Η Κρυσταλλία, έχοντας χάσει με τραγικό τρόπο τη μητέρα της όταν ήταν παιδί, έχει περάσει τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής της απομονωμένη από τους ανθρώπους. Ζει στο δικό της μικρόκοσμο, όπου τα συναισθήματα δεν χωράνε, αφού μόνο πόνο και δυστυχία μπορούν να φέρουν. Την ίδια στιγμή, ο Κωνσταντίνος ζει μαζί με τη μικρότερη αδερφή του, προσπαθώντας να συνυπάρξει με τα σημάδια που άφησε ο νεκρός πατέρας τους στην ψυχή του, τα οποία όμως τον έχουν κάνει εσωστρεφή, ψυχρό και απόμακρο, ανίκανο να νιώσει οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα εκτός από θυμό και οργή.
Οι ομοιότητες ανάμεσά τους πολλές. Όπως και οι διαφορές τους. Όμως, το κοινό τους όνειρο, ο χορός, στον οποίον είναι ολοκληρωτικά αφοσιωμένοι, είναι εκείνο που θα ενώσει τους δρόμους τους, «προκαλώντας» τους να δουν τι είναι αυτό που υπερτερεί.
Μία σχέση που ξεκινάει από μια μεγάλη και αναίτια κόντρα για να οδηγήσει σε ένα πάθος που με τη σειρά του θα εξελιχθεί σε έναν μεγάλο έρωτα. «Μέχρι το τέλος του χρόνου» είχαν ορκιστεί ν' αγαπιούνται. Ήταν το δικό τους «για πάντα». Ωστόσο, μια στιγμή θα είναι αρκετή για να γκρεμίσει όσα με κόπο έχτισαν. Αρκετή για να χωρίσουν οι δρόμοι τους, και να μετατραπεί η αγάπη τους σε μίσος. Κι όμως, όσοι είναι γραφτό να είναι μαζί, το πεπρωμένο τους φέρνει κοντά, ενώ, μέσα από συμπτώσεις, βρίσκει πάντα τον τρόπο για να τους δοκιμάσει.
Άραγε, η αγάπη είναι αρκετή για να μας κάνει ν' αλλάξουμε; Άραγε, μπορεί ν' αντέξει μέχρι το τέλος του χρόνου;
Η Γιώτα Παπαδημακοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984 όπου και ζει μέχρι σήμερα μαζί με το σύζυγό της. Είναι η δημιουργός και διαχειρίστρια του site "Το μεγαλείο των τεχνών", το οποίο, στην αρχική του μορφή, ψηφίστηκε ως το καλύτερο blog για το 2012. Αρθρογραφεί σε ποικίλα ηλεκτρονικά έντυπα, ανάμεσα στα οποία και το culturenow.gr, στο οποίο υπογράφει με την ιδιότητα της βιβλιοκριτικού. Παράλληλα, συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα αλλά και με πρακτορεία του εξωτερικού στο τμήμα αξιολόγησης βιβλίων προς έκδοση, ενώ απασχολείται και ως ραδιοφωνική παραγωγός.
Ζει και αναπνέει για τη Λογοτεχνία... και για τον γιο της.
Βιβλία της που κυκλοφορούν:
| (2017)Μέχρι το τέλος του χρόνου, Εκδόσεις Μάτι (2015)Όταν ξέρεις ν' αγαπάς, Εκδόσεις Μάτι (2013)Μη με ξεχάσεις, Εκδόσεις Μάτι (2013)Ξεπεσμένοι άγγελοι, Εκδόσεις Μάτι |
1.
Πες μας δυο λόγια για το βιβλίο σου.
