Ιστορίες από τις Αστρικές Αυτοκρατορίες - Ιστορία 2: Το τέλος του ονείρου (Κεφάλαιο 6) - "Λυκόφως"

Ο βασιλιάς κόντευε να εκραγεί.
«Τι σημαίνει αναγνωρίζουν τους διαδόχους ως κυβερνήτες;» ρώτησε εκνευρισμένος τους συμβούλους του. «Ποιος τους έδωσε τέτοια εξουσία;»
 Ο πρώτος σύμβουλος του στέμματος προσπάθησε να εξηγήσει.
«Μεγαλειότατε, πολύ φοβάμαι ότι αρκετές επαρχίες του βασιλείου αρνούνται να δεχθούν την, εμ ... αποκλήρωση και ίσως θέλουν έτσι να…»
«Πείτε τα πράγματα με το όνομά τους, εξοχότατε» διέκοψε η Αουρέλια παρούσα με το μέλλοντα σύζυγό της στο συμβούλιο. «Αντιμετωπίζουμε στάση! Είναι σαφές ότι αμφισβητούν το στέμμα! Πρέπει να δράσουμε δυναμικά! Με την άδειά σας, Μεγαλειότατε…» συμπλήρωσε.
Ο βασιλιάς αναστέναξε.
«Για αρχή ας στείλουμε μια προειδοποίηση σε όλους τους επάρχους ανακαλώντας τους στην τάξη. Άλλωστε, μέχρι το απόγευμα θα έχουμε συλλάβει τους απόκληρους και θα τελειώσει αυτή η ιστορία».
«Συγγνώμη, Μεγαλειότατε» διέκοψε ο στρατάρχης του βασιλείου «αλλά πριν λίγο λάβαμε μια αναφορά, ότι το Τρίτο Τάγμα Φρουρών του Στέμματος απωθήθηκε, ευτυχώς χωρίς απώλειες».
Ο βασιλιάς δεν πίστευε αυτά που άκουγε.
«Τι εννοείται απωθήθηκε; Και τι απώλειες; Απλά θα τους συλλάμβαναν, εν ανάγκη διαλύοντας τους υποστηρικτές τους».
Ο στρατάρχης ξερόβηξε.
 «Εμ, φαίνεται πως έχουν κάπως οργανωθεί. Στρατιωτικά εννοώ. Εκτός αυτού οι στρατιώτες μας θα δίσταζαν να ανοίξουν πυρ εναντίον των συμπολιτών μας, καταλαβαίνετε… Και κάποια τμήματα στρατού φαίνεται τους ακολουθούν. Ίσως οι διοικητές τους να μην έχουν πλήρη επίγνωση της κατάστασης».
«Δηλαδή, στρατάρχα, θέλετε να πείτε πως οι αιμομίκτες έχουν δικό τους στρατό; Μιλήστε καθαρά στο Συμβούλιο του Στέμματος! Τι ακριβώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε;» Η Αουρέλια ήταν έξαλλη.
«Ναι, στρατάρχα, ενημερώστε μας, έχει δίκιο η μέλλουσα διάδοχος» είπε ο βασιλιάς.
«Μάλιστα, Μεγαλειότατε. Αν και είναι παρακινδυνευμένο να κάνουμε υποθέσεις σχετικά με το αξιόμαχο των στασιαστών και τις δυνάμεις τους, θα έλεγα με μια συντηρητική εκτίμηση, πως υπολογίζουμε ότι έχουμε απέναντί μας δύο σώματα στρατού».
«Δύο σώματα στρατού; Και σχεδόν οι μισές επαρχίες του βασιλείου υπέρ τους; Καταλαβαίνετε, κύριοι, τι μου λέτε; Εδώ έχουμε να κάνουμε με κανονική επανάσταση! Τι δυνάμεις έχουμε εδώ;»
«Μαζί με τη βασιλική φρουρά και τα τιμητικά τάγματα έχουμε τρία σώματα» είπε ο στρατάρχης διστακτικά.
«Και τι περιμένετε; Δώστε αμέσως εντολή να επιτεθούμε, πριν προλάβουν να οργανωθούν καλύτερα. Κάθε στιγμή που περνάει, αυτοί θα οχυρώνονται. Δώστε εντολή να μεταφερθούν και δυνάμεις από τις αποικίες, για να αντικαταστήσουν τις φρουρές που στασίασαν» διέταξε ο βασιλιάς.
