Στη λάθος πλευρά του παραδείσου (Κεφάλαιο 18)

Ο Αντόν είχε πάει επίτηδες από νωρίς στο ραντεβού για να χορτάσει με αυτή τη γλυκιά προσμονή που γέμιζε με ευτυχία όλο του το είναι. Στεκόταν εκεί, στο γνωστό σημείο, στη μικρή πέτρινη βρύση, στη σκοτεινή άκρη του μικρού εκείνου αλσυλλίου. Η καρδιά του πετάριζε και υπέμενε το γλυκό εκείνο βασανιστήριο της υπέρμετρης λαχτάρας.
Πέρναγε όμως η ώρα και η μορφή της δε φαινόταν στην άκρη του μονοπατιού, ούτε τα βήματα της ακούγονταν στο παλιό λιθόστρωτο μονοπάτι. Μαύρες αμφιβολίες τον έζωναν παρόλο που ήξερε πως δεν υπήρχε εμπόδιο ικανό να την εμποδίσει να βρεθούν, καθώς δε λογάριαζε κανέναν.
Ξάφνου, μια σκιά φάνηκε να πλησιάζει και η ψυχή του αναθάρρησε.
«Ήρθες;»  φώναξε μα αμέσως το μετάνιωσε.
Η καρδιά του γέμισε με τρόμο σαν είδε πως αντί για το αγγελικό πλάσμα που καρτέραγε, μπροστά του εμφανίστηκε ο ίδιος ο διάβολος.
«Καλησπέρα Εβραίε» άκουσε τη γνωστή γεμάτη  μίσος φωνή του Καρλ.
Ο Αντόν λούφαξε τρομαγμένος ενώ τον πλησίαζε. Η ματιά του άγριου αυτού θηρίου, διασταυρώθηκε με το φοβισμένο βλέμμα του Αντόν.
«Να υποθέσω ότι περίμενες κάποιον άλλον; Η μήπως να πω κάποια άλλη;»
Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του τρομοκρατημένος.
«Όχι, όχι! Δεν περιμένω κανέναν, απλά περνούσα από εδώ».
Ο Καρλ τον χαστούκισε με δύναμη σκίζοντας του το χείλος.
«Πώς τολμάς να μου λες ψέματα βρομο-Εβραίε!»
Έκανε ένα κύκλο γύρω από τον δύστυχο που έτρεμε σαν το ψάρι από τον φόβο του.
«Θαρρείς πως δε σε κατάλαβα πως την κοίταγες εκείνο το βράδυ στα γενέθλια της; Πως σε κοιτούσε όλη την ώρα, όσο έπαιζες το καταραμένο σου βιολί; Για τόσο ηλίθιο με περνάτε;»
Ο Αντόν έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να πάρει θάρρος από τη μορφή της. Ο Καρλ του έριξε μια γροθιά που τον έκανε να πέσει με τα γόνατα στο χώμα. Έβγαλε το περίστροφο και του το κόλλησε στο κεφάλι.
«Θα σε σκοτώσω γουρούνι!» ούρλιαξε με λύσσα. Θα σου φυτέψω αυτήν τη σφαίρα στο κεφάλι μόνο που τόλμησες να σκεφτείς τη Σιμόν.
Ο Αντόν έσφιξε τα δόντια και ανάσανε βαριά.
«Είμαι έτοιμος να πεθάνω για εκείνη».
Ο Καρλ ξαφνιάστηκε από τα λόγια του. Όπλισε το πιστόλι και το πίεσε με δύναμη στον κρόταφό του. Πώς τολμούσε εκείνο το σιχαμερό σκουλήκι που σέρνονταν μπροστά στα πόδια του να τον αψηφά και να μην παρακαλά για την ζωή του;
Τον κλότσησε με πρωτοφανή αγριότητα στα πλευρά, στα χέρια, στο κεφάλι. Αιμορραγούσε, μα υπέμενε σιωπηλά τα χτυπήματα κάτι που έκανε τον Καρλ ακόμα πιο έξαλλο. Έβλεπε πως το πείσμα και η θέληση του Αντόν ήταν ισχυρότερα από το δικό του μίσος. Όχι, δε θα τον σκότωνε γιατί έτσι θα τον εξύψωνε στα μάτια της Σιμόν, θα τον έκανε μάρτυρα. Πάτησε το χέρι δυνατά με την μπότα και το πυροβόλησε. O Αντόν άφησε μια σπαρακτική κραυγή που έσπασε την ησυχία της νύχτας.