Το «Μέχρι το τέλος του χρόνου» είναι μία ιστορία χαρακτήρων, ένα
ψυχογράφημα, ένα οδοιπορικό δύο ανθρώπων που καλούνται να ανακαλύψουν ποιοι
πραγματικά είναι, μα και ποια είναι η ζωή που θέλουν να έχουν. Ν' ανακαλύψουν
τις βαθύτερες ανάγκες και τις πραγματικές τους επιθυμίες τους, μα και μέχρι που
μπορούν να φτάσουν για να τις πραγματώσουν. Πρωταγωνιστές είναι η Κρυσταλλία
και ο Κωνσταντίνος. Καθένας απ' αυτούς βασανίζεται από τους προσωπικούς του
δαίμονες. Και οι δυο τούς έχουν βιώσει δύσκολες και τραγικές οικογενειακές
καταστάσεις που τους έχουν σημαδέψει βαθιά, κάτι το οποίο τους δυσκολεύει στην
συναναστροφή τους με τον κόσμο και τους ανθρώπους, ενώ τους εμποδίζει να
εκφράσουν με ειλικρίνεια τα συναισθήματά τους. Έχουν πολλές ομοιότητες μα και
τεράστιες διαφορές, όμως τους δένει ένα κοινό πάθος που δεν είναι άλλο από τον
χορό, τον οποίο έχουν θέσει ως επαγγελματικό τους στόχο. Στα πρώτα τους σοβαρά
βήματα στο χώρο αυτό, λοιπόν, θα διασταυρωθούν οι δρόμοι τους και ανάμεσά τους
θα υπάρξει μία έκρηξη, μια φαινομενική αντιπάθεια που θα εξελιχθεί σ’ ένα πάθος
ακατανίκητο και σε μία αγάπη εγωιστική και ανεξέλεγκτη, όπως ανεξέλεγκτη θα
είναι και η κοινή τους πορεία. Οι ζωές τους είναι δεμένες με τρόπους που δεν
φαντάζονταν ποτέ, μυστικά απειλούν να τους διαλύσουν, όμως εκείνοι το παλεύουν.
Μέχρι που φτάνουν στο σημείο που οι αποφάσεις τους είναι καταστροφικές και ό,τι
με κόπο έχτισαν διαλύεται και καταρρέει, οι δρόμοι τους χωρίζουν και η αγάπη
τους μετατρέπεται σε μίσος. Όμως το πεπρωμένο τους φέρνει κοντά για μία ακόμα
φορά δοκιμάζοντας τα θέλω και τις αντοχές τους, τα πρέπει και τα μη τους. Και
το μεγάλο ερώτημα είναι αν το δικό τους «για πάντα» μπορεί να ξεπεράσει τις
δυσκολίες και ν’ αντέξει, αν η αγάπη τους μπορεί να τους κάνει ν’ αλλάξουν και
ν' αντέξει μέχρι το τέλος του χρόνου.
2.
Ποια είναι η κυριότερη πηγή έμπνευσής σου και τι
σε έκανε να ξεκινήσεις τη συγκεκριμένη ιστορία;
Tο συγκεκριμένο βιβλίο ίσως και να είναι το
αγαπημένο μου. Ο λόγος δεν είναι άλλος απ' το ότι είναι το βιβλίο μου εκείνο
που περιέχει τα περισσότερα και τα μεγαλύτερα κομμάτια της ζωής, της ψυχής, του
μυαλού και της καρδιάς μου. Αυτό το βιβλίο είναι όλα όσα είμαι, όλα όσα
αισθάνομαι. Ίσως, λοιπόν, να μην είναι τυχαίο πως όσοι με γνωρίζουν πολύ καλά,
και αφού διάβασαν το βιβλίο, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως η Κρυσταλλία είναι
ένας αντικατοπτρισμός του τι είμαι είμαι. Και η αλήθεια είναι πως πέραν όλων
των άλλων, στην ιστορία αυτή υπάρχουν αρκετά βιωματικά στοιχεία, όπως είναι η
ενασχόλησή μου με το χορό, άρα, σ’ έναν βαθμό, θα μπορούσε να πει κανείς πως
αυτή ήταν η αφετηρία όλων. Σε σχέση, τώρα, με την εξέλιξη της ιστορίας, έχοντας
μια αγάπη στους τραγικούς ήρωες και στο πως αυτοί μπορούν ν’ αλλάξουν μέσα από
τις καταστάσεις που βιώνουν, οι επιλογές μου ήταν μονόδρομος.
3.