«Μεγαλειότατε» είπε ο πρώτος σύμβουλος «μάχες μέσα στο βασίλειο; Μήπως να εξαντλούσαμε πρώτα την πειθώ μας;»
«Πολύ ενδιαφέρεστε για τους αιμομίκτες και τους υποστηρικτές τους» είπε η Αουρέλια. «Μήπως τελικά δεν υποστηρίζετε τόσο το βασιλιά και τον νόμιμο διάδοχο;»
«Όχι, Υψηλοτάτη, δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου, σας διαβεβαιώ».
«Το συμβούλιο λύεται» διέκοψε ο βασιλιάς. «Έχετε όλοι τις διαταγές σας. Να τις εκτελέσετε αμέσως». Υποκλίθηκαν όλοι κι αποχώρησαν. Ο βασιλιάς σχεδόν κατέρρευσε στον θρόνο του.
«Αουρέλια, σε παρακαλώ, μην παρεμβαίνεις έτσι στα συμβούλια. Θέλουμε καλές σχέσεις με τους συμβούλους» προσπάθησε να τη νουθετήσει ο μέλλων σύζυγός της. Γύρισε απότομα και τον κοίταξε άγρια.
«Θέλεις να γίνεις βασιλιάς κάποια μέρα, έτσι δεν είναι; Άσε με λοιπόν να δράσω όπως ξέρω και εσύ επέστρεψε στα κυνήγια σου».
Οι εντολές του βασιλιά ξεκίνησαν να εκτελούνται αμέσως. Το βασίλειο μπήκε σε πολεμική ατμόσφαιρα κάτι το άγνωστο για πολύ καιρό. Τα βασιλικά στρατεύματα εύκολα σκόρπισαν τις μικρές δυνάμεις των πρώην διαδόχων στις πρώτες αψιμαχίες και βάδισαν προς την προσωρινή έδρα τους.

Ήταν αργά ένα απόγευμα, όταν ο στρατάρχης έφτασε βιαστικός στο ανάκτορο και συγκλήθηκε έκτακτο πολεμικό συμβούλιο. Όλοι ήξεραν ότι ήταν θέμα ωρών να ξεκινήσει η μεγάλη επίθεση στους στασιαστές.
«Τι συμβαίνει, στρατάρχα;» ρώτησε η Αουρέλια. «Έχουμε αλλαγή σχεδίων;»
«Υπομονή, Υψηλοτάτη, να έρθει ο βασιλιάς».
Ο βασιλιάς δεν άργησε να έρθει και πήρε το λόγο ο στρατάρχης.
«Μεγαλειότατε, επιτρέψτε μου να θυμίσω σε όλους πως ό,τι ειπωθεί εδώ μέσα είναι άκρως απόρρητο».
«Ναι, ναι, συνεχίστε…»
«Πριν λίγες ώρες η δύναμη κρούσης Άλφα ξεκίνησε την επίθεση σύμφωνα με το σχέδιο. Ενώ προωθούνταν ομαλά προς την έδρα των αντιπάλων, δέχθηκε πλαγιοκόπηση από ισχυρές δυνάμεις των στασιαστών».
«Ενέδρα;» ρώτησε ο βασιλιάς.
«Ναι, αλλά σε μεγάλη κλίμακα. Οι δυνάμεις μας πολέμησαν γενναία βέβαια…»
«Δηλαδή;»
«Βλέπετε ο στρατός δεν έχει μεγάλη εμπειρία επιχειρησιακών ελιγμών λόγω της μακροχρόνιας ειρήνης και υπήρξε μια δυσκολία συντονισμού των διοικητών των μονάδων μας. Οι στρατιώτες μας πολέμησαν γενναία, αλλά οι στασιαστές πολεμούσαν με πρωτοφανές πάθος κι αυταπάρνηση, λες και εμπνέονταν από κάτι ανώτερο».
«Δηλαδή μας λέτε ότι η επίθεση απέτυχε και καθηλωθήκαμε;» ρώτησε ανήσυχη η Αουρέλια.
«Χειρότερα, Υψηλοτάτη, φοβάμαι πολύ χειρότερα…» είπε σιγανά ο στρατάρχης. «Η δύναμη κρούσης δεν υφίσταται πια ως μάχιμη μονάδα».