«Να δούμε τώρα αν θα σε θέλει!» φώναξε με μια διεστραμμένη ηδονή. Τώρα που δε θα μπορείς να παίξεις βιολί και θα είσαι απλά ένας ανάπηρος Εβραίος στα μάτια της!
Η Σιμόν ψηνότανε στον πυρετό. Η μητέρα της πάνω από το κεφάλι της, φρόντιζε ώστε οι κομπρέσες στο μέτωπό της να είναι πάντα δροσερές. Μέσα στο παραλήρημα της, φώναζε το όνομα του αγαπημένου της κάνοντας την Ντίτρε να σφίγγει τα χείλη της με απόγνωση.
«Σώπασε καλή μου, σώπασε…»
O γιατρός είχε πάρει το γνωστό σε όλους αινιγματικό και περισπούδαστο ύφος του. Η Ντίτρε έδειχνε αρκετά ανήσυχη. Κι αυτός ο γιατρός; Ποτέ δεν τον χώνεψε ιδιαίτερα, γιατί ήταν κοφτός και απρόσιτος, ωστόσο ήταν λαμπρός επιστήμονας και αυτό ήταν που μετρούσε περισσότερο απ' όλα.
«Θεωρώ ότι η κατάσταση δεν είναι τόσο απλή όσο δείχνει» έκανε ο γιατρός Λούκας Βέργκερ.
 H Ντίτρε συνοφρυώθηκε «Δηλαδή τι εννοείτε; Είναι κάτι σοβαρό; Είναι...»
Ο γιατρός την σταμάτησε απότομα «Δεν είμαι μάντης, μα είμαι σίγουρος πως πρέπει να εισαχθεί άμεσα στο νοσοκομείο. Τότε και μόνο τότε θα μπορέσουμε να βγάλουμε συμπεράσματα. Όλα θα κριθούν από τα αποτελέσματα των αιματολογικών εξετάσεων. Είναι πολύ πιθανόν η κόρη σας να πάσχει από κάποια σπάνια κληρονομική ασθένεια ιάσιμη μεν, χρονοβόρα στη θεραπεία της δε...»
 Ο Αδόλφος κουνούσε επιδοκιμαστικά το κεφάλι του. Ο Μαξ αισθανόταν πολύ περήφανος που ο Φύρερ, αυτό το φαινόμενο όπως τον χαρακτήριζε, του είχε κάνει την τιμή να τον επισκεφτεί στο γραφείο του.
«Αγαπητέ Λίμπερ, βλέπω ότι είσαι έτοιμος για μεγάλες αλλαγές στο χώρο. Ό, τι άλλο χρειαστείς κι έχει σχέση με την οικονομική πλευρά του θέματος, μην έχεις ενδοιασμούς. Το κόμμα στηρίζει πατριώτες σαν κι εσένα».
Ο Μαξ έσκυψε το κεφάλι με ευγνωμοσύνη.
«Και δε μου λες, τη δουλειά την ανέλαβαν οι αδελφοί Γιάνσεν;»
Ο Μαξ αισθάνθηκε λίγο άβολα. Προς στιγμή φοβήθηκε να του πει για τους Έλληνες μαραγκούς. «Όχι... είναι τρεις πολύ καλοί μαραγκοί από την Ελλάδα. Δεν πιστεύω να σας ενοχλεί.»
 Ο Αδόλφος τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη «Είμαι λάτρης της Ελληνικής Αρχαιότητας, δεν το ξέρεις;»


Χριστίνα Καρρά
             Ηλίας Στεργίου