Η Μάγισσα του Αέρα (Κεφάλαιο 20) - "Εφιάλτες" (μέρος 1ο)

Με τις νέες αυτές πληροφορίες στα χέρια μας και αφού εξηγώ στον Τι-Κέι την ύπαρξη της Μαρί και των σχεδίων της για τις Πέτρες των Πέντε Στοιχείων και την –ασύνδετη ακόμα- επίθεση στον αδερφό του τη βραδιά της Παρασκευής, αποφασίζουμε ομόφωνα και οι τρεις πως δεν είναι σωστό να καταδικάσουμε τον Ματ για όλα όσα έγιναν, βγάζοντας βιαστικά συμπεράσματα και μάλιστα με ελλιπή πληροφόρηση. Από την άλλη, δεν είναι σωστό να αφήσουμε τον Ίζι στο σκοτάδι, χωρίς καμία εξήγηση για αυτό που του συνέβη, καθώς όλο αυτό που έζησε, θα τον βασανίζει ακόμα για πολύ καιρό, μόλις συνέρθει φυσικά.
«Ίσως αν κάναμε κάποιο ξόρκι για να σβήσουμε τη μνήμη του;»
«Μίμηηη! Όχι βέβαια!», απαντώ αμέσως, πριν μπει ακόμα στη διαδικασία να το σκεφτεί ο Τι –Κέι.
«Μα έτσι θα τον απαλάσσαμε από τηνφρικτή ανάμνηση του ξυλοδαρμού του και επιπλέον δεν θα χρειαζόταν να ψάχνουμε να βρούμε τι εξηγήσεις μπορούμε να του δώσουμε, χωρίς να του αποκαλύψουμε τον κόσμο της μαγείας», επιμένει η φίλη μου και ομολογώ πως έχει μια λογική αυτό που λέει. Όντως θα ήταν πολύ πιο εύκολο να προβούμε σε μια μαγική λύση, αλλά έτσι θα έχουμε επέμβει χωρίς κανένα δικαίωμα στο μυαλό και τη ζωή ενός αθώου ανθρώπου και αυτό δεν μου αρέσει καθόλου μα καθόλου σαν αίσθηση. Η μαγεία θα έπρεπε να χρησιμοποιείται μόνο για να κάνει τη ζωή όλων μας πιο όμορφη και ασφαλή και όχι για το προσωπικό μας συμφέρον.
Και κάπου εδώ, κρυμμένο μέσα στα λεγόμενά μου, εντοπίζω τον Τάι Χάλιγουελ και τα δασκαλέματά του.
«Δεν νομίζω ότι είναι λύση αυτή», λέει και ο Τι-Κέι τη γνώμη του και φέρνει το χέρι του πίσω από το κεφάλι για να ξύσει ελαφρώς τον σβέρκο του. Μία κίνηση αμηχανίας που μου θυμίζει και πάλι τον Καθοδηγητή μου!
«Και τι προτείνετε να κάνουμε δηλαδή;»
«Καλύτερα να πάρουμε και μια άλλη γνώμη», απαντά ο Τι-Κέι σοβαρός. «Όλο αυτό που συμβαίνει δεν αφορά μόνο εμάς. Και νομίζω θα συμφωνήσετε πως εμείς δεν έχουμε την εμπειρία να χειριστούμε μια τέτοια κατάστασή».
«Ναι, νομίζω συμφωνούμε και οι δυο σε αυτό», δηλώνω και βλέπω με την άκρη του ματιού μου τη Μίμη να γνέφει καταφατικά και να συμφωνεί μαζί μας. Έχω μια αίσθηση deja vous  βέβαια και φέρνω στο μυαλό μου τη συζήτηση που είχαμε μερικές μέρες πριν,  για την αντιστροφή του ξορκιού στοχοποίησης που θέλαμε να κάνουμε με τα αδέρφια Χάλιγουελ, αλλά ο Κα μας απέτρεψε. «Καλύτερα να μιλήσουμε με τα αδέρφια Χάλιγουελ πρώτα».