«Ηττηθήκαμε; Από μια στρατιά επαναστατών που τρεπόταν σε φυγή μπροστά μας;» Ο βασιλιάς ήταν έξαλλος.
«Πολύ φοβάμαι, Μεγαλειότατε, αυτό ήθελαν να πιστέψουμε».
«Τι απώλειες έχουμε; Η δύναμη κρούσης ήταν οι μισές αξιόμαχες μονάδες μας».
«Μονάδες ίσες με ένα σώμα στρατού δεν υφίστανται πλέον, ενώ οι υπόλοιπες υποχωρούν ατάκτως, αλλά είμαι αισιόδοξος ότι θα τις ανασυγκροτήσουμε, καθώς δε φαίνεται να μας καταδιώκουν».
Όλοι πάγωσαν. Στην ουσία οι μισές δυνάμεις τους είχαν χαθεί.
«Υπάρχει και κάτι ακόμα που πρέπει να γνωρίζετε, αλλά δεν έχει επιβεβαιωθεί ακόμα. Φαίνεται πως κάποιες εκ των μονάδων μας άλλαξαν στρατόπεδο».
«Τι; Λιποτάκτησαν; Πόσες;»
«Δε γνωρίζουμε ακριβώς, αλλά τουλάχιστον για 4 συντάγματα αμφισβητείται η υπακοή τους».
Το κλίμα βάρυνε πολύ. Στην ουσία τώρα οι στασιαστές είχαν το πλεονέκτημα και σχεδόν διπλάσιο στρατό.
«Μεγαλειότατε, θα σας συμβούλευα υπό τις συνθήκες να επιβιβαστείτε άμεσα στα σκάφη του στόλου, που φτάνουν σε λίγες μέρες με ενισχύσεις από τις αποικίες. Έχω ήδη δώσει διαταγές για μεγαλύτερη κινητοποίηση των αποικιακών δυνάμεων, αλλά καταλαβαίνετε θα πάρει χρόνο και μην ξεχνάτε, ότι έχουμε χάσει τον έλεγχο δύο εκ των τριών διαστημοδρομιών και θα είναι πολύ αργή η ανάπτυξη των μονάδων. Μέχρι να ομαλοποιηθεί η κατάσταση θα είστε ασφαλέστερος εκεί».
«Αποκλείεται» είπε ο βασιλιάς. «Αν φύγω τίποτα δεν εγγυάται, ότι δε θα με εγκαταλείψει και το υπόλοιπο βασίλειο. Θα είναι ομολογία ήττας. Θα μείνω ό,τι και να γίνει».
«Μεγαλειότατε, στρατάρχα» παρενέβη η Αουρέλια. «Νομίζω, ότι ήρθε η ώρα να ζητήσουμε ενισχύσεις. Το είπατε κι εσείς στρατάρχα, ο στρατός μας δεν έχει την εμπειρία και πολύ φοβάμαι ούτε την πίστη στο σκοπό μας. Οι αποικιακές δυνάμεις σας είναι σε καλύτερη κατάσταση, αλλά απλώς θα καθυστερήσουν λίγο τους στασιαστές. Μην ξεχνάτε, ότι η ήττα θα κάνει γρήγορα το γύρο του βασιλείου και πολλοί θα μπουν στον πειρασμό να είναι με τους νικητές».
«Τι προτείνεις;» τη ρώτησε ο βασιλιάς.
«Επιβάλλετε αμέσως στρατιωτικό νόμο, για να μην έχουμε φαινόμενα διάλυσης και εξουσιοδοτήστε με να έρθω σε συμφωνία με την Ορδενσιανή αυτοκρατορία για ενισχύσεις».
Κάποιοι σύμβουλοι και ο στρατάρχης προσπάθησαν να φέρουν αντιρρήσεις, αλλά δεν είχαν και πειστικά επιχειρήματα μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής που τους απειλούσε.
«Εντάξει» συμφώνησε ο βασιλιάς. «Ας γίνει έτσι. Πόσο γρήγορα νομίζεις ότι θα έχουμε βοήθεια;» Η Αουρέλια χαμογέλασε.
«Είναι θέμα ημερών, Μεγαλειότατε».

