Η Μάγισσα του Αέρα (Κεφάλαιο 19) - "Ματωμένη επιστροφή" (μέρος 2ο)

«Ματ τι κάνεις; Είσαι τρελός;», τσιρίζει η Μίμη δίπλα του, αλλά ο Ματ ούτε που της δίνει σημασία. Ούτε σε αυτήν αλλά ούτε και σε μένα, που έχω μπει μπροστά του και προσπαθώ να τον αποτρέψω από το να ξαναφτάσει κοντά στον Ίζι, βάζοντας το χέρι μου μπροστά στο στήθος του και αποτελώντας φυσικό εμπόδιο στο δρόμο του. Γιατί απλά ο Ματ συνεχίζει τη φρενιασμένη πορεία του προς το θύμα του, παρασέρνοντας και εμένα μαζί του, καθώς περπατά μπροστά, αργά, βαριά και αποφασιστικά.

«Έι, έι, Ντι Κάρλο, ηρέμησε, τι σε έχει πιάσει;», προσπαθώ να του μιλήσω και να τον βγάλω από την παραζάλη της αδικαιολόγητης οργής του. Αλλά βλέπω πως ό,τι και να κάνω δεν έχει κανένα αποτέλεσμα, αφού ο Ματ δεν δείχνει το παραμικρό σημάδι ότι με ακούει ή έστω αντιλαμβάνεται ό,τι συμβαίνει γύρω του. Απλά συνεχίζει να περπατά μπροστά, με το βλέμμα ακόμα καρφωμένο στον αιμόφυρτο Ίζι Κάρτερ και με διάθεση για μεγάλο καβγά. Δυστυχώς, με τόσο κόσμο να έχει την προσοχή του σε αυτό το σκανδαλώδες περιστατικό, δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου και αυτό σημαίνει μόνο ένα πράγμα: εγώ ΔΕΝ μπορώ να σταματήσω τον Ματ Ντι Κάρλο, ούτε με λόγια, ούτε προτάσοντας με πάθος το κορμί μου μπροστά του. Πρέπει να φέρω βοήθεια. Και γρήγορα.
Πριν προλάβω να βάλω σε εφαρμογή το σχέδιο μου, ο Ματ με γραπώνει άγρια από το μπράτσο και με πετάει κάτω, σαν να ήμουν κάποιο ενοχλητικό μυγάκι μπροστά του. Άουτς, αυτό πόνεσε!
 Έτσι, χωρίς να έχει τίποτα πια στον δρόμο του που να τον χωρίζει από τον Ίζι Κάρτερ, ο Ματ ξεκινά να τον χτυπά αλύπητα όπου βρει και με όποιον τρόπο μπορεί: κλωτσιές στην κοιλιά, στα πλευρά, στο κεφάλι, στην πλάτη και αφού χορτάσει αρκετές από αυτές, κάθεται πάνω του και τον γροθοκοπεί με μανία στο ήδη σκισμένο από τα σπαμένα του γυαλιά πρόσωπο, χωρίς κανέναν απολύτως δισταγμό.
«ΣΤΑΜΑΤΑ! ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ ΜΑΤ! Σταμάτα, επιτέλους!», φωνάζει η Μίμη κλαίγοντας, έχοντας φτάσει δίπλα τους.
Σηκώνομαι στα πόδια μου ψιλοζαλισμένη ακόμα και βλέπω τα αίματα του Ίζι να πετάγονται από τη γροθιά του Ματ, κάθε φορά που τη σηκώνει στον αέρα για να πάρει φόρα για το επόμενο χτύπημα και τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί όντως να τον σκοτώσει στο ξύλο τελικά. Δεν ξέρω αν με αυτό τον ρυθμό που έχει πάρει ο Ματ, προλαβαίνω να βρω βοήθεια εγκαίρως. Κάτι πρέπει να κάνω άμεσα, αφού κανένας άλλος από τον περίγυρο δε φαίνεται να έχει το θάρρος να αναμειχθεί. Ούτε καν για να ειδοποιήσουν κάποιον να βάλει τέλος σε αυτό που συμβαίνει. Δειλοί και κότες όλοι τους.
