Το μαύρο ρόδο (Κεφάλαιο 14)

Ο Άγγελος με αργά βήματα κατευθύνθηκε ξανά προς την υποδοχή. Το σκηνικό ήταν σαν μία σκηνή από κάποια ταινία ή τηλεοπτική σειρά που κάποιος είχε παγώσει χρησιμοποιώντας το τηλεκοντρόλ, επειδή ήθελε να κάνει μία δουλειά.
Ο Γκρέις μιλούσε με την Τζόουνς, δύο αστυνομικοί περνούσαν χειροπέδες στην Κασακιάν, η Μυρτώ φαινόταν έτοιμη να σηκωθεί από την καρέκλα.
Αλλά δεν είχε παγώσει το χρόνο για να παρατηρεί απλά τους γύρω του.
Πρώτα, επιδιόρθωσε τη γυάλινη πόρτα, η οποία είχε γίνει θρύψαλα και μάζεψε και τις σφαίρες από το δάπεδο.
"Και τώρα σειρά έχουν οι ηθοποιοί", μουρμούρισε και στάθηκε στο κέντρο του χώρου.
***
Προσπάθησε να κάνει την αναπνοή της όσο πιο αθόρυβη μπορούσε και σκούπισε με την αναστροφή του χεριού της τον ιδρώτα που είχε κάνει την εμφάνισή του στο μέτωπό της. Μέσα σε ένα λεπτό ο Σμαραγδένιος Δράκος είχε επιχειρήσει να βγει παραπάνω από τρεις φορές, αλλά η Χλόη δεν τον άφηνε. Ακόμη μία φορά να προσπαθούσε και η κοπέλα δε θα άντεχε να τον συγκρατήσει. Ο Δράκος προσπάθησε ξανά να βγει και η κοκκινομάλλα κρατήθηκε εγκαίρως από ένα τραπέζι. Η όρασή της θόλωσε, τα γόνατά της λύγισαν και πριν το καταλάβει είχε χάσει τις αισθήσεις της.
***
Ένα δευτερόλεπτο πριν κάνει αυτό το οποίο είχε γράψει η Χλόη, ο Άγγελος άκουσε έναν γδούπο από τον επάνω όροφο. Οι αισθήσεις του οξύνθηκαν, ο ίδιος τέθηκε σε επιφυλακή. Κάποιος είχε σπάσει το φράγμα του χρόνου και αυτό δεν ήταν καλό. Ανέβηκε τις σκάλες και επεξεργάστηκε τον χώρο. Προχώρησε προς το αναγνωστήριο, περιμένοντας να δει μία ακινητη Χλόη όρθια κοντά στο παράθυρο ή κάπου στην αίθουσα, αλλά αντί αυτού την είδε πεσμένη στο πάτωμα. Το σώμα της κοπέλας συσπάστηκε και ο νεαρός έτρεξε σχεδόν προς το μέρος της.
Αυτή ήταν η αιτία του ήχου.
"Χλόη!", αναφώνησε και την πήρε στην αγκαλιά του. Η κοπέλα είχε χάσει τις αισθήσεις της απλά. Ακούμπησε το κεφάλι της μαλακά στο πάτωμα και τής σήκωσε ψηλά τα πόδια για να κυκλοφορήσει το αίμα.
***
Δύο χρόνια πριν
Άκουσε ένα ελαφρύ χτύπημα στην ξύλινη πόρτα του δωματίου της στον κοιτώνα και χωρίς να σηκώσει το κεφάλι της από το βιβλίο που διάβαζε είπε: "Ανοιχτά είναι!"
Γνώριζε ήδη ποιος ήταν, αλλιώς δε θα έμπαινε καν στον κόπο να απαντήσει.
"Χλόη! Έφερα φαγητό", δήλωσε χαμηλόφωνα η Ισμήνη και άφησε ένα κουτί με πίτσα πάνω στο μικρό γραφείο μαζί με μερικές χαρτοπετσέτες. Άνοιξε το κουτί και η μυρωδιά του φαγητού απλώθηκε στο χώρο.