Την ίδια στιγμή στα ανάκτορα του Άγγελου και της Λυδίας επικρατούσε ενθουσιασμός. Ο κόσμος είχε μαζευτεί μέχρι μέσα στους κήπους του ανακτόρου κι επευφημούσε το πριγκιπικό τους ζεύγος. Το φως έδειχνε σίγουρα την εύνοιά του στο νεαρό ζευγάρι.
«Ήταν μια σημαντική μέρα» είπε η Λυδία συγκινημένη.
«Ναι, αγάπη μου, ρισκάραμε και κερδίσαμε. Κυρίως χάρη στην αγάπη των ανθρώπων μας, που πολέμησαν ηρωικά».
«Βοήθησαν και τα σχέδιά σας και ότι ήσουν συνέχεια μαζί με το στρατό μας. Έμαθα πόσο υπέροχος ήσουν στο άλογο με το σπαθί στο χέρι να εμψυχώνεις, χωρίς να φοβάσαι μήπως πληγωθείς».
«Ελπίζω όλο αυτό το αίμα που χύθηκε σήμερα να αναγκάσει το βασιλιά να έρθει σε συμφωνία μαζί μας. Δε θα ήθελα να καταστρέψω πρώτα το βασίλειο, για να καταφέρω να το κυβερνήσω». Η Λυδία τον αγκάλιασε σφιχτά και τον φίλησε και το πλήθος ξέσπασε σε ζητωκραυγές.

Το βράδυ η Αουρέλια ήρθε σε επαφή με το Δούκα Μπάντερμαν, στρατιωτικό διοικητή των Ορδενσιακών αποικιών, καλό της φίλο και μέντορά της στα παιχνίδια εξουσίας.
«Τι γίνεται, Αουρέλια, μαθαίνω έχεις δυσκολίες;»
«Όπως το είχα προβλέψει άλλωστε. Αυτοί είναι άσχετοι από πόλεμο. Καλά έκανα και δε βασίστηκα σε αυτούς. Οι άλλοι δεν είναι καλύτεροι, αλλά εμπνέονται από τους ηγέτες τους και αυτό έκανε τη διαφορά. Κατά τα άλλα ερασιτέχνες. Ούτε να καταδιώξουν δε σκέφτηκαν. Κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί τώρα θα είχα εγκαταλείψει το βασίλειο».
«Υπομονή σε λίγες μέρες θα είμαι εκεί! Ευτυχώς το προέβλεψες και κινητοποιήθηκα άμεσα. Ευκαιρία να ξεμουδιάσουν λίγο και οι μονάδες μου, πολλή ησυχία τελευταία».
«Ναι, τι φέρνεις μαζί σου; Αυτοί θα έχουν τρία σώματα μισο-εξοπλισμένα και μισο-εκπαιδευμένα».
«Δε θα ξέρουν τι τους χτύπησε, μην ανησυχείς. Έχω μαζί μου τη δική μου μεραρχία, δύο μεραρχίες της 5ης στρατιάς κι όλο το Γ' αποβατικό σώμα. Να υποθέσω ότι δεν έχεις πει τίποτα στον αυτοκράτορα;»
«Θα το μάθει όταν πρέπει, άφησέ τα αυτά σε μένα».
«Είσαι σίγουρη πάντως, γιατί η επιχείρηση θα έχει κόστος και δε θέλω να σου καταστρέψω το μελλοντικό βασίλειο».
«Ειλικρινά πιστεύεις ότι με ενδιαφέρει πόση καταστροφή θα κάνεις; Απλά άφησέ μου αρκετό για να κρατάω την αυτοκρατορία τους και τις αποικίες που σου υποσχέθηκα».
«Εντάξει, Αουρέλια, ενημέρωσέ με για οτιδήποτε σημαντικό».
Η δούκισσα ήταν ευχαριστημένη. Ο Δούκας, ο επονομαζόμενος και Μαύρος Δούκας, ήταν γνωστός για τη σκληρότητα και αποτελεσματικότητα των μεθόδων του. Και με αυτόν εκεί θα ήταν παιχνιδάκι να τσακίσει τους στασιαστές και να γίνει βασίλισσα. Και τότε θα λογαριαζόταν και με τους δύο εραστές.