Αν μπορούσες, τι συμβουλή θα έδινες στον εαυτό σου
όταν ξεκίνησες να γράφεις;
Αγόρασε πολλά κουτιά Lexotanil! Χα, χα, χα! Αυτό που, υποθέτω, θα τον
συμβούλευα, είναι το να μην παθαίνει τόσο μεγάλη εμμονή όταν γράφει. Επειδή δεν
είμαι από τους συγγραφείς που γράφουν κάθε μέρα κι από λίγο, αλλά γράφω σε
συγκεκριμένες στιγμές τεράστιους όγκους, πράγμα που μου στερεί φαγητό και ύπνο,
γίνομαι ράκος μέχρι να ολοκληρώσω κάθε νέο βιβλίο, ενώ απορρυθμίζω τελείως το
σώμα μου. Δεν το λες και πολύ καλό για την υγεία μου!
4.
Τι λογοτεχνικό είδος σού αρέσει να διαβάζεις και
ποιο προτιμάς όταν γράφεις;
Σαφέστατα, το είδος που ανήκω συγγραφικά, είναι αυτό της Σύγχρονης
Ελληνικής Πεζογραφίας και λίγο πιο συγκρεκριμένα, το αισθηματικό-κοινωνικό
μυθιστόρημα. Όσο για το τι διαβάζω... δεν έχω προτιμήσεις. Διαβάζω όλα τα είδη,
ανάλογα με την διάθεση και τις ανάγκες που έχω κάθε φορά. Γενικά, είμαι της
άποψης πως ο αναγνώστης πρέπει να διαβάζει τα πάντα για να μπορεί να έχει μια
ολοκληρωμένη λογοτεχνική άποψη, πόσο μάλλον όταν γράφει και ο ίδιος.
5.
Επίλεξε ένα: τι είναι πιο σημαντικό σε μια
ιστορία; Ο πρωταγωνιστής, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες ή ο ανταγωνιστής;
Ο μοναδικός “ανταγωνιστής” που εγώ μπορώ να πάρω σοβαρά σε οποιοδήποτε
βιβλίο, είναι η ίδια η ζωή. Ίσως και το πεπρωμένο σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά
σίγουρα δεν θα μπορούσα να τον δω ως πρόσωπο. Ο πρωταγωνιστής σίγουρα είναι
αυτός που σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος στους ώμους του, ο άνθρωπος -ή οι
άνθρωποι, ανάλογα με την υπόθεση- που πρέπει να έχει έναν δομημένο χαρακτήρα
που θα κεντρίζει το ενδιαφέρον και που θα μπορεί αν υποστηρίξει την πλοκή και
τις εξελίξεις ενός βιβλίου, ίσως και που θα μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί του -ή
έστω να τον αντιπαθήσουμε. Όμως, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, στα διά μου
βιβλία τουλάχιστον, μόνο ασήμαντοι δεν είναι. Αποτελούν μέρος του κόσμου του
κεντρικού ήρωα, τους έχει επιλέξει ο ίδιος ή τους φέρνει η ζωή στο δρόμο του
και όλα έχουν κάποιο νόημα, κάποια σημασία -ή και σημειολογία, καμία φορά.
Κανένας και τίποτα δεν είναι ασήμαντος στον κύκλο της ζωής, ούτε καν οι ίδιες
οι αποφάσεις μας. Οπότε, πώς μπορεί να κρίνεις κανείς τι είναι περισσότερο και
τι λιγότερο σημαντικό;
6.
Σε
ποια ηλικία ξεκίνησες να γράφεις;
Στα 5 μου! Η μαμά μου ήθελε
να γνωρίζω γραφή και ανάγνωση από το νηπιαγωγείο. Χα, χα, χα! Για να σοβαρευτώ,
όμως, νομίζω ότι κάπου στην 5η-6η Δημοτικού ήταν που άρχισα να γράφω στιχάκια,
περισσότερο σαν μουσικούς στίχουν θα έλεγα, όπως κάνει η πλειοψηφία των
κοριτσιών σ' εκείνη την ηλικία -ή που νομίζω ότι κάνει. Από την Α' Γυμνασίου
και μετά ξεκίνησα να γράφω αναλύσεις πάνω στα βιβλία που διάβαζα -τρελαινόμουν
για εργασίες τέτοιου περιεχομένου κι ας ήταν εκτός σχολικής βαθμολογίας-,
φτάνοντας στα όρια της υπερβολής κάποιες φορές -μπορεί να έφτανα στις 10
σελίδες ανάλυση, κατά περιπτώσεις-. Αυτός ίσως και να ήταν ο λόγος που η
φιλολογός μου επέμενε ότι πρέπει ν' ασχοληθώ με κάποιο επάγγελμα σε σχέση με τη
Λογοτεχνία. Εγώ πήγα στο άλλο άκρο, βέβαια, στα λογιστικά και στην πληροφορική,
αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα κι αποδείχτηκε πως μάλλον είχε δίκιο -και καλό
ένστικτο. Όσον αφορά την συγγραφή “βιβλίου”, αυτή έγινε, ολοκληρωμένη και χωρίς
να γράφω δέκα σελίδες και να τις πετάω, στα 24 μου, αμέσως με το που γέννησα
τον γιο μου.
