το
επιθυμητό σήμα θα ερχόταν.
Πράγματι,
το σήμα ανιχνεύτηκε, και την ειδοποιούσε πως οι συσκευές της είχαν ανοίξει μία
πόρτα, ως το 2043 π.Χ. Έπρεπε να φύγει αμέσως, και εκεί, θα είχε όλο το χρόνο
να οργανώσει την αντεπίθεσή της, και να δημιουργήσει τις δικές της εκδοχές.
Εκεί θα ήταν πανίσχυρη.
Ο Ανδρέας
και η Ρίτα τής 5ης εκδοχής, απομακρύνθηκαν από τη συσκευή θλιμμένοι. Πριν από
λίγα δευτερόλεπτα, στις 30 Αυγούστου τού 1999, στις 10:01΄, είχαν στείλει από
τη Σεληνιακή τους βάση τον Άρη στο παρελθόν. Με αργό βήμα, κατευθύνθηκαν προς
την έξοδο τού εργαστηρίου, όταν στις 10:02΄, ο τηλεπικοινωνιακός τους δέκτης,
τους ειδοποίησε για ένα τηλεοπτικό μήνυμα.
«Ποιός να είναι τέτοια ώρα; αναρωτήθηκε
η Ρίτα.
Ανοίγοντας
την οθόνη, την περίμενε μία έκπληξη. Στην οθόνη, εμφανίστηκαν ο Άρης, ο Ανδρέας
και ο εαυτός της, και από κάτω ήταν γραμμένο: «12 Νοεμβρίου 2036, ώρα: 11:45΄:00. 1η
εκδοχή. Βάση Γανυμήδη».
«Τι;» ρώτησε η
Ρίτα. «...Μα με αυτή την εκδοχή δεν έχουμε πια επαφή! Και τι δουλειά έχω εγώ
εκεί; Και ο Ανδρέας δεν σκοτώθηκε;»
«Άσε που είναι στον Γανυμήδη! Φαίνεται πως ο Άρης το έκανε το θαύμα του.
Η εκπομπή αυτή, είναι με ραδιοκύματα! Πρέπει να υπάρχει ένας δέκτης ταχυονίων
στο κοινό μας παρελθόν, και από εκεί το μήνυμα να μετατρέπεται σε ραδιοκυματικό
προς το μέλλον».
Τη στιγμή
εκείνη, ο Άρης τής εικόνας, άρχισε να μιλάει:
«Γειά σας!
Ανταποδίδουμε την έκπληξη που μας κάνατε με την αποστολή τού Άρη στην εκδοχή
μας. Ελπίζουμε πως από εδώ και στο εξής, θα μπορούμε να επικοινωνούμε συχνά, με
αυτό το σύστημα τηλεπικοινωνίας που καταρτίσαμε με τον Άρη τής εκδοχής σας.
Κάθε μας μήνυμα, θα διαρκεί 4 λεπτά, επειδή κάθε επόμενο πεντάλεπτο, «ανήκει»
σε διαφορετική εκδοχή. Προς το παρόν, με το ισχύον σύστημα, μπορείτε να
λαμβάνετε μήνυμα από εμάς, κάθε 30 λεπτά δικά σας.. Κάθε δικό σας μήνυμα, θα
πρέπει να δίνεται στο 5ο, 10ο, 15ο, 20ο, κλπ πεντάλεπτο, μετά το τελευταίο μας
μήνυμα, για να μην έχουμε μπερδέματα, ή νέες εκδοχές χωρίς αιτία. Το πλήρες
πρόγραμμα διαχρονικών τηλεπικοινωνιών, θα σας δοθεί στο τέλος, σε συμπτυγμένη
μορφή. Θα σας δοθεί επίσης και πλήρης αναφορά, για όσα συνέβησαν με την
επίσκεψη τού Άρη σας εδώ, καθώς και για την επίσκεψη τού Ανδρέα και τής Ρίτας
στην 3η εκδοχή. Σας ενημερώνουμε επίσης, για το γάμο τους, που έγινε μόλις
επιστρέψαμε, παρουσία τών παιδιών τους από την 3η και 4η εκδοχή...
«Πω - πω!
Μάτσο γίναμε!» διέκοψε
γελώντας ο Ανδρέας.
...Τέλος, σας ενημερώνουμε πως ο Άρης σας, έφυγε για την 2η
εκδοχή μαζί μου, και από εκεί έφυγε για την 4η εκδοχή. Ελπίζουμε σύντομα να
έχουμε νέα του. Ακολουθούν τα προγράμματα. Παρακαλούμε καταγράψτε τα.»