"Ευτυχώς που έχω και σένα για να με τροφοδοτείς", είπε η Χλόη και ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη της, καθώς άφηνε το βιβλίο στην άκρη και προχώρησε προς την κατεύθυνση του φαγητού. Πήρε μία χαρτοπετσέτα και ένα κομμάτι πίτσα πριν καθίσει ξανά πίσω στο στρώμα του κρεβατιού και η Ισμήνη τη μιμήθηκε. Έφαγαν σιωπηλές, η καθεμία βυθισμένη στις δικές της σκέψεις, ώσπου να φαγωθεί και το τελευταίο κομμάτι από την πίτσα.
Η κοκκινομάλλα κοίταξε με συνωμοτικό ύφος τη φίλη της και πέταξε τη χρησιμοποιημένη χαρτοπετσέτα που κρατούσε στο καλάθι των αχρήστων. "Λοιπόν"
Η δεύτερη κοπέλα την έκοψε με ένα νεύμα του χεριού της και σηκώθηκε να κλείσει το ανοιχτό παράθυρο. Μπορεί να ήταν ακόμα Απρίλιος, όμως η Χλόη επέμενε να έχει ανοιχτό το μοναδικό παράθυρο του δωματίου της κι ας ήταν με το φούτερ όλη μέρα. "Περίμενε, μισό λεπτό Χλόη, σε παρακαλώ. Πρέπει να δω αν μας παρακολουθεί κανείς πρώτα", δήλωσε και έκλεισε απλά τα καστανά της μάτια για να τα ανοίξει μετά από τρία δευτερόλεπτα. "Εντάξει, πεδίο ελεύθερο"
"Λοιπόν", επανέλαβε η Χλόη, " τον έφερες τον χάρτη;"
Η Ισμήνη έγνεψε καταφατικά. "Όλου του κτιριακού συγκροτήματος"
"Ωραία, αν και δεν χρειαζόταν μιας και το Μαύρο Ρόδο βρίσκεται στο κτίριο που είναι ο αρχηγός της οργάνωσης"
"Στο κτίριο των προπονήσεων"
Ήταν η σειρά της κοπέλας με τα πράσινα μάτια για να γνέψει καταφατικά. "Εκεί"
"Χλόη, είσαι σίγουρη πως αυτό πρέπει να γίνει; Πως αυτό είναι το σωστό;"
"Ναι, Ισμήνη. Είμαι ο Σμαραγδένιος Δράκος και είναι καθήκον μου να κρατήσω τις ισορροπίες"
"Ακόμα κι αν ξεκινήσεις έναν πόλεμο;", της αντιγύρισε η κοπέλα και πέρασε τα δάχτυλά της μέσα από τα καστανά της μαλλιά.
"Έχεις να προτείνεις κάτι καλύτερο;"
"Όχι, δεν έχω, αλλά-"
"Ισμήνη, σε παρακαλώ", την έκοψε η Χλόη, " το Μαύρο Ρόδο πρέπει να φύγει από την οργάνωση"
Η κοπέλα συλλογίστηκε για μια στιγμή όλα τα δεινά που είχε επιφέρει τόσο το ξίφος όσο και η οργάνωση στις ζωές τους και έγνεψε καταφατικά συμφωνώντας με τη φίλη της.
"Η επιχείρηση πρέπει να γίνει χωρίς τις δυνάμεις μας και θα ξεκινήσει από εδώ", δήλωσε και έδειξε με τον δείκτη της ένα σημείο πάνω στον χάρτη.
***
Η Χλόη πετάρισε τα βλέφαρά της. Ο Σμαραγδένιος Δράκος είχε υποχωρήσει προς το παρόν, κάνοντάς την να ανακτήσει ξανά τις αισθήσεις της. Προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά κάποιος την εμπόδισε.