«Τους Χάλιγουελ; Τι σχέση έχουν οι Χάλιγουελ με όλο αυτό; Είναι και αυτοί μάγοι;»
«Εμ, ναι ξέχασα να το αναφέρω αυτό», και ελπίζω να μην με ανατινάξει η Ρίκα Χάλιγουελ που αποφάσισα να αποκαλύψω την φύση της οικογένειάς της χωρίς να τη ρωτήσω.
«Η Κάρι Χάλιγουελ... Μάγισσα;», διερωτάται χαμηλόφωνα ο Τι-Κέι και τώρα φαίνεται να μιλάει πιο πολύ στον εαυτό του παρά σε εμάς. Δεν μπορώ να αγνοήσω φυσικά το γεγονός ότι από όλη την οικογένεια Χάλιγουελ, ο Τι-Κέι επέλεξε να αναφέρει την Κάρι συγκεκριμένα και επιπλέον, δεν μπορώ να αγνοήσω το χαμόγελό του λίγα δευτερόλεπτα μετά από αυτήν τη συνειδητοποίηση.
«Στάσου λίγο... Αν δεν είχες στο μυαλό σου τους Χάλιγουελ, πού θα πρότεινες να απευθυνθούμε;» τον ρωτά η Μίμη.
«Στον πατέρα μου».
Όχι, όχι, όχι! Θέλω τόσο πολύ να ξεφωνίσω αυτό το ‘όχι’, τόσο δυνατά και τόσο καθαρά που να με ακούσουν ως τη διπλανή πολιτεία, αλλά πρέπει να συγκρατηθώ, γιατί αλλιώς, άντε να εξηγήσω στον Τι-Κέι, γιατί ο πατέρας του μου προκαλεί τέτοια ανατριχίλα ενώ ταυτόχρονα δεν μου εμπνέει την παραμικρή εμπιστοσύνη. Εδώ, δεν μπορώ να το εξηγήσω στον εαυτό μου.
«Καλύτερα όχι στον πατέρα σου», λέω τελικά με αξιοζήλευτη αυτοκυριαρχία και αυτοσυγκράτηση. «Οι Χάλιγουελ είναι πιο κοντά σε όλη αυτή την ιστορία με τη Μαρί και καλό θα ήταν να μην μπλέξουμε και άλλους σε αυτό. Ίσως, αν είμαστε προσεκτικοί, να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσει κανένας άλλος τις επιπτώσεις της μεγαλομανίας αυτής της σατανικής σκύλας». Ιδιαιτέρως ικανοποιημένη με την απάντησή μου, καθώς ούτε ψέμματα είναι, ούτε εξωφρενικές βλακείες λέω, παίρνω την έγκριση του Τι-Κέι και μαζί με τη Μίμη, πηγαίνουμε να βρούμε τον Τάι, τον Κρις και τον Ματ, όπου και αν έχουν αποσυρθεί για να ηρεμήσουν.
Το κουδούνι χτυπά για την έναρξη της πρώτης ώρας αλλά το αγνοούμε επιδεικτικά και οι τρεις, με τον Τι-Κέι να δυσκολεύεται λίγο περισσότερο από εμένα και τη Μίμη, καθώς σαν άριστος μαθητής που είναι –και ολίγον φυτουκλάκι-  δεν έχει χάσει ποτέ του μάθημα, χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος. Όχι ότι, το να βρούμε τι έπαθε ο αδερφός του και αφήνιασε έτσι, δεν είναι σοβαρός λόγος...
Για να μην ψάχνουμε για πολύ ώρα στα τυφλά τα τρία αγόρια, βγάζω το κινητό μου από τη τσάντα και στέλνω μήνυμα στον Τάι, ρωτώντας τον πού βρίσκονται. Σε λιγότερο από μισό λεπτό έρχεται η απάντηση:
-ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ-
Έξυπνη επιλογή για κάποιον που θέλει να βρει για λίγο την ησυχία του, καθώς λόγω της πρόσφατης επίθεσης που δέχτηκα εκεί, ένα μεγάλο μέρος της αίθουσας είχε καταστραφεί, οπότε σίγουρα δεν θα ‘χει κόσμο να πηγαινοέρχεται. Ελπίζω μόνο στον χρόνο που είχαν τα παιδιά στη διάθεσή τους να έχουν καταφέρει να ηρεμήσουν τον Ματ για να μπορέσουμε να του μιλήσουμε και να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβη και αντέδρασε έτσι.