Ο βασιλιάς ήταν έξω φρενών. Σαν να μην ήταν αρκετή η προδοσία των παιδιών του και η ταπείνωση του στρατού του, τώρα τον περιέπαιζαν με το μήνυμα “συμφιλίωσης” που έστειλαν. Και το χειρότερο, το συμβούλιο του στέμματος το σκεφτόταν σοβαρά. Μόλις τελείωνε αυτή η ιστορία θα γίνονταν εκκαθαρίσεις. Ευτυχώς μέσω της Αουρέλιας τον στήριζε η Ορδενσιανή αυτοκρατορία. Οι δυνάμεις του Μαύρου Δούκα είχαν φτάσει πάνω στην ώρα που απειλούνταν με κατάρρευση. Όσο κι αν δεν άρεσε η παρέμβαση στα εσωτερικά του βασιλείου, θα τον βοηθούσαν να υπερισχύσει. Ήδη ο δούκας είχε συγκεντρώσει και ανασυγκροτήσει τις σκόρπιες δυνάμεις των Ηλίων κι οι επιχειρήσεις θα άρχιζαν σύντομα. Θα μάθαιναν τότε τι σημαίνει να αμφισβητείς τη θέληση του βασιλιά.

Το συμβούλιο του στέμματος ήταν ανάστατο. Οι σύμβουλοι αλλά και ευγενείς από όλο το βασίλειο διαμαρτύρονταν έντονα.
«Οι Ορδενσιανοί δε σέβονται τίποτα. Καταλαμβάνουν όποιο κτίριο τους εξυπηρετεί, κατάσχουν εφόδια, οχήματα!»
«Βομβαρδίζουν χωρίς να σκέφτονται τις ζημιές! Σκοτώνουν χωρίς έλεος τους υπηκόους μας!»
«Καταστρέφεται το βασίλειο!»
«Σκεφτείτε τα έργα τέχνης που έχουν καταστραφεί!»
«Ησυχία! Ησυχία!» φώναξε ο διάδοχος. «Ακούστε το βασιλιά!»
«Κύριοι» είπε ο βασιλιάς. «Κατανοώ τα προβλήματα και με βαριά καρδιά μαθαίνω τις καταστροφές. Δυστυχώς ο πόλεμος έχει συνέπειες. Συνέπειες που οι στασιαστές καθόλου δεν υπολόγισαν! Όμως οι δυνάμεις μας προελαύνουν σε όλα τα μέτωπα. Σύντομα θα τελειώσουν όλα και οι ζημιές σιγά σιγά θα αποκατασταθούν. Οι επαρχίες που στασίασαν θα τεθούν υπό κατοχή, για να αποζημιωθούν οι υπόλοιπες».
Νέος γύρος διαμαρτυριών ξέσπασε από όσους είχαν συμφέροντα σε αυτές τις περιοχές. Οι σύμβουλοι ζητούσαν να τεθούν στην κρίση του συμβουλίου οι περαιτέρω επιχειρήσεις, όπως προβλεπόταν στο Ηλιακό Σύμφωνο. Χάος επικρατούσε!
Τότε σηκώθηκε η Αουρέλια και ξαφνικά μπήκαν στην αίθουσα στρατιώτες.
«Το συμβούλιο λύεται!» είπε με δυνατή φωνή. «Λόγω των έκτακτων συνθηκών ο βασιλιάς αναλαμβάνει όλες τις εξουσίες. Όποιος δε συμμορφωθεί, θα συλληφθεί με την κατηγορία της προδοσίας».
Οι στρατιώτες έσπρωξαν τους έκπληκτους συμβούλους έξω από την αίθουσα. Ο βασιλιάς ανάσαινε βαριά.
«Δώστε εντολή στο Δούκα να προχωρήσει. Όσο γρηγορότερα τελειώσουν όλα τόσο το καλύτερο».

«Τι έγινε;» ρώτησε ο Δούκας την Αουρέλια.
«Έχεις εντολή να προχωρήσεις απερίσπαστος. Θυμήσου μόνο ότι τους θέλω ζωντανούς!»
«Είσαι σίγουρη ότι δε θα δημιουργήσουν προβλήματα ζωντανοί;»
«Και ποιος σου είπε ότι θα επιζήσουν μετά τις περιποιήσεις μου;»
Ακόμα και ο Μαύρος Δούκας ανατρίχιασε από τον τόνο της φωνής της.