"Χλόη, πώς αισθάνεσαι;"
Η κοπέλα άνοιξε τα μάτια της και αντίκρισε έναν ανήσυχο Άγγελο, ο οποίος είχε το ένα του χέρι περασμένο γύρω από τους ώμους της. "Έχω υπάρξει και καλύτερα", απάντησε χαμηλόφωνα. "Η δουλειά έγινε;"
Τον είδε να νεύει αρνητικά. "Πριν προλάβω να κάνω το οτιδήποτε, άκουσα έναν γδούπο και βρήκα εσένα αναίσθητη στο πάτωμα"
"Ο χρόνος είναι ακόμα παγωμένος;"
"Ναι, πράγμα που με κάνει να αναρωτιέμαι για ποιο λόγο δεν είσαι σαν όλους τους άλλους"
"Άγαλμα; Ναι, το ίδιο αναρωτιέμαι κι εγώ, αλλά δεν είναι η ώρα. Πρώτα πρέπει να τελειώσουμε αυτό που αρχίσαμε, Άγγελε"
Ο νεαρός προβληματίστηκε και προσπάθησε να μην το δείξει. Η αλήθεια ήταν πως δε θα κατάφερνε να κρατήσει παγωμένη τη ροή του χρόνου για πολύ ακόμη. "Έχεις δίκιο, πρέπει να τελειώσει η δουλειά. Αλλά εσύ;"
"Τι εγώ;"
Πλέον είχε σηκωθεί και είχε βολευτεί στην κοντινότερη καρέκλα από φόβο μήπως ο Δράκος επιχειρούσε ξανά να βγει.
"Θα είσαι εντάξει;", τη ρώτησε και πρόσεξε πως τα μάγουλά της πήραν μία κοκκινωπή απόχρωση, αλλά δεν έδωσε σημασία.
"Ναι, μην ανησυχείς", απάντησε η Χλόη και ο Άγγελος έφυγε από το αναγνωστήριο. Αφού σιγουρεύτηκε πως είχε κατέβει τις σκάλες, μόνο τότε άφησε έναν αναστεναγμό να της ξεφύγει. Τοποθέτησε το χέρι της μαλακά στο κεφάλι της και έκλεισε τα μάτια, συνειδητοποιώντας πως μόλις είχε αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι των σφραγισμένων της αναμνήσεων και τώρα βρισκόταν ένα βήμα πιο κοντά στην εύρεση του Μαύρου Ρόδου.
***
Ο Άγγελος άφησε στην άκρη τα ερωτήματα που είχε σχετικά με την κοκκινομάλλα κοπέλα και επικεντρώθηκε στον πρωταρχικό του σκοπό. Στην αλλαγή της σκηνής.
Έφερε τον διοικητή της αστυνομίας στον χώρο και τροποποίησε τις αναμνήσεις όλων. Έπρεπε να φανεί πως τον κάλεσε ο επιθεωρητής Γκρέις, έχοντας στοιχεία για τη συνεργασία της αρχιφύλακα Φέλτερ με την αρχηγό του Πράσινου Κύκλου.
Η δουλειά ακόμα και με τις δικές του δυνάμεις ήταν δύσκολη, αλλά όχι ακατόρθωτη.
Αφού τελείωσε με το στήσιμο, ανέβηκε στον επάνω όροφο, εκεί που βρισκόταν η Χλόη και ξεπάγωσε τον χρόνο.
***
"Τι συμβαίνει εδώ;", ήχησε η βροντερή φωνή του διοικητή της αστυνομίας και όλοι γύρισαν προς το μέρος του.
"Κύριε", πήρε το λόγο ο επιθεωρητής Γκρέις, "η Αννίτα Κασακιάν σε συνεργασία με την αρχιφύλακα Φέλτερ επιτέθηκαν στη δημοτική βιβλιοθήκη, υποστηρίζοντας πως στο κτίριο βρίσκεται η Βαμβοπούλου, πράγμα που δεν ισχύει"
Ο εύσωμος άντρας κοίταξε την επιθεωρήτρια Τζόουνς.
"Αυτό συνέβη κύριε. Εμείς το γνωρίζαμε, βέβαια αυτό και σπεύσαμε να σταματήσουμε το μακελειό"
"Και πολύ καλά κάνατε, αν και υπήρξαν κάποιες απώλειες", δήλωσε με την τραχιά φωνή του ο στρατηγός Νέργκααρντ. Ήταν ένας ψηλός και σωματώδης άντρας, ο οποίος παρά την ηλικία του κατάφερνε να διατηρείται σε φόρμα.
Ο διοικητής ξεροκατάπιε. Ποτέ δε συμπάθησε τον στρατηγό και το έδειχνε, όπως και ο στρατηγός τον διοικητή.
"Δυστυχώς, Στρατηγέ Νέργκααρντ"
"Επιθεωρητή Γκρέις, πού είναι ο Αναγνώστου;"
"Εδώ είμαι κύριε", απάντησε ο Άγγελος και χαιρέτησε στρατιωτικά τον ανώτερό του.