Με μια γρήγορη ματιά τριγύρω εντοπίζω ένα καδρόνι από την αναστύλωση που έκαναν στο παλαιό κιόσκι του προαυλίου πριν μερικές εβδομάδες. Τρέχω γρήγορα και το παίρνω στα χέρια μου και έπειτα κατευθύνομαι αποφασισμένη προς τον Ματ για να του το σκάσω στο κεφάλι. Δεν με νοιάζει τι βλάβη θα μπορούσε να του προκαλέσει τέτοιο χτύπημα, αλλά πρέπει να σώσω τον Ίζι από τα χέρια του, για το καλό και των δύο. Πριν προβώ σε αυτή τη δραστική απόφαση, για καλή μου τύχη, εμφανίζονται εμφανώς αναστατωμένοι με το θέαμα, ο Τάι και ο Κρίστοφερ Χάλιγουελ παρέα με τον μικρό αδερφό του Ματ, τον Τι- Κέι Ντι Κάρλο και αναλαμβάνουν δράση. Τα αδέρφια Χάλιγουελ παίρνουν σηκωτό τον Ματ πάνω από τον Ίζι, κρατώντας τον ο ένας από το δεξί και άλλος από το αριστερό μπράτσο και τον σέρνουν μακριά, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούν να τον φέρουν στα λογικά του, μιλώντας του.
«Έλα Ματ, ηρέμησε, αγόρι μου...»
«Τι πας να κάνεις Ματ, χαλάρωσε, δεν αξίζει όλο αυτό...»
Ο Τι-Κέι μένει πίσω και αναλαμβάνει να παρέχει πρώτες βοήθειες στο θύμα του αδερφού του. Είναι ο μικρότερος αδερφός του, το στερνοπούλι της οικογένειας Ντι Κάρλο και ενώ εμφανισιακά μοιάζει πάρα πολύ στα αδέρφια του (ξανθός με κοντό μαλλάκι-καρφάκια και ανοιχτά γαλανά μάτια στο χρώμα του ουρανού) ο χαρακτήρας του δεν έχει καμιά σχέση με αυτούς. Είναι γλυκός, ντροπαλός και ευγενικός με όλους, άριστος μαθητής με έφεση στις θετικές επιστήμες και δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τους το κλαμπ των αθληταράδων του σχολείου που κάνουν σαματά σε κάθε τους εμφάνιση, γι’ αυτό και έχει γραφτεί μόνο στην –πιο ήπιων τόνων- ομάδα κολύμβησης του σχολείου μας.
«’Ιζι μπορείς να με ακούσεις; Με ακούς φίλε μου; Ο Τι-Κέι είμαι», λέει και προσπαθεί να καθαρίσει τα αίματα από τα μάτια του με ένα κομμάτι ύφασμα που έσκισε από το πουκάμισό του.
Πλησιάζω για να βοηθήσω κι εγώ όσο μπορώ. Η εικόνα όμως του Ίζι είναι σοκαριστική. Υπάρχει παντού πάνω του τόσο πολύ αίμα. Το πρόσωπό του είναι σκισμένο από τα σπαμένα του γυαλιά και έχει ήδη αρχίσει να πρήζεται από τη μπουνιές που έφαγε, σε σημείο που σε λίγο δεν θα μπορούμε να τον αναγνωρίσουμε. Ρίχνω μια ματιά στη Μίμη, η οποία έχει μείνει στήλη άλατος δίπλα μας, με τα χέρια της να καλύπτουν το ορθάνοικτο από το σοκ στόμα της και να τρέμουν, αλλά αποφασίζω πως δεν είναι ώρα τώρα να ασχοληθώ με αυτό.
«Τι-Κέι είναι καλά; Τι μπορώ να κάνω;»
«Δεν φαίνεται καλά Μπόνι», λέει και δεν παίρνει λεπτό το βλέμμα του πάνω από τον Ίζι, για να μην χάσει την παραμικρή ένδειξη επαφής με το περιβάλλον που θα μπορούσε να δώσει. «Φέρε μου λίγο νερό μήπως έτσι τον συνεφέρουμε κάπως. Αν δεν δώσει σημεία επαφής, θα φωνάξουμε ασθενοφόρο αλλιώς θα τον πάμε στη νοσοκόμα».
Ούτε κατάλαβα για πότε έφτασα στο κηλικείο, πήρα το νερό, επέστρεψα στον Ίζι και καθαρίσαμε με αυτό λίγο το πρόσωπό του.
«Ίζι; Με ακούς τώρα;»
«Οι... σ-σημειώ...σημ-μ...», μουρμουρίζει ο Ίζι με βαριά ανάσα.