Η Λυδία έκλαιγε σιωπηλά στην αγκαλιά του Άγγελου. Δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό της τόσο πόνο, τόση καταστροφή. Κάθε μέρα όλο και περισσότεροι φίλοι τους ήταν νεκροί. Μέρη που αγάπησαν, που περπάτησαν αγκαλιασμένοι, ήταν τώρα στάχτες. Δυστυχία απλωνόταν απ’ όπου περνούσαν οι κατακτητές. Όλα είχαν σχεδόν τελειώσει. Ο στρατός τους όσο γενναία κι αν πολέμησε δεν μπορούσε να συγκριθεί με τους επαγγελματίες και τον εξοπλισμό του Μαύρου Δούκα. Όσο κι αν  παρακάλεσαν όσο κι αν προσπάθησαν δεν τους βοήθησαν. Κανείς δεν ήθελε να αναμιχθεί στα εσωτερικά άλλης αυτοκρατορίας.
«Εμείς φταίμε, εμείς» έλεγε συνέχεια η Λυδία.
 «Όχι. γλυκιά μου, μη σκέφτεσαι έτσι» την καθησύχασε ο Άγγελος. «Φταίει το σκοτάδι που έχει κατακλύσει την ψυχή του βασιλιά. Πώς ανέχεται να καταστρέφουν έτσι ξένοι το βασίλειό μας; Γιατί δεν απάντησε σε καμία από τις εκκλήσεις μας για ειρήνη; Γιατί δε μας έδωσε μια ευκαιρία να παραδοθούμε;» Ήξεραν και οι δυο ότι το τέλος πλησίαζε. Μόνο αυτή την πόλη έλεγχαν τώρα κι εκεί οχυρωμένοι απλά περίμεναν την τελική επίθεση του Μαύρου Δούκα.
«Αγαπημένε μου, ξέρεις ότι σύντομα τελειώνει το όνειρό μας. Πρέπει να σου ζητήσω κάτι».
«Φως μου, πώς μπορώ να σου αρνηθώ οτιδήποτε;»
«Μην αφήσεις να με πιάσουν ζωντανή. Φαντάζεσαι τη μοίρα μου, αν συμβεί αυτό».
«Τι είναι αυτά που λες; Δε γίνεται! Ποιος θα μπορούσε;»
«Σε παρακαλώ, σε ικετεύω. Ξέρω, το έχω καταλάβει, ότι εσύ έχεις σκοπό να πέσεις πολεμώντας. Εγώ τι θα απογίνω; Σε παρακαλώ, δεν έχω το θάρρος να πάρω μόνη μου τη ζωή μου».
Τον κοίταξε με εκείνα τα υπέροχα μάτια της. Δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια του. Το ήξερε πως δεν μπορούσε να της αρνηθεί. Το ήξερε πως δεν μπορούσε να την αφήσει στα χέρια των εχθρών τους. Έκαναν έρωτα με πάθος, καθώς πλέον κάθε φορά μπορεί να ήταν η τελευταία.
Αργά το βράδυ ο Άγγελος κάλεσε στο γραφείο του τον πιο έμπιστο φίλο του.
«Michelangelo, τι συμβαίνει; Έχουμε κάποια εξέλιξη;»
«Όχι, καλέ μου φίλε. Απλά περιμένουμε το μοιραίο. Όμως υπάρχει μια χάρη, που μόνο εσύ ο πιο πιστός μου φίλος μπορεί να αναλάβει».
Του εξήγησε τι ήθελε από αυτόν. Παρά τις αντιρρήσεις του τελικά του ορκίστηκε πως θα εκτελούσε την επιθυμία του. Έφυγε από το ανάκτορο νιώθοντας καταραμένος.

Το πρωί χτυπήματα στην πόρτα διέκοψαν τον ύπνο των δύο εραστών.
 «Κύριε, έρχονται!»
Ήξεραν τι σήμαινε αυτό. Ετοιμάστηκε βιαστικά κι αντάλλαξαν ένα φιλί. Δεν είπαν τίποτα. Χαμογέλασαν ο ένας στον άλλο. Έφυγε και τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του. Έμεινε και τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της.


Μιχάλης Κοτσαρίνης