"Περιμένω την αναφορά σου στο γραφείο μου μέχρι αύριο", απείλησε και έφυγε από το κτίριο της βιβλιοθήκης πριν προλάβει να απαντήσει ο νεαρός.
***
Η κοπέλα με τα γκρι μάτια είχε καταφέρει να ξεγλιστρήσει όσο πιο αθόρυβα μπορούσε από το χώρο και βγήκε έξω για να πάρει λίγο καθαρό αέρα. Κατευθύνθηκε προς το πίσω μέρος του κτιρίου, θέλοντας να αποφύγει τη βαβούρα. Εκεί πήγαινε συνήθως στα διαλείμματά της από τη δουλειά όταν είχε καλό καιρό με μία κούπα καφέ στο χέρι, διότι εκεί δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος και έβρισκε την ησυχία της. Ειρωνεία, γιατί εργαζόταν σε μέρος το οποίο ήταν ήσυχο, αλλά αυτή η ησυχία που της πρόσφερε εκείνο το μέρος ήταν διαφορετική από εκείνη της βιβλιοθήκης. Ένιωσε ένα χέρι στον ώμο της και πετάχτηκε σαν ελατήριο και της ξέφυγε μία μικρή κραυγή. Γύρισε για να δει ποιος ήταν και το βλέμμα της έπεσε πάνω στο κατάνα που ήταν κρεμασμένο στη ζώνη του Φαντάσματος.
"Μαξ!", αναφώνησε κι εκείνος απλά την αγκάλιασε σφιχτά.
"Δεν. Μπορώ. Να. Αναπνεύσω", δήλωσε η Μυρτώ και ο αδερφός της την άφησε.
"Συγγνώμη, απλά χαίρομαι που είσαι καλά"
"Ναι, ευτυχώς είμαι καλά"
"Δε χτύπησες πουθενά;", έκανε εκείνος και άρχισε να την επιθεωρεί για κανένα εμφανές τραύμα.
"Μόνο κάτι μελανιές έχω. Μην ανησυχείς, θα φύγουν σε μερικές μέρες", απάντησε η κοπέλα και παρόλο που δεν μπορούσε να δει την έκφραση του Μαξ κάτω από τη μάσκα του, κατάφερε να διακρίνει την ανησυχία μπερδεμένη με την ανακούφιση στα γαλάζια του μάτια.
"Ο Κρις πού είναι;"
"Εδώ!", απάντησε ο Κρίστοφερ και αγκάλιασε τη Μυρτώ από πίσω, περνώντας τα μπράτσα του γύρω από τη μέση της.
Η κοπέλα αγριοκοίταξε τον αδερφό της. "Νόμιζα πως σου είπα να τον προσέχεις να μη βγει από το σπίτι!"
"Δε φταίει ο Μαξ, εγώ επέμεινα να έρθω", δικαιολογήθηκε ο νεαρός με τα πράσινα μάτια.
"Τελικά είσαι πολύ ξεροκέφαλος!", μουρμούρισε η Μυρτώ και ο Κρίστοφερ δεν κατάφερε να συγκρατήσει το γέλιο του.
"Γι'αυτό με αγαπάς"
"Σε αυτό δεν μπορώ να διαφωνήσω, γλυκέ μου και το ξέρεις", απάντησε εκείνη και του χαμογέλασε.
Ο Μαξ καθάρισε το λαιμό του για να τους τραβήξει την προσοχή. "Μυρτώ, η Χλόη ακόμα εδώ είναι;"
"Ναι. Τελευταία φορά που την είδα ήταν στο αναγνωστήριο, στον πρώτο όροφο"
***
Αφού είχε φύγει μέχρι και ο τελευταίος αστυνομικός από τη βιβλιοθήκη, ο επιθεωρητής Γκρέις ανέβηκε ξανά στο αναγνωστήριο. Βρήκε τη Χλόη καθισμένη, με το βλέμμα της κολλημένο στην ξύλινη επιφάνεια του τραπεζιού. Με την αδερφή της, τη Γαλήνη, έπαιρναν την ίδια έκφραση όταν κάτι τις προβλημάτιζε.