7.
Επίλεξε ένα: τι είναι πιο κρίσιμο για την επίτευξη
ενός καλού βιβλίου; Η ικανότητα γραφής, η φαντασία ή η σκληρή δουλειά;
Το “καλό” βιβλίο είναι σχετικό! Καλό μπορεί να είναι ένα βιβλίο που τεχνικά
δεν έχει το παραμικρό ψεγάδι και που, καθαρά συγγραφικά, αποτελεί λογοτεχνικό
κόσμημα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως έχει ν' αφηγηθεί και μια ιστορία που θ'
αγγίξει την ψυχή σου. Από την άλλη, καλό μπορεί να είναι ένα βιβλίο που δεν
είναι τόσο καλογραμμένο, αλλά που με την αλήθεια του και την συναισθηματική του
δύναμη καταφέρνει να σε κάνει να γελάσει, να κλάψεις, να ταυτιστείς με μια
ιστορία και τους ήρωές της. Και αυτό είναι το βιβλίο που θα μείνει χαραγμένο
στο μυαλό σου για μια ζωή. Αν είσαι τυχερός, τότε θα βρει ένα πραγματικά ΚΑΛΟ
βιβλίο που θα διαθέτει και τα δύο.
8.
Γιατί γράφεις;
Δε νομίζω πως υπάρχει σαφής και ξεκάθαρη απάντηση σ' αυτήν την ερώτηση. Η
συγγραφή, σε όποια της μορφή, είναι μια ανάγκη που, θαρρώ, πηγάζει μέσα από την
ψυχή του καθενός. Το να προσπαθήσεις να συγκεκριμενοποιήσεις την ανάγκη αυτή
έκφρασης, θεωρώ πως την φθηναίνει και είναι κάτι που, σε καμία περίπτωση, δεν
της αξίζει. Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι πως γράφω πρώτα για
μένα, γιατί αν αυτό που γράφω δεν συγκινεί εμένα ως Γιώτα, τότε δεν θα μπορέσει
να συγκινήσει και ν' αγγίξει κανέναν απ' όσους θα το διαβάσουν. Γράφω για να
εκφράσω την αλήθεια μου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
9.
Πρότεινε ένα βιβλίο που θεωρείς ότι πρέπει να
διαβάσει κάθε συγγραφέας και ένα κάθε αναγνώστης.
Δεν είμαι σίγουρη αν
υπάρχουν βιβλία που “πρέπει” να διαβάσει κάποιος. Οι ανάγκες του κάθε
αναγνώστη, όπως και τα γούστα και οι απαιτήσεις του, ποικίλουν, ως εκ τούτου
δεν είναι όλα τα βιβλία για όλους, αν και πιστεύω ακράδαντα πως κάθε βιβλίο
έχει το κοινό του. Προσωπικά, αξεπέραστα και αγαπημένα βιβλία της κλασσικής
λογοτεχνίας, ενδεικτικά πάντα, είναι τα “Ανεμοδαρμένα ύψη”, “Το φάντασμα της
Όπερας”, “Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι” και τα άπαντα του Ουγκώ. Αν μιλήσουμε
για πιο σύγχρονη λογοτεχνία, στον τομέα της φανταστικής λογοτεχνίας νομίζω πως
η J.K. Rowling και η Cassandra Clare είναι ασύγκριτες, με οποιονδήποτε άλλο, ενώ, αν τοποθετηθούμε σε μια πιο
ρεαλιστική, κοινωνική, ανθρώπινη βάση, σίγουρα θα πρότεινα στην πλειοψηφία του
κοινού να διαβάσει -ενδεικτικά και πάλι- τα “Πριν έρθεις εσύ”, “Δεκατρία
γιατί”, “Τα δαιμόνια”, “Χωρίς ελπίδα”, “Λίγο πριν πεθάνω”, “Όλα τα φωτεινά
μέρη” και “Το λάθος αστέρι”, γιατί αν και φαντάζουν εφηβικά-νεανικά στον πυρήνα
τους -με εξαίρεση “Τα δαιμόνια”, κρύβουν
τόσες αλήθειες μέσα τους που δίνουν μαθήματα ζωής. Μα περισσότερο από κάθε
άλλο, θα πρότεινα χωρίς καμία αμφιβολία το “Απαγορευμένο” της Tabitha Suzuma, το καλύτερο βιβλίο
που έχω διαβάσει τα τελευταία 15 χρόνια και που, πραγματικά, με σημάδεψε και μ'
έκανε να δω πολλά πράγματα με άλλα μάτια
10.