«Εντάξει, όλα είναι καλά τώρα. Θα σε φροντίσουμε εμείς», λέει ο Τι-Κέι καθησυχαστικά με γλυκιά φωνή. «Ποιος θα με βοηθήσει εδώ πέρα να τον πάμε στο ιατρείο;»
Με αυτά τα λόγια του μικρού Ντι Κάρλο ο περίγυρος ανοίγει λίγο παραπάνω τον κύκλο γύρω μας, αφού όλοι έχουν κάνει ένα βήμα πίσω. Γιατί είναι όλοι τους δειλοί και παρτάκηδες και ξέρουν πολύ καλά πως αν μπλεχτούν σε αυτό, θα έχουν να κάνουν με τη διεύθυνση του σχολείου και κατά συνέπεια, με το να καρφώσουν τον Ματ Ντι Κάρλο για την αποτρόπαια πράξη του. Και κανένας δεν θέλει να τα βάλει με το πιο δημοφιλές παιδί του σχολείου. Ή με την οικογένεια που κάνει τις μεγαλύτερες δωρεές εδώ πέρα.
«Εγώ θα σε βοηθήσω Τι-Κέι. Πες μου τι θέλεις να κάνω», λέω δυνατά και αποφασιστικά, ελπίζοντας στην αφύπνιση κάποιου ακόμα από το πλήθος.
«Κι ε-εγώ. Κι εγώ θέλω να βοηθήσω»,  δηλώνει και η Μίμη έχοντας βγει επιτέλους από το σοκ. Οι υπόλοιποι ακόμα στη μούγκα.
Στηρίζοντας τον Ίζι Κάρτερ στους ώμους μας εγώ με τον Τι-Κέι και με τη Μίμι να κουβαλά τα ματωμένα του πράγματα στα χέρια, οδεύουμε γρήγορα και προσεκτικά προς το ιατρείο.
«Θεέ και Κύριε! Τι έπαθε ο Κάρτερ και μου τον φέρατε σε αυτήν την κατάσταση;» αναφωνεί έντρομη η στρουμπουλή μας νοσοκόμα και πετάγεται αμέσως από τη θέση της όταν μας αντικρίζει στην είσοδο με τον ημιλιπόθυμο  Ίζι στους ώμους μας. Έχω γνωρίσει την κυρία Άμπροουζ εδώ και κάμποσο καιρό, από όταν ξεκίνησα σαν τσιρλίντερ στην ομάδα. Μετά τις πρώτες προπονήσεις ερχόμουν αρκετά συχνά με τραβήγματα στους μύες, θλάσεις και μικροστραμπουλήγματα και πάντα η νοσοκόμα μας, με περιποιούνταν με την τρυφερότητα και τη φροντίδα μάνας, δείχνοντας επιπλέον το μέγιστο ενδιαφέρον για την υγεία μου και τα όποια προβλήματά μου.
«Ήταν λίγο απρόσεκτος και χτύπησε στο προαύλιο», σπεύδει η Μίμη βιαστικά να απαντήσει στην ερώτηση της κυρίας Άμπροουζ. Γυρίζω και την κοιτάζω με ένα βλέμμα που τα λέει όλα χωρίς να χρειαστεί να βγάλω άχνα, το ίδιο και ο Τι-Κέι: μα τι στο καλό της λέει;
«Τι λες τώρα κορίτσι μου; Προσπαθείς να μου πεις ότι ο Κάρτερ έπεσε μόνος του και χτύπησε στο δάπεδο; Σοβαρά τώρα;», ουρλιάζει με δυσπιστία η κυρία Άμπροουζ, και η λευκή στολή της είναι έτοιμη να εκραγεί, έτσι όπως έχει φουσκώσει από θυμό. Και με το δίκιο της. Είναι δυνατόν η Μίμη να πιστεύει πως μια τέτοια δικαιολογία μπορεί να γίνει πιστευτή; Αρκεί μόνο ένα βλέφαρο στην κατάσταση του Ίζι και ακόμα και ο πιο ανίδεος από τραύματα άνθρωπος θα μπορούσε να καταλάβει ότι τέτοιος τραυματισμός δεν είναι δυνατόν να προήλθε από ‘απροσεξία στο προαύλιο’.
«Συγχωρέστε τη Μίμι, κυρία Άμπροουζ, έχει πάθει ένα μικρό σοκ και δεν ξέρει τι λέει», προσπαθώ να δικαιολογήσω τη φίλη μου και ταυτόχρονα απαιτώ μια εξήγηση από μέρους της με τη ματιά μου.