"Χλόη, τι τρέχει;"
"Τίποτα, Τόνι. Κάτω πώς είναι τα πράγματα;"
"Όπως τα σχεδίασες. Όλα πήγαν ρολόι", απάντησε ο Γκρέις. Δεν είχε νόημα να την πιέσει να του πει τι είχε, αν ήθελε θα το έκανε από μόνη της. "Βοήθησες πολύ"
"Υπερβάλλεις"
"Όχι, αλήθεια. Προσπαθούσα καιρό τώρα να αποδείξω στον διοικητή πως η Φέλτερ δεν είναι αξιόπιστο άτομο"
Η Χλόη προσπάθησε να χαμογελάσει, αλλά δε βρισκόταν και στα καλύτερά της.
"Χλόη", αναφώνησε ο Άγγελος, " καλύτερα να πηγαίνουμε πριν αρχίσουν να μαζεύονται οι δημοσιογράφοι"
Η κοπέλα έγνεψε καταφατικά και σηκώθηκε από τη θέση της, φροντίζοντας να πάρει και την τσάντα της μαζί. "Μην ξεχάσεις να πεις στη Γαλήνη πως είμαι καλά, γιατί θα έχει πεθάνει από την ανησυχία της"
"Θα της το πω"
***
Με τον Άγγελο έφυγαν από την πίσω πόρτα για να ξεφύγουν από τους αστυνομικούς, την ομάδα της σήμανσης και τους δημοσιογράφους που περίμεναν σαν τα κοράκια για μία είδηση. Όταν, επιτέλους έφτασαν στο διαμέρισμα του νεαρού, έκατσαν και οι δύο στον μεγάλο και αναπαυτικό καναπέ, εξουθενωμένοι από τα γεγονότα της ημέρας.
"Πεινάς;", ρώτησε ο Άγγελος κι εκείνη τη στιγμή ακούστηκε το στομάχι της Χλόης να γουργουρίζει. "Θα το πάρω ως ναι", έκανε γελώντας και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα για να ετοιμάσει μεσημεριανό.
Η κοπέλα τον ακολούθησε και θρονιάστηκε σε μία από τις καρέκλες της κουζίνας. "Ξέρεις, για να μην κουράζεσαι, θα μπορούσα απλά να χρησιμοποιήσω τη δύναμη των λέξεων"
"Μπα, αρκετά τις χρησιμοποιήσαμε και οι δυό μας σήμερα, δε νομίζεις;", απάντησε και έβαλε την κατσαρόλα με το νερό στη φωτιά.
"Για να είμαι ειλικρινής ναι"
"Ανακάλυψες τίποτα στη βιβλιοθήκη;", απόρρησε ο Άγγελος και έκατσε δίπλα της.
"Διάβασα ξανά το μύθο του Μαύρου Ρόδου και ανακάλυψα πως είχα ξεχάσει ότι υπήρχε και Λευκό Ρόδο. Εννοώ, έχει γίνει τόσος χαμός για το ένα ξίφος, που το άλλο έχε ξεχαστεί τελείως!"
"Μπορεί να έχει ξεχαστεί τελείως, αλλά νομίζω πως δε μας ενδιαφέρει κιόλας, διότι εμείς, το Μαύρο Ρόδο ψάχνουμε, όχι το Λευκό"
"Σε αυτό έχεις δίκιο", συμφώνησε η κοπέλα σκεφτική. "Από τα βιβλία δεν αποκόμισα κάτι καινούριο, αλλά ίσως αυτές οι πληροφορίες να με βοήθησαν με έναν διαφορετικό τρόπο"
"Θυμήθηκες σχετικά με αυτά που έγραφε η Ισμήνη στο γράμμα;"
"Περίπου αν και ακόμα ψάχνω να βρω πως μπορώ να σηκώσω το ξόρκι μόνη μου", απάντησε η Χλόη. Δεν ήθελε να αναφέρει τον Σμαραγδένιο Δράκο και πως αυτός το είχε προκαλέσει όλο αυτό.
Από την άλλη το ενδιαφέρον του Άγγελου φαινόταν από μακρια και θα την είχε βομβαρδίσει με ερωτήσεις αν εκείνη δεν του έκανε νόημα προς την κατσαρόλα με το νερό που είχε αρχίσει να βράζει. Συνεπώς, ό,τι ήθελε ερώτηση ήθελε να κάνει, θα την έκανε μετά το μεσημεριανό, όταν και οι δύο θα είχαν γεμάτα στομάχια.


Ξανθίππη Γιωτοπούλου