Τι πρέπει να περιμένουμε από εσένα στο μέλλον;
Αυτό δεν το γνωρίζω ούτε εγώ! Γενικά, όσον αφορά το μέλλον μας, μπορούμε να
κάνουμε όνειρα, να έχουμε ελπίδες, αλλά όχι να προγραμματίζουμε, τουλάχιστον
όχι πολύ μακροπρόθεσμα. Αυτό που εγώ θέλω, πάνω και πέρα απ' όλα τ' άλλα, είναι
να είμαι καλά στην υγεία μου, τόσο εγώ όσο και η οικογένειά μου, να είναι καλά
ο γιος μου, να τον καμαρώνω και να τον βλέπω να μεγαλώνει και να προοδεύει, και
να έχουμε χαρά, αισιοδοξία, χαμόγελο και διάθεση για δημιουργία. Και σε ό,τι
έχει να κάνει με την τελευταία, ιδέες υπάρχουν πολλές και διάφορες, με κάποιες
απ' αυτές να βρίσκονται ήδη στα σκαριά, όπως είναι το νέο μου βιβλίο -που θα
έχει κάποια σύνδεση με το “Μέχρι το τέλος του χρόνου”-, για το οποίο ανυπομονώ
να ολοκληρωθεί για να περάσω και σε άλλα πράγματα, δοκιμάζοντας τον εαυτό
μου... και ίσως τους αναγνώστες μου.
11.
Πώς μπορούν να επικοινωνήσουν οι αναγνώστες μαζί
σου;
Όπως λένε και οι φίλοι μου: Τη μέρα που δεν θα με δείτε συνδεδεμένη στο Facebook, ν' ανησυχήσετε
γιατί μάλλον θα έχω πεθάνει. Χα, χα, χα! Η αλήθεια είναι πως αγαπώ τα social media, κι ας μ'
εκνευρίζουν ορισμένες στιγμές, και οποιοσδήποτε θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου
μπορεί να το κάνει μέσω του προφίλ μου: Giota Papadimakopoulou (ναι, ναι... δεν θα έπρεπε να είναι με λατινικούς
χαρακτήρες, αλλά έχω φίλους σε Αμερική, Ιταλία, Γαλλία, Ιαπωνία, Κορέα κ.ά.,
που όχι μόνο δεν έχουν ελληνικό πληκτρολόγιο, αλλά δεν γνωρίζουν καθόλου τη
γλώσσα). Από 'κει κι έπειτα υπάρχει το προσωπικό μου e-mail και το blog μου που
λειτουργεί περισσότερο σαν ημερολόγιο:
giota-papadimakopoulou.blogspot.com
Ευχαριστούμε πολύ τη Γιώτα Παπαδημακοπούλου για τη συνέντευξη που μας παραχώρησε και της ευχόμαστε τα καλύτερα για το μέλλον.
Αν το βιβλίο της σας κίνησε το ενδιαφέρον, πάρτε μέρος στην κλήρωση του Moonlight Tales και κερδίστε 1 αντίτυπο του βιβλίου "Μέχρι το τέλος του χρόνου" πατώντας εδώ.