Πλησιάζοντας στο σημείο, ακούγεται ένα δυνατό κλάμα, αντρικό και σπαραξικάρδιο. Σταματάμε για ένα λεπτό, εγώ και ο Τι-Κέι και ανταλλάσουμε βλέμματα απορίας.
«Δεν  μπορεί...»
«Να είναι ο Ματ;» συμπληρώνω την πρόταση του.
«Κι όμως. Ο Ματ είναι. Πιο μετανιωμένος από ποτέ», επιβεβαιώνει η Μίμη, σταματώντας δυο βήματα πιο μπροστά. «Έτσι έκανε και το βράδυ που με χτύπησε. Ξέσπασε την οργή του και μετά βυθίστηκε σε μια λίμνη ενοχών και μεταμέλειας».
Φτάνοντας στον προορισμό μας, τα λόγια της Μίμη επιβεβαιώνονται περίτρανα όταν βλέπουμε τον Ματ Ντι Κάρλο καθιστό, να στηρίζει στα γόνατά του τους αγκώνες και να κρύβει μέσα στις τεράστιες παλάμες του το πρόσωπό του. Τα δάκρυα τρέχουνε ποτάμι από κάτω και συνοδεύονται από γοερούς λυγμούς κάθε τόσο, που θυμίζουν κλάμα κουταβιού. Η όλη εικόνα του μοιάζει σαν να θρηνεί για κάποιον που πέθανε. Βέβαια, αν δεν τον είχαν σταματήσει εγκαίρως τα παιδιά, όλοι μαζί θα θρηνούσαμε τον  Ίζι Κάρτερ τώρα.
«Είναι ολοφάνερο πως έχει μετανιώσει για τη βίαιη συμπεριφορά του», σχολιάζει ο Τι-Κέι πριν να πλησιάσουμε περισσότερο.
«Ακριβώς. Γιατί είναι κάτι που υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα έκανε ποτέ», λέει και η Μίμη. «Δεν αξίζει να τιμωρηθεί για μια συμπεριφορά που δεν την υιοθέτησε αυτοβούλως στην πραγματικότητα».
«Το θέμα είναι να βρούμε τι πυροδοτεί αυτή την αταίριαστη, για τον χαρακτήρα του Ματ, συμπεριφορά, ώστε να μην ξαναφτάσει σε αυτό το σημείο ποτέ», λέω αποφασισμένη να βρω την πηγή των βασάνων του Ματ. Μπορεί να είναι καζανόβας, ενοχλητικός και ελαφρόμυαλος, είναι όμως και ένα αθώο θύμα στην όλη ιστορία με τη σατανική Ιέρεια.
Μερικά βήματα ακόμα, και φτάνουμε στην παρέα των Ματ, Τάι και Κρίστοφερ. Η Μίμη πηγαίνει κατευθείαν στο πλευρό του Ματ και γέρνει στοργικά πάνω από τους ώμους του, προσπαθώντας παρά τη μικροσκοπική της σιλουέτα, να αγκαλιάσει όλον αυτό τον τεράστιο, θλιμμένο όγκο από –μάλλον- ντοπαρισμένους μύες. Μόλις αντιλαμβάνεται πως βρίσκεται στην τρυφερή αγκαλιά της κοπέλας του, το κλάμα του Ματ γίνεται ακόμα πιο δυνατό και σχεδόν απαρηγόρητο.
Ο Τάι και ο Κρις στέκονται αμίλητοι δεξιά και αριστερά του, ιδιαιτέρως σκεπτικοί και οπλισμένοι με μπόλικη υπομονή και ετοιμότητα, σε περίπτωση που ο φίλος μας χάσει πάλι τον έλεγχο.
