Η κυρία Diedre Liebert ήταν εκθαμβωτική με το μακρύ λευκό της φόρεμα, τα σφιχτά
δεμένα ξανθά μαλλιά και το αγέρωχο περήφανο ύφος. Στεκόταν δίπλα στον Max και υποδέχονταν τους καλεσμένους.
Στο βάθος
του σαλονιού ο Anton, ντυμένος
κι αυτός με το καλό του κουστούμι, έπαιζε βιολί. Το βλέμμα του περιπλανιόταν στον
χώρο ψάχνοντας απεγνωσμένα την αγαπημένη του μα, ταυτόχρονα, με περίσσεια
προσοχή μην γίνει αντιληπτός. Και να, με την άκρη του ματιού του, την είδε να
κατεβαίνει την μεγάλη σκάλα περπατώντας αργά, με το κεφάλι ψηλά. Το αστραφτερό
της χαμόγελο φανέρωνε δυο σειρές κατάλευκα δόντια, σαν μαργαριτάρια.
Η καρδιά
του σκίρτησε, οι παλάμες του ίδρωσαν. Έσφιξε με δύναμη το μπράτσο του βιολιού
και το δοξάρι γλίστρησε πάνω στις χορδές. Μια ουράνια, θαρρείς, μελωδία βγήκε. Λες
και έδινε ψυχή στο άψυχο ξύλο. Η Simone τον
παρατήρησε από την βάση της σκάλας χαρίζοντας του ένα διακριτικό χαμόγελο.
-Simone! ακούστηκε η βαριά φωνή του πατέρα
της. Έλα να σου γνωρίσω έναν καλό μου φίλο!
Έριξε στον Anton μια τελευταία ματιά, πριν σκύψει
το κεφάλι της αμήχανη και πάει κοντά στους γονείς της.
-Από εδώ,
της είπε, ο φίλος και συνάδελφος μου, ο Thomas Schmidt. Και τούτος εδώ ο νεαρός, είναι ο γιός του, ο Karl.
Ο Karl της φίλησε το χέρι με αβρότητα κι
εκείνη του χάρισε ένα τυπικό χαμόγελο.
-Η ομορφιά και η χάρη της δεσποσύνης,
είπε με υπεροπτικό ύφος, τολμώ να πω ότι επισκιάζει όλους τους υπόλοιπους
καλεσμένους.
Η Simone δεν φάνηκε να συγκινείται
ιδιαίτερα από το κομπλιμέντο του, ενώ ο Thomas έγειρε στο πλευρό της Diedre.
-Πολύ
ταιριαστό ζευγάρι, δεν συμφωνείτε;
Κούνησε το
κεφάλι της εμφανώς ευχαριστημένη.
-Γιατί δεν
παίρνεις τον Karl να
χορέψετε; την προέτρεψε η μητέρα της.
Κούνησε το
κεφάλι της αρνητικά.
-Θα με
συγχωρέσετε, αλλά δεν έχω διάθεση για χορό απόψε.
-Ανοησίες!
φώναξε ο Karl και την
άρπαξε από το χέρι, σέρνοντας την στο μέσον της σάλας. Παίξε έναν εύθυμο σκοπό
Εβραίε! συνέχισε, απευθυνόμενος στον Anton
με αυθάδεια.
Η καρδιά
του Anton σφίχτηκε
σαν αντίκρισε τα μάτια της αγαπημένης του που τον κοιτούσαν σπαρακτικά. Τα σκληρά
λόγια του Karl, απλά του
υπενθύμιζαν την θέση του. Την σκληρή πραγματικότητα... Ένας ατελέσφορος έρωτας,
μια αγάπη που έμοιαζε να μην έχει αυριο.
-Παίξε σου
είπα! επανέλαβε άγρια.
Τότε, ο Anton, ακούμπησε το βιολί στον ώμο του
και ξεκίνησε να παίζει. Ο Karl κρατούσε
την Simone και την
στριφογύριζε με μπρίο, γεμάτος έπαρση, χαρίζοντας στους γονείς τους χαμόγελα
ικανοποίησης και στον καημένο τον Anton μια
απέραντη και ανείπωτη θλίψη…