«Ναι, το ξέρω ότι είναι δύσκολο να το πιστέψετε, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα», συνεχίζει η Μίμη το βιολί της.  Η φωνή της είναι ήρεμη και σταθερή και μόνο όταν αφήνει κάτω να πράγματα του Ίζι και αγγίζει το μπράτσο της νοσοκόμας, καταλαβαίνω τι κάνει. «Μερικές φορές μας συμβαίνουν απίστευτα πράγματα, αλλά κι αυτά μέσα στη ζωή είναι. Γι’ αυτό και πρέπει να μας πιστέψετε, είμασταν μάρτυρες σε αυτό που συνέβει στον Ίζι και που πραγματικά είναι φοβερό, αλλά ο καημενούλης, μόνος του χτύπησε».
Έχω μείνει άφωνη, παρατηρώντας τη Μίμη να χρησιμοποιεί το χάρισμά της για να πείσει τη νοσοκόμα ότι ο Ίζι Κάρτερ έπεσε και έσπασε μόνος του τα μούτρα του. Επίσης σαστισμένος φαίνεται και ο Τι-Κέι, όμως κανένας από τους δυο μας δεν επεμβαίνει για να διορθώσει αυτήν την τόσο λάθος κίνηση της Μίμη. Μάλλον γιατί και οι δύο δεν μπορούμε να καταλάβουμε για ποιο λόγο εκτυλίσσεται αυτή τη στιγμή μια τέτοια εικόνα μπροστά μας. Δεν έχει κανένα νόημα αυτό που συμβαίνει.
«Τον καημένο τον Κάρτερ», λέει πιο ήρεμα τώρα η κυρία Άμπροουζ καθώς προσπαθεί να τακτοποιήσει τον Ίζι σε ένα από τα κρεβάτια του αναρρωτηρίου. «Πάντα ήταν ατσούμπαλο αυτό το παιδί. Πάντα. Ακόμα και στην ισιάδα μπορεί να σκουντουφλήσει».
«Απίστευτο!», σχολιάζει ο Τι-Κέι σαστισμένος με τα αποτελέσματα της δύναμης που έχει η Μίμη και που προφανώς δεν γνώριζε ότι διαθέτει.
«Και όμως αληθινό. Σε όλους μας μπορεί να συμβεί!», καταπιάνεται η Μίμη από το σχόλιό του, για να υποστηρίξει ακόμα περισσότερο την ιστορία της με λόγια, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει με το άγγιγμά της να επηρεάζει την κυρία Άμπροουζ ώστε να δεχτεί πιο εύκολα αυτά που ακούει.
«Χα, χα! Ναι, σε όλους μας! Αλλά ακόμα περισσότερο σε ανθρώπους επιρρεπείς σε ατυχήματα όπως ο Κάρτερ. Τώρα καλά μου παιδιά, αν δεν σας πειράζει, αφήστε με μόνη μου με τον κύριο Απρόσεχτο από δω, να τον περιποιηθώ και να κάνω τα δικά μου για να βγει περδίκι από δω», λέει και μας γυρίζει την πλάτη.
«Έγινε κυρία Άμπροουζ!», λέει η Μίμη και μας πιάνει από τα χέρια εμένα και τον Τι-Κέι για να μας βγάλει έξω από αναρρωτήριο. Ένα ελαφρύ, ευχάριστο μυρμήγκιασμα εξαπλώνεται από το άγγιγμα της Μίμη σε όλο μου το σώμα και χωρίς να δώσω εγώ την εντολή, τα πόδια μου την ακολοθούν προς την έξοδο. «Και μην παραλείψετε να γράψετε στον φάκελο του Κάρτερ πως πρόκειται για ατύχημα! Καλή συνέχεια!»
Αρκέτα μέτρα μακριά από το ιατρείο, η Μίμη μας απελευθερώνει από το άγγιγμά της και νιώθω να παίρνω και πάλι τον  έλεγχο του κορμιού και του μυαλού μου. Και τότε το συνειδητοποιώ: η Μίμη ήρθε μέχρι εδώ, όχι για να βεβαιωθεί πως ο Ίζι Κάρτερ θα είναι καλά μετά από τόσο ξύλο που έφαγε από το φίλο της, αλλά για να καλύψει τον Ματ Ντι Κάρλο και να μείνει καθαρός ο φάκελός του! Για να βεβαιωθεί πως δεν θα φτάσει τίποτα στα αυτιά της Διευθύντριας ή του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων και να τη βγάλει λάδι το αμόρε της! Ε, όχι! Θα τρελαθώ! Θα τρελαθώ ή θα την ξεμαλλιάσω!

Foni Nats