Η εικόνα
τής οθόνης έσβησε, και ο Ανδρέας έσπευσε να καταγράψει το μήνυμα. Προτού
αρχίσουν την ανάλυση, ένα νέο σήμα τους ειδοποίησε να ανοίξουν πάλι την οθόνη.
Ήταν ένα μήνυμα από τη 2η εκδοχή, που τους πληροφορούσε για τα γεγονότα τής
επέμβασης εκεί. Με έκπληξη έμαθαν για τη γκάφα που έγινε, και για την κατάσταση
εκείνης τής εκδοχής.
Με τη σειρά
τους, στα επόμενα πεντάλεπτα, έστειλαν μήνυμα και οι άλλες δύο εκδοχές, και
διηγήθηκαν τα νέα τους.
«Προφανώς ο Άρης έμπλεξε άσχημα!» είπε ο Ανδρέας.
«Ελπίζω να προλάβουμε να γνωρίσουμε την Αφροδίτη!» είπε ανήσυχη η Ρίτα.
Ξαφνικά,
στο επόμενο πεντάλεπτο, στην οθόνη φάνηκε ένα ακόμα μήνυμα. Ήταν το μήνυμα τού
Άρη και τής Αφροδίτης, που πληροφορούσε όλες τις εκδοχές, για τον κίνδυνο από
τη Σοφία. Από εδώ και στο εξής, θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικοί, και έτοιμοι
να συλλάβουν τη Σοφία αν εμφανισθεί, και να τους ειδοποιήσουν να επιστρέψουν.
Η Σοφία,
μόλις κατασκεύασε την πύλη προς το παρελθόν, πέρασε γρήγορα στο 2043 π.Χ.
Βρισκόταν πάλι στον Α΄ τού Κενταύρου, σε μια τροχιακή βάση, κοντά σε μία ζώνη
αστεροειδών.
«Τώρα θα σας περιποιηθώ!» σκέφτηκε. «...Στην
εκδοχή που θα δημιουργήσω, ούτε καν θα γεννηθείτε! Μόνο εγώ θα είμαι εκεί,
απόλυτος ρυθμιστής τής ιστορίας».
Σε κάποιον
άλλο χωροχρόνο, ο Άρης και η Αφροδίτη παρακολουθούσαν τη μάχη μεταξύ τών
ρομπότ, γύρω από τον 2ο δορυφόρο τού 3ου πλανήτη τού Α΄ τού Κενταύρου. Ήδη τα
ρομπότ τους υπερίσχυαν, και είχε αρχίσει ο βομβαρδισμός τής βάσης.
-«εν θέλω να σκοτωθεί η Σοφία!» είπε στεναχωρημένη η Αφροδίτη, καθώς έβλεπε από τις οθόνες τού
διαστημικού τους σταθμού τις εκρήξεις.
«Δεν πιστεύω πως θα σκοτωθεί! Θα αναγκαστεί να παραδοθεί, μια και δεν
υπάρχει άλλη διέξοδος. Ήδη έχουμε ασφαλίσει τις διαχρονικές μας πόρτες. Δικές
της είναι δύσκολο να προλάβει να δημιουργήσει. Δεν έχει ολοκληρωμένα
προγράμματα!» απάντησε ο
Άρης.
«Γιατί δεν έχει απαντήσει ακόμα; Μήπως έπαθε κάτι;» ρώτησε η Αφροδίτη.
«Τα ρομπότ, βομβαρδίζουν μόνο τα εργοτάξια! Η βάση δεν θα χτυπηθεί, ώσπου
να την πιάσουμε ζωντανή» είπε ο
Άρης. Όμως, λίγα λεπτά αργότερα, μία έκρηξη μετέτρεψε τη βάση σε συντρίμμια.
«Σκοτώθηκε!» φώναξε
κλαίγοντας η Αφροδίτη, ενώ κάποιες σφαιρικές σταγόνες άρχισαν να πετούν τριγύρω
από την έλλειψη βαρύτητας.
«Μα δε χτυπήθηκε από έξω! Γιατί ανατινάχτηκε;» αναρωτήθηκε έκπληκτος ο Άρης, και έδωσε εντολή να προβληθεί πάλι
στην οθόνη το βίντεο τής ανατίναξης. Πράγματι, η κεντρική βάση δεν είχε
χτυπηθεί από τα ρομπότ.