Σεβόμενη την ψυχοσυναισθηματική κατάρρευση του Ματ, κάνω νόημα στον Τάι, τον Κρις και τον Τι-Κέι να με ακολουθήσουν λίγο πιο πέρα, για να μιλήσουμε για το συμβάν χωρίς περιστροφές, μέχρι τουλάχιστον να συνέλθει ο ίδιος και να μπορεί να συζητήσει μαζί μας.
«Τι έγινε τελικά;», ρωτά αμέσως ο Τι-Κέι με την αγωνία έκδηλη στη φωνή και το πρόσωπό του. Είναι τόσο αναστατωμένος και ανήσυχος, που τα ξανθά του φρύδια έχουν συνοφρυωθεί δημιουργώντας ένα μικρό λοφάκι ανάμεσά τους, σαν καρουμπαλάκι, ενώ το σοβαρό του ύφος έχει δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ρυτίδων γύρω από τα μάτια του, πράγμα που τον μεγαλώνει τουλάχιστον δέκα χρόνια στην όψη.
«Μακάρι να μπορούσαμε να καταλάβουμε», απαντά απελπισμένος ο Τάι και φαίνεται και στο δικό του πρόσωπο η αγωνία και το άγχος για την κατάσταση του καλύτερού του φίλου. «Ο Ματ δεν μιλάει λογικά».
«Δηλαδή;»
«Δηλαδή, Μπόνι, αυτά που λέει ο Ματ είναι... ασυναρτησίες», μου απαντά αμέσως ο Τάι και στρέφει το γλυκό, απελπισμένο, καστανό του βλέμμα πάνω μου. Βλέπωντας τον πάλι τόσο ανήσυχο και ενοχικό, νιώθω πάλι την καρδιά μου να χτυπά σε πιο άτακτους και ακανόνιστους ρυθμούς. Γιατί τον ξέρω καλά πια και μπορώ σχεδόν να νιώσω αυτό που νιώθει:
Άγχος, γιατί δεν γνωρίζει αρκετά, για όλα αυτά που έγιναν.
Ενοχές, που δεν μπόρεσε να προστατεύσει τον φίλο του από τα όποια μπλεξίματα μπορεί να έχει.
Απελπισία, γιατί δεν μπορεί να εξαφανίσει όλα τα άσχημα πράγματα που συμβαίνουν στους ανθρώπους γύρω του, με ένα χτύπημα των δακτύλων του.
«Τουλάχιστον ασυναρτησίες, για να μην πουμε τίποτα χειρότερο», σχολιάζει ο Κρις και συνεχίζει. «Τη μια στιγμή μας λέει για το πόσο πολύ ζήλεψε που είδε τη Μίμη να φιλά τον Ίζι Κάρτερ, πως ήθελε να κάνει κάτι γι’αυτό και την άλλη, μας λέει για τις φωνές που τον οδήγησαν στο να δώσει μια μπουνιά στον Ίζι, για να τον βάλει στη θέση του».
«Μετά ισχυρίστηκε ότι έχει εφιάλτες που δεν τον αφήνουν ήσυχο τα βράδια και πως ο Ίζι είναι το τέρας με τα κόκκινα μάτια που τον στοιχειώνει», συνεχίζει να μας πληροφορεί ο Τάι για τις ‘ασυναρτησίες’ του Ματ. «Έπρεπε, λέει, να διώξει το τέρας μια και καλή από τη ζωή του και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος», λέει ο Τάι και κουνά το κεφάλι σαν να αρνείται να πιστέψει πως ο φίλος του ξαφνικά τα ‘χει χάσει.

«Άντε να καταλάβουμε τώρα εμείς τι έγινε μέσα στο κεφάλι του. Φαίνεται πως ο φίλος μας από δω το ‘χει χάσει το μυαλό του», λέει ο Κρις ελαφρώς ενοχλημένος από την αλλοπρόσαλλη εξήγηση του θύτη της επίθεσης και κάπου εδώ μάλλον τελειώνουν οι πληροφορίες που κατάφεραν να συλλέξουν από τον Ματ, πριν να αρχίσει το υγρό ξέσπασμά του.

Foni Nats