«Μήπως αυτοκτόνησε;» ρώτησε με
λυγμούς η Αφροδίτη σκουπίζοντας τα δάκρυά της.
«Ίσως αυτό θέλησε να πιστέψουμε! Πρέπει να μάθουμε τι συνέβη στη βάση.
Νομίζω πως η αδελφή σου μας ξέφυγε!» είπε ο Άρης, και αμέσως έδωσε εντολή, να ετοιμαστεί και να σταλεί
ένα ρομπότ ανίχνευσης λίγες ώρες πίσω στο παρελθόν.
Μόλις η
εντολή δόθηκε, αναζήτησε τη συχνότητα τού ρομπότ στον δέκτη του. Πράγματι, το
ρομπότ ήταν ήδη εκεί, όλη την ώρα τής μάχης, και είχε καταγράψει τα πάντα.
«Βλέπεις; Πρόλαβε να φύγει στο παρελθόν!» είπε ο Άρης. «...Έστειλε ταχυονικές συσκευές ως το 2043 π.Χ.,
και ανατίναξε τη βάση για να νομίσουμε ότι σκοτώθηκε στην επίθεση, και για να
εξαφανίσει τα στοιχεία τού υπολογιστή. Δεν σκέφτηκε όμως πως μπορούμε να
επιστρέψουμε πίσω στο παρελθόν και να διαβάσουμε το σήμα της! Έτσι, μπορούμε να
την ακολουθήσουμε οπουδήποτε! Ευτυχώς, εμείς έχουμε πόρτες για ακόμα πιο πίσω!
Λοιπόν; Είσαι έτοιμη για ένα ταξιδάκι στο 2043 π.Χ.;»
«Κάτι ξέχασες! Το ανιχνευτικό ρομπότ, διατάραξε το σήμα, και θα
δημιουργήσεις νέα εκδοχή. Πρέπει να το αποκαταστήσουμε!» είπε η Αφροδίτη με τα μάτια κατακόκκινα από το κλάμα.
«Έχεις δίκιο! Καλά που το θυμήθηκες!» είπε ο Άρης, και επέστρεψε στην κονσόλα προγραμματισμού. Εκεί,
τροποποίησε για λίγα λεπτά το πρόγραμμα τού ανιχνευτικού ρομπότ, έτσι ώστε να
αποκαθιστά τα σήματα που λαμβάνει.
«Δεν υπάρχει πρόβλημα με αυτό που έκανες; Νομίζω πως θα δημιουργήσεις νέα
εκδοχή με αυτό το πρόγραμμα» είπε η
Αφροδίτη.
«Όχι! Αυτό θα γινόταν, αν είχαμε στοιχεία πως το ρομπότ ανίχνευσης
διατάραξε τη ροή τού σήματος τής Σοφίας. Εφ’ όσον όμως τροποποίησα το πρόγραμμά
του, σημαίνει πως το ρομπότ που μας έστειλε την πληροφορία, αποκατέστησε το
σήμα, και απλώς δεν το γνωρίζαμε. Ο διαχωρισμός τών κλάδων τού χρόνου,
συμβαίνει μόνο όταν παραβιάζεται η ιστορική συνέχεια σε σχέση με κάποιον
παρατηρητή» απάντησε ο Άρης.
«Και το ρομπότ δεν θεωρείται παρατηρητής;» ρώτησε πάλι η Αφροδίτη.
«Σε σχέση μ’ εμάς όχι» είπε
εκείνος ετοιμάζοντας την μεταφορά τους. «...Ακόμα όμως και αν ήταν παρατηρητής, δεν θα
είχε πρόβλημα. Η δεύτερη εντολή, δόθηκε πάλι σε παρελθοντικό χρόνο, πριν
κατασκευαστεί το ρομπότ. Έτσι, θα αντιλαμβανόταν μόνο δύο διαδοχικές εντολές,
που θα συμπλήρωναν η μία την άλλη. Δεν κάναμε αλλαγή, αλλά συμπλήρωση».
«Και σε ποιό αστέρι θα μεταφερθούμε τώρα;» ρώτησε η Αφροδίτη, παίρνοντας τη θέση της μπροστά στη συσκευή
μεταφοράς.
«Στον Ήλιο!» απάντησε ο
Άρης, λουσμένος από το φως τής συσκευής, και εξαφανίστηκαν.
Χρόνης